بریده‌هایی از کتاب امیرکبیر

«امیر رفتاری متین و سنگین و موقر داشت و از شوخی و تملق و مداهنه گوئی گریزان بود و همین خوی و روش اخلاقی سبب آن گردید تا شاعران چاپلوس و متملقین ترفند مبالغه پرداز و دلقک‌های درباری از درگاهش رانده شوند و امیر مستمری و مواجب و به اصطلاح و مفهوم امروزی (حق البوق) آنها را قطع نماید.» (۱۷)

«امیر کبیر مردی دین دار بود و مثل هر ایرانی مسلمانی که از طفولیت و از راه تعبد به حفظ آداب دینی و رعایت اصول و قواعد مذهب بار می‌آید همۀ ظواهر مذهب تشیع را که مذهب آباء و اجدادی و دین رسمی مملکت بود رعایت می‌کرد.

ویلیامز در حالی که شرح آشوب شهر ارزته الروم و ویران شدن خانه امیر نظام و غارت اموالش را می‌دهد، می‌گوید «... میرزا تقی خان با آن حال کوفتگی مدت هفت ساعت با ما (یعنی نمایندگان روس و انگلیس) به گفتگو پرداخت و مشغول نوشتن نامه‌هائی خطاب به ما شد و فی المجلس جواب خواست» و تا جواب نگرفت دست از کار نکشید.» (۲۴)