بریده‌هایی از کتاب داستان بریده بریده

خوش‌وبِشی بین امام و مالکین زمین‌ها ردّوبدل شد. حضرت از صاحبانِ اراضی خواست تا زمین‌های اون حوالی رو بهش بفروشند. مالکانِ اون بخش از اراضیِ کربلا هم ازخداخواسته، زمین‌هاشون رو به قیمتِ پیشنهادیِ امام به مبلغِ شصت‌هزار سکهٔ نقره که قیمت خیلی بالایی بود فروختند. امام علاوه بر این، مقدار زیادی پول به صاحبانِ زمین‌ها داد و دربارهٔ حکمت این کار به مالکینِ زمین‌ها گفت: به‌زودی در این سرزمین کشته و دفن خواهم شد. مردمان زیادی از راه‌های دورونزدیک برای زیارتم به این‌جا خواهند آمد. از شما می‌خوام که در اِزای این پولِ زیادی که بهتون پرداخت می‌کنم زائرانم رو به‌سوی قبر من راهنمایی کرده و اَزَشون سه شبانه‌روز پذیرایی کنید!!

انگاری امام می‌خواست به عبدالله‌بن‌عُمر حالی کنه که تاریخ‌شناسی یه سرگرمیِ علمی نیست. بلکه تجربه‌آموزی و عبرت‌اندوزی و افزودن عمر گذشتگان به عمر خویشه! او می‌خواست بگه که گذشته، چراغ راه آینده است. امام می‌خواست بگه که آدم‌ها اگه حافظهٔ تاریخی نداشته باشند کودک و بی‌تجربه می‌شند که باید در هر کاری از صفر شروع کنند. اما عقل حکم می‌کنه که آدم در هیچ‌کاری از نقطهٔ صفر آغاز نکنه، بلکه از تجربه‌های دیگران که در تاریخ یافت می‌شه به خوبی استفاده کنه.

او به خوبی می‌دونست که توی شهر هزاررنگ کوفه، حربهٔ زر و تزویر، بُرش بیشتری از تیغهٔ شمشیر داره!

کثیر که دو تا پاهاش هم می‌لنگید انگاری که داره دنبال ارث باباش می‌ره لنگون‌لنگون با پای چَپَرچُلاقش، به‌سرعت دنبال مأموریتش رفت. می‌گن این بابا، اِنقده خسیس بوده که وقتی می‌خواسته چیزی کوفت کنه اگه یه موقع آدم ننه‌مُرده‌ای خیلی اتفاقی از راه می‌رسید به‌جای اینکه مثلاً تعارف کنه که بفرما غذا میل کن! بهش می‌گفته: فلانی! مگه دَمِ خونمون جاسوس گذاشته بودی که فهمیدی کِی غذا می‌خورم؟!

تو و امثال تو ازبس‌که در مَنجلاب گناه و تباهی، آلوده شده و فرورفتید دیگه امکان و توانِ هضمِ این حرف‌ها رو ندارید.

افسوس که تو و امثال تو خودتون رو از فهمِ حقایق قرآن، محروم کردید!

دربارهٔ فرزند فاطمه درست حرف بزن! آخه آدم ناحسابی، حسین‌بن‌علی الان تنها یادگار پیغمبر خداست.

اهل پرده‌دری و بی‌حیایی نبود. یه جورهایی تغافل می‌کرد.

اون‌جوری که شنیدم می‌گن این خانواده به این راحتی‌ها آبروی کسی رو نمی‌برن!

یادت باشه که حسین با بقیه فرق می‌کنه!