بریده‌هایی از کتاب اصل گرایی

ما به دنبال این نیستیم که تعداد زیادی کار خوب انجام بدهیم. دنبال بیشترین میزان عملکردمان می‌گردیم: کار درست، به شیوهٔ درست و در زمان درست.

تشخیص پرشمارهای کم‌اهمیت و اندک‌شمارهای حیاتی یکی از پارادوکس‌هایی که در بایسته‌گرایی وجود دارد این است که بایسته‌گراها نسبت به همتایان نابایسته‌گرای خود گزینه‌های بیشتری را بررسی می‌کنند، در حالی که نابایسته‌گراها بدون کاوش‌کردن به همه‌چیز یا تقریباً به همه‌چیز متعهد می‌شوند؛ بایسته‌گراها پیش از پایبندی و تعهد به چیزی، به گونه‌ای سامانمند، مجموعه‌ای گسترده از گزینه‌ها را کاوش و ارزیابی می‌کنند. آن‌ها به یکی‌دو چیز پایبند خواهند شد و همهٔ توان‌شان را بر آن ایده یا فعالیت خواهند گذاشت. از این رو، در آغاز آگاهانه گزینه‌های بیشتری را می‌کاوند تا اطمینان یابند که بعداً گزینهٔ درستی را انتخاب می‌کنند.

بایسته‌گرایی نظمی است که هر بار در مواجهه با تصمیمی از آن استفاده می‌کنید که نیازمند پاسخ بله یا نهٔ مؤدبانه است. روشی است برای معاوضه‌ها و چشم‌پوشی‌هایی دشوار میان هزاران چیز خوب و اندک‌شمار چیز عالی. روشی است برای یادگیری اینکه چگونه کمتر اما بهتر انجام دهید تا در هر لحظه‌ای ارزشمند از زندگی‌تان به بهترین بازده ممکن برسید.

«کاش این شجاعت را داشتم که زندگی حقیقی خودم را می‌کردم نه آن زندگی که دیگران از من انتظار داشتند.» این کار نیازمند این است که نه فقط به طور تصادفی نه بگوییم، بلکه هدفمند، عامدانه و راهبردی نابایسته‌ها را حذف کنیم و نه این‌که فقط از چیزهایی که به وضوح وقت‌مان را هدر می‌دهند خلاص شویم، بلکه از برخی موقعیت‌ها و فرصت‌های بسیار خوب هم چشم‌پوشی کنیم. به جای واکنش در برابر فشارهای اجتماعی، که شما را به میلیون‌ها سوی مختلف می‌کشند، روشی را یاد می‌گیرید که با حذف چیزهای غیراساسی تقلیل دهید، ساده کنید و بر آنچه مطلقاً مهم و ضروری است تمرکز کنید.

اگر زندگی‌ات را اولویت‌بندی نکنی، دیگری این کار را برایت انجام می‌دهد.

هنگامی که توانایی انتخاب‌کردن را فراموش می‌کنیم، بیچاره‌بودن را یاد می‌گیریم. اجازه می‌دهیم قدرت‌مان چکه‌چکه از ما گرفته شود تا جایی که در نهایت تابعی از انتخاب‌های دیگران یا حتی تابع انتخاب‌های گذشتهٔ خودمان شویم. با این کار، قدرت انتخاب‌مان را تسلیم می‌کنیم. این راه نابایسته‌گراست.