بریده‌هایی از کتاب جاودانه‌ها پائولو کوئیلو: گزیده عارفانه‌ها، عاشقانه‌ها و نکات اخلاقی

و چه چیزی شایسته تر از آن است که در شهامت و اعتماد به نفس، یا نه، در بخشش، بخشش گرفتن وجود دارد؟ هنگامی که از مال خود‌ می‌دهی، چیزی نمی بخشی. تنها زمانی به راستی‌ می‌بخشی که از وجودت‌ می‌بخشی. (ساحرۀ پرتوبِلّو)

هیچ کس خواهان بی قیدی و بی تعهدی نیست. باید تا جایی که‌ می‌توانیم، از افراد بی قید و بند بپرهیزیم و مراقب باشیم با آن‌ها ملاقات نکنیم. (ساحرۀ پرتوبِلّو)

خداوندا! از تردیدهای مان حمایت کن؛ زیرا تردید شیوه ای از نیایش است. تردید است که موجب رشدمان‌ می‌شود؛ زیرا وادارمان‌ می‌کند بدون ترس به پاسخ‌های بی شمار یک پرسش بنگریم. (مثل رودخانۀ روان)

هر قدر هم زغالی گداخته باشد، اگر آن را از آتش دور کنیم، به زودی خاموش‌ می‌شود. و هر اندازه انسانی با هوش و ذکاوت باشد، اگر از همنوعانش فاصله بگیرد، به زودی گرما و اشتیاقش را از دست‌ می‌دهد. (مثل رودخانۀ روان)

پُل‌های رسیدن به خداوند، ایمان، عشق، شادمانی و دُعا هستند. (مکتوب)

وقتی هدفی را در نظر داری، روی آن تمرکز کن. هیچ کس نمی تواند به هدفی که آن را نمی بیند دست یابد. (مثل یک ببر زندگی کن)

در هر کاری اگر از حد معمول که توانایی انسان است فراتر برویم، شکست خواهیم خورد. اگر بین کار، استراحت و تفریح تعادل برقرار نکنیم، هم نیرویمان تحلیل‌ می‌رود و هم شور و شوق خود را از دست‌ می‌دهیم و نتیجۀ تلاش نیز چندان با موفقیت همراه نخواهد بود. (مثل یک ببر زندگی کن)

جایی در درگاه الهی برای مغرضین و تحمل ناپذیران وجود ندارد. یک انسان مغرض بهشت را چه برای خود و چه برای دیگران تبدیل به مکانی تحمل ناپذیر خواهد کرد.

مشکل تو این نیست که سعی‌ می‌کنی همان باشی که هستی، بلکه در این است که مردم را همان طور که هستند، نمی پذیری. (پدران، پسران و نوادگا

احساسات خوب تان را از همان ابتدا نشان دهید. تکبر ممکن است فقط نقاب پیش پا افتاده ای برتری باشد؛ اما مانع از شکوفایی وقایع مهم در زندگی انسان‌ می‌شود. (پدران، پسران و نوادگان)

اگر دیدی دشمنت از تو قوی تر است، از اینکه به طور موقت از صحنه کنار روی، خجالت نکش. آنچه اهمیت دارد، برد یا باخت در یک نبرد تنها نیست، بلکه نتیجۀ جنگ مهم است. (راهنمای مبارز روشنایی)

عشق یک عادت، یک تعهد و یا یک بدهی نیست؛ چیزی نیست که در اشعار عاشقانه در موردش‌ می‌گویند. عشق هست. بدون هیچ تعریفی.

در تمام دقایق روز با افکاری که موجب پیشرفتت‌ می‌شوند، برنامه ریزی مجدد کن. هنگامی که احساس خشم یا سردرگمی‌ می‌کنی، سعی کن به خودت بخندی. به زنی که از تردیدها و نگرانی‌ها رنج‌ می‌برد و‌ می‌پندارد مشکلاتش مهم ترین عامل در این دنیایند، بخند. به پوچی ناب آن وضعیت بخند. بیشتر مشکلات ما از این امر به وجود‌ می‌آیند که از قوانین تبعیت‌ می‌کنیم.

انسان که موجودی شکننده است همیشه‌ می‌کوشد قطعیت مرگ را انکار کند. او متوجه نیست که خود مرگ است که موجب‌ می‌شود در زندگی دست به بهترین کارها بزند. (سفر زیارتی)

از میان تمام راههایی که پیدا کرده ایم تا خود را آزار بدهیم، بدترین شان راه عشق است. همیشه از دست کسی در رنج و عذابیم که ما را دوست ندارد یا ما را ترک کرده است یا نمی خواهد ما را ترک کند. اگر تنهاییم به این خاطر است که کسی ما را نمی خواهد؛ و اگر ازدواج کرده ایم، زندگی را به بردگی تبدیل‌ می‌کنیم. چقدر وحشتناک است! (سفر زیارتی)

تنها راهی که‌ می‌توانیم رؤیاها مان را نجات دهیم این است که با خود مهربان باشیم. (سفر زیارتی) باید تمام تلاش‌های مان را برای «مجازات خود» - هر چند کوچک باشد- از میان برداریم. برای این که دریابیم چه وقت با خود بی رحمی‌ می‌کنیم، باید هر گونه درد معنوی از قبیل گناه، ندامت، بلاتکلیفی و وحشت را به دردی جسمی تبدیل کنیم. با تبدیل درد معنوی به درد جسمی،‌ می‌توانیم دریابیم این درد چه صدمه ای به ما‌ می‌رساند. (سفر زیارتی)

هنگامی که منکر رؤیاهامان‌ می‌شویم و به آرامش‌ می‌رسیم، وارد مرحلۀ کوتاهی از آسایش‌ می‌شویم؛ اما رؤیاهای مرده به تدریج در درون ما‌ می‌پوسند و کل موجودیت مان را به فساد‌ می‌کشند. نسبت به اطرافیان بی رحم‌ می‌شویم و سپس این بی رحمی را متوجه خود‌ می‌کنیم. آن گاه است که بیماری و ناتوانی به سراغ مان‌ می‌آید. و پشیمانی و شکست که‌ می‌کوشیدیم از آن‌ها دوری کنیم، در ما جان‌ می‌گیرند؛ چون انسانی بزدل بوده ایم. روزی، رؤیاهای مرده و بر باد رفته، تنفس را برای مان دشوار‌ می‌کند و به بالاخره مرگ خود راضی‌ می‌شویم. مرگ، ما را از امور مسلم؛ از کارها و از آرامش وحشتناکی که برای خود فراهم کرده ایم،‌ می‌رهاند. (سفر زیارتی)

دومین نشانۀ مرگ رؤیاها، نهفته در امور مسلم است. از آنجایی که نمی خواهیم زندگی را ماجرایی بزرگ در نظر بگیریم، به تدریج خود را به قانع بودن در زندگی عادت‌ می‌دهیم؛ از آن سوی دیوارها به وجود روزانه مان‌ می‌نگریم؛ صدای در هم شکستن نیزه‌ها را‌ می‌شنویم؛ بوی خاک و عرق را استشمام‌ می‌کنیم و شکست‌های بزرگ و آتش خشم را در چشم جنگجویان‌ می‌بینیم. اما هیچ گاه لذت را نمی بینیم؛ لذت فراوانی را که در قلب مبارزان وجود دارد. برای آن‌ها، شکست یا پیروزی مهم نیست؛ آنچه برای آن‌ها اهمیت دارد این است که به «نبرد نیکو» پرداخته‌اند .

مرگ همیشه باقی ماندن در یک موقعیت یکسان است. اگر شما خیلی آرام باشید پس در حال زندگی کردن نیستید. (مکتوب)

مرگ همیشه باقی ماندن در یک موقعیت یکسان است. اگر شما خیلی آرام باشید پس در حال زندگی کردن نیستید. (مکتوب)