بریده‌هایی از کتاب مجوس

«به نظرم هوش چیز وحشتناکیه. عیوب آدم‌ها رو بزرگ می‌کنه. چیزهای ساده رو پیچیده می‌کنه.»

«کس دیگه‌ای نبود؟» «کسی که ارزش حرف زدن داشته باشه نه.»

بعضی تجارب چنان تو رو اسیر خودشون می‌کنند که نمی‌تونی فکر همیشه حاضر نبودن‌شون رو تحمل کنی.

«همه‌ش تقصیر منه. نمی‌تونم ازت بخوام سه روز با یه مرد مُرده سر کنی.» «مرد مُرده‌ای که زمانی دوستش داشتم.»

«هیچ‌کس جز خود آدم قادر نیست به اساسی‌ترین سؤالات زندگی پاسخ بده.»

بالاخره یک روز این رو درک می‌کنی. باعثِ عشق رازورمزهای بین دو آدمه نه همانندی‌ها. ما در دو قطب متضاد انسانیت بودیم.

یه ضرب‌المثل یونانی: یه مُرده نمی‌تونه شجاع باشه.

«خوشگلی فقط یه چیزیه که بی‌اختیار به‌ت داده می‌شه. مثل کاغذ‌کادوِ دور هدیه. خود هدیه نیست.»

«تمام جمهوری‌های تمام‌عیار مزخرفِ تمام‌عیارند. اشتیاق شدید برای به مخاطره انداختن زندگی آخرین انحراف بزرگ ماست

‫فکر کنم اولین چیزی که دیدم انزوای تک‌تک‌مان بود. وضعیت جنگی نیست که آدم‌ها رو منزوی می‌کنه. همه می‌دونند که جنگ آدم‌ها رو به هم نزدیک می‌کنه. ولی میدون جنگ... یه چیز علی‌حده است. چون اون‌جاست که دشمن واقعی، مرگ، پدیدار می‌شه.

باعثِ عشق رازورمزهای بین دو آدمه نه همانندی‌ها.

شما جوون‌های امروز می‌تونید بدن‌هاتون رو عاریه بدید، باهاشون بازی کنید، هر جور که خودتون دوست دارید بذل‌وبخشش‌شون کنید، ما نمی‌تونستیم. ولی یادت باشه که شما یه بهایی پرداخت کرده‌ید؛ یه دنیای غنی پُر از رمزوراز و احساسات لطیف رو از کف داده‌ید. فقط گونه‌های جانوران نیستند که منقرض می‌شند. گونه‌های احساسات هم منقرض می‌شند. و اگر عاقل باشی هیچ‌وقت نباید دلت بابت گذشته‌ای بسوزه که از همه‌چیزش بی‌خبری. دلت باید به حال خودت بسوزه که اون دوران رو از کف دادی.

از آن‌چه ازش نفرت داشتم گریخته بودم ولی جایی پیدا نکرده بودم که دوستش بدارم و بنابراین تظاهر می‌کردم جایی وجود ندارد که بشود دوستش داشت.

تصادف، باید خودم را می‌سپردم به تصادف. باید از این اتاق انتظار که اسیرش بودم می‌زدم بیرون.

«خوشگلی فقط یه چیزیه که بی‌اختیار به‌ت داده می‌شه. مثل کاغذکادوِ دور هدیه. خود هدیه نیست.»

میتفورد انگشت شست و سبابه‌اش را به هم مالید، علامت یونانی فساد.

. گفت «ما تو یونان یه ترانهٔ قدیمی داریم که می‌گه، کسی که برای نان می‌دزده بی‌گناهه، کسی که برای طلا می‌دزده گناهکاره.»

هر مرگ بارِ ترسناکِ همدستی در جرم بر دوش زندگان می‌گذارد؛

«پس تو بیماری دوست جوان من. تو با مرگ زندگی می‌کنی نه با زندگی.»

در دنیای من زندگی هیچ قیمتی نداشت. به‌قدری ارزشمند بود که عملاً نمی‌شد قیمتی براش تعیین کرد. در دنیای اون فقط یک چیز با بی‌قیمتی هم‌ارز بود. اِلوثِریا،