بریده‌هایی از کتاب وصیت ها

خیابان‌ها همه در صلح و صفا، همه منظم و مرتب؛ اما زیر این پوسته آرام و فریبنده، لرزشی مثل ارتعاش خطوط فشارقوی در حال شکل‌گیری است

آدم باورش نمی‌شود که در غیاب افرادِ دیگر ذهن چقدر زود ملالت‌بار می‌شود. انسانِ تنها انسان کامل نیست: ما در ارتباط با دیگران انسان می‌شویم.

چهره عوض کردن چقدر سریع اتفاق می‌افتد: مثل تراش خوردن چوب و شکل یافتنش.

کتابی روی میز بود. با خودم گفتم آن روز آن‌قدر کارهای ممنوعه انجام داده‌ام که برای آن یکی هم آماده‌ام. به سمت میز رفتم و به کتاب زل زدم. یعنی تویش چه بود که این‌قدر برای دخترهایی چون من خطرناک بود؟ این‌قدر خانمان‌سوز؟ و این‌چنین ویرانگر؟

ازدواج: صدای فلزی خفه‌ای داشت، درست مثل دری فلزی که با صدایی مختصر بسته شود.

صدها عکس. این‌جور بچه‌ها حتی نمی‌توانستند با خیال راحت آروغ بزنند و مدام یک آدم‌بزرگ دوربینش را به سمتشان نشانه می‌رفت و به‌شان می‌گفت که دوباره آروغ بزنند ــ انگار دو بار زندگی می‌کردند، یک بار در واقعیت و یک بار جلو دوربین و توی عکس.

وقتی آدم اولین قدم را برمی‌دارد، باید برای نجات از عواقبِ قدمی که برداشته قدم بعدی را هم بردارد. در روزگاری مثل روزگار ما، دو مسیر بیشتر پیش روی آدم نیست: سربالایی یا سرنگونی.

اما تازه بعدها به‌ش فکر کردم: ایوب چطور اجازه داد که خدا او را با تعدادی بچه جدید گول بزند و از او انتظار داشته باشد طوری وانمود کند که انگار بچه‌های قبلی هیچ اهمیتی ندارند؟

گیلیاد زیر پوسته تظاهر به پاکدامنی و خلوص در حال پوسیدن بود.

این حال جرم واقعی فرشته مربوط به لیموها نبود: او به دریافت رشوه از روز مه و کمک به فرار موفقیت‌آمیز چندین ندیمه از مرزهای مختلف متهم شده بود. اما فرمانده‌ها نمی‌خواستند این واقعیت عمومی شود: باعث می‌شد مردم فکرهایی کنند. خط مشی رسمی حکومت این بود که هیچ فرشته‌ای فاسد نیست، و صدالبته هیچ ندیمه‌ای هم فرار نمی‌کند؛ چون آخر چرا باید بخواهند اعلام کنند که قلمرو خدا در حال سقوط به قهقراست؟