بریده‌هایی از کتاب اصل گرایی

«کاش این شجاعت را داشتم که زندگی حقیقی خودم را می‌کردم نه آن زندگی که دیگران از من انتظار داشتند.» این کار نیازمند این است که نه فقط به طور تصادفی نه بگوییم، بلکه هدفمند، عامدانه و راهبردی نابایسته‌ها را حذف کنیم و نه این‌که فقط از چیزهایی که به وضوح وقت‌مان را هدر می‌دهند خلاص شویم، بلکه از برخی موقعیت‌ها و فرصت‌های بسیار خوب هم چشم‌پوشی کنیم. به جای واکنش در برابر فشارهای اجتماعی، که شما را به میلیون‌ها سوی مختلف می‌کشند، روشی را یاد می‌گیرید که با حذف چیزهای غیراساسی تقلیل دهید، ساده کنید و بر آنچه مطلقاً مهم و ضروری است تمرکز کنید.

اگر زندگی‌ات را اولویت‌بندی نکنی، دیگری این کار را برایت انجام می‌دهد.

هنگامی که توانایی انتخاب‌کردن را فراموش می‌کنیم، بیچاره‌بودن را یاد می‌گیریم. اجازه می‌دهیم قدرت‌مان چکه‌چکه از ما گرفته شود تا جایی که در نهایت تابعی از انتخاب‌های دیگران یا حتی تابع انتخاب‌های گذشتهٔ خودمان شویم. با این کار، قدرت انتخاب‌مان را تسلیم می‌کنیم. این راه نابایسته‌گراست.