بریده‌هایی از کتاب شب در «از ما بهترانیه»

بعد از هرگز خنده‌ام گرفت.

امروز ــ یعنی همین امروز ــ فهمیدم آدم حرفش را نمی‌تواند به هیچ‌کس بگوید. به کی بگوید؟ یا به کی می‌گوید؟

مثل شخصیت‌های کارتونی که با چشم بسته از لبهٔ پرتگاه چند قدم جلو می‌روند و زمانی که چشم باز می‌کنند و می‌فهمند در فضای خالی قدم می‌زنند، سقوط می‌کنند. من هم حالا چشم باز کرده‌ام و نوبت سقوط است و کو تا ته دره!