بریده‌هایی از کتاب کمبود

چیزهایی که حواس ما را پرت می‌کنند، یعنی ذهن را درگیر می‌کنند، لزوماً از بیرون نمی‌آیند. ما اغلب آن‌ها را در درون خود تولید می‌کنیم

وقتی برای فوری‌ترین مشکل مدام به نزدیک‌ترین راه‌حل اتکا می‌کنیم، با گذشت زمان، این سرهم‌بندی‌های کوتاه‌مدت منجر به کلاف سردرگمی از تکالیف می‌شوند.

توجه بالابه‌پایین نمی‌تواند از مزاحمت‌های پایین‌به‌بالا جلوگیری کند. زمانی که در مهمانی کسی از آن سوی اتاق نام شما را صدا می‌زند، هر اندازه هم بخواهید بر چیز دیگری تمرکز کنید باز توجهتان جلب می‌شود. کمبود نیز به‌تنهایی توجه را از طریق فرایند پایین‌به‌بالا می‌گیرد. به همین دلیل است که می‌گوییم این فرایند غیرارادی است و ورای کنترل آگاهانه رخ می‌دهد. در نتیجه، کمبود نیز ــ همچون قطارها یا سروصداهای ناگهانی ــ می‌تواند حواس ما را پرت کند، حتی وقتی تلاش می‌کنیم بر چیز دیگری تمرکز کنیم.

ما می‌توانیم مستقیماً ظرفیت ذهنی، یا به بیانِ ما پهنای باند، را اندازه بگیریم. می‌توانیم هوش سیال را اندازه بگیریم، منبعی مهم که بر چگونگی پردازش اطلاعات و تصمیم‌گیری ما اثر می‌گذارد. می‌توانیم کنترل اجرایی را اندازه بگیریم، که این نیز منبعی مهم است و میزان تکانشی بودن رفتار ما را تعیین می‌کند. ما فهمیدیم که کمبود باعث می‌شود همهٔ این منابع پهنای باند کاهش یابند ــ در نتیجهٔ آن، از تیزبینی و آینده‌بینی ما کم می‌شود و در کنترلِ خود ضعیف‌تر می‌شویم. آثار کمبود فراگیرند. برای مثال، فقیر بودن بیش از نخوابیدن در تمام شب از ظرفیت شناختی شخص می‌کاهد. نکتهٔ مهم این است که نمی‌توان فقیران را افرادی در نظر گرفت که ذاتاً پهنای باند کمتری دارند، بلکه افتادن در دام فقر است که پهنای باند آنان را کم می‌کند.

کمبود ذهن را می‌گیرد؛ همان‌گونه که غذا ذهن سوژه‌های قحطی‌زده را گرفته بود. ما نیز اگر دچار نوعی کمبود شویم، مجذوب آن می‌شویم. ذهن به صورت خودکار و شدید به سمت نیازهای برآورده‌نشده کشیده می‌شود. برای گرسنگان، این نیاز غذاست؛ برای گرفتاران، ممکن است پروژه‌ای باشد که باید تمامش کنند؛ برای پول‌لازم‌ها، ممکن است اجارهٔ این ماه باشد؛ و برای افراد تنها، نبود همنشین. کمبود صرفاً ناخشنودی از کم داشتن شدید نیست، بلکه فراتر از آن است. کمبود شیوهٔ فکر کردن ما را دگرگون می‌کند. کمبود خود را بر ذهن‌های ما تحمیل می‌کند.