بریده‌هایی از کتاب همه دختران دریا

چیزی که هر شخص به آن مبتلا می‌شود و برای آینده در آن مسیر قدم می‌گذارد تنها و تنها به انتخاب خود او وابسته است.

«بهم گفت باهام بیا. نرفتم. شاید اگه می‌رفتم خیلی چیزا عوض می‌شد.»

حقیقتش انگار عشق آمده بود و من دولت پاینده شده بودم.

اینی که کسی رو که دوستت داره و دوستش داری ول کنی اونم به بهونه‌های الکی تفاوت نیست؟ کدوم کله‌خری این کارو با خودش می‌کنه؟»

فریبا گفت: «جنگِ کثافت بچگی همه ماها رو به گند کشید.» مانی گفت: «جنگِ کثافت. حزبِ کثافت. مریضی کثافت. همیشه یه بهانه هست.»

«مهم اونی نیست که منتظرشی. مهم خود انتظاره. خود گشتن و پیدا نکردن. استخون آدم خورد می‌شه زیر بارش.»

زندگی هرکس فقط شکل زندگی خودشه. هرکی خیال می‌کنه سختی‌ای که کشیده هیشکی نکشیده. هرکی خیال می‌کنه می‌شد که بهتر بشه و نشده. همه ما پر از افسوسیم. حتی اونی که می‌گه خوشبخته. همه‌ش تظاهر. همه‌ش حاشا. زندگی همینه ها. نه این‌که بخوام بنالم. ذات حیات همینه

«یه وقتایی رفتن آدم به اختیارش نیست. به‌اجباره. عین گل قاصدک. بادی می‌آد و می‌بره و هر جا بخواد زمین می‌ذاره.»

«همه می‌رن. خوبه که اونی که باید، به آدم بچسبه.»

«این هم عمر بود ما کردیم؟»