بریده‌هایی از کتاب سهل گرایی

«خواب شبانهٔ کمتر از شش ساعت. به نقص عملکرد شناختی منجر می‌شود، حتی اگر احساس کنیم خودمان را با آن وفق داده‌ایم.»

به‌جای این‌که بیشتر زحمت بکشیم تا به نتایج بهتری برسیم، می‌توانیم ضروری‌ترین فعالیت‌ها را به آسان‌ترین فعالیت‌ها تبدیل کنیم.

در ساختارِ با اعتماد بالا، توقع طرفین از هم مشخص است. طرفین اهداف مشترک دارند، نقش‌ها به وضوحِ تمام مشخص است، قوانین و استانداردها به‌خوبی بیان شده‌اند و نتایج مطلوب در اولویت قرار دارند، انگیزه‌ای برای انجام‌شان هست و انجام‌شان همیشه با پاداش همراه است، نه هر از گاهی.

وقتی خودمان را از این نیاز خلاص می‌کنیم که کسانی را که به ما آسیب زده‌اند مجازات کنیم، این متهم نیست که رها شده است، بلکه این ما هستیم که آزاد می‌شویم. رهاکردن کینه و شکایات به نفع بزرگواری و همدردی، مبادله‌ای برابر نیست، شاهکار است و با هر مبادله، به آرامشِ حالتِ سهولت نزدیک‌تر می‌شویم.

وقتی خودمان را از این نیاز خلاص می‌کنیم که کسانی را که به ما آسیب زده‌اند مجازات کنیم، این متهم نیست که رها شده است، بلکه این ما هستیم که آزاد می‌شویم.

زیادی تلاش‌کردن رسیدن به نتایج دلخواه را سخت‌تر می‌کند.

او توانسته با نصف تعداد ساعات کاری قبلی، پول بیشتری به دست آورد و نوع کاری که انجام می‌دهد نیز پرثمرتر بوده و کمتر آزاردهنده است. او گفت: «حس می‌کنم که گویی اصلاً کار نمی‌کنم.»

پس اولین گام به سمت تسهیل کارها این است که انباشته‌ها را در ذهن و قلب‌مان پاک کنیم.

کتاب‌خواندن یکی از برترین فعالیت‌های پربازده روی زمین است. فعالیتی که تقریباً اندازهٔ یک روز کاری طول می‌کشد و چند دلاری هزینه دارد، می‌تواند به شما کمک کند تا به مکاشفات باهوش‌ترین آدم‌های روی زمین دسترسی پیدا کنید. خواندن یا بهتر بگویم خواندن و واقعاً فهمیدن، قطعاً نتایج ماندگار با خود خواهد داشت.

تصمیم گرفتم که سپاسگزاری را به هر شکایتی بچسبانم. وقتی می‌بینم که می‌گویم: «ردشدن از بازرسی فرودگاه خیلی اعصاب خردکن بود.» اضافه می‌کنم که «خدا رو شکر که این‌طوری تو هواپیما امنیت داریم.» بعد از این‌که غُر می‌زنم: «پسرم مشق‌های ریاضی‌اش رو هنوز ننوشته.» می‌گویم: «خدا رو شکر که به کتاب جدیدی که می‌خونه علاقه داره.» بعد از این ناله که «انتظار داشتم این هفته بیشتر وزن کم می‌کردم.» اضافه می‌کنم: «خدا رو شکر که مواظب وزن و سلامتیم هستم.»

مفهومی در روان‌شناسیِ شناختی وجود دارد به نام نظریهٔ بار ادراکی. که دلیل وقوع این اتفاق را توضیح می‌دهد. ظرفیت پردازش مغزمان بسیار زیاد است ولی محدودیت دارید. مغز ما شش هزار فکر را در روز پردازش می‌کند.. پس وقتی به اطلاعات جدید برمی‌خوریم، مغزمان باید تصمیم بگیرد که چطورمنابع شناختیِ باقیمانده را بین آن افکار توزیع کند. از آن‌جا که مغزمان طوری برنامه‌ریزی شده. که احساساتی با «وزن حسی زیاد» مانند ترس، رنجش یا عصبانیت را مقدم می‌داند، این احساسات قوی عموماً برنده هستند و برای ما منابع فکری کمتری به جا می‌گذارند تا از آن‌ها برای پیشبرد موضوعات مهم استفاده کنیم.

«چطور می‌توانم مهم‌ترین کارها را راحت‌تر انجام دهم؟»

البته که نمی‌توانید هرچیزی را در زندگی سهل و بی‌زحمت کنید. ولی می‌توانید بیشتر کارهای درست را محتمل‌تر، آسان و آسان‌تر و دستِ‌آخر بی‌زحمت کنید.

کمال‌گرایی شروع پروژه‌های ضروری را سخت می‌کند،

ما آن‌قدر به پیچیدگی رویه‌های کاری زندگی‌مان عادت کرده‌ایم که به‌ندرت به ذهن‌مان می‌رسد شاید درست نباشند.

با تلفیق لذت‌بخش‌ترین کارها با ضروری‌ترین کارها، قدرت ایجاد می‌شود.

حالت سهولت حالتی است که با آن از نظر فیزیکی قوی، از نظر احساسی سبک و از نظر ذهنی پرانرژی هستید. کاملاً در لحظه حضور دارید، حواس‌تان جمع است و به آنچه در لحظه مهم است توجه دارید. می‌توانید مهم‌ترین کار را به‌راحتی انجام دهید.

اگر ورزش کرده و تغذیه‌تان را بهتر کنید، سالم‌تر می‌شوید و وزن کم می‌کنید. اگر هر روز مطالعه کنید، در نهایت تخصص‌تان را بیشتر می‌کنید. اگر مرتباً مراقبه کنید، دستِ‌آخر به آرامش بیشتری در زندگی‌تان می‌رسید. ولی این‌ها شاخص تأخیر هستند؛ یعنی پاداش را بعد از انجام کار می‌بینید: گاهی هفته‌ها، ماه‌ها یا سال‌ها بعد. ولی حتماً نباید در آینده از کارهای ضروری لذت برد. می‌توانیم از خودِ کار لذت ببریم. ما فقط زمان تأخیر بین کار و رضایت را کم کرده و به این منظور فعالیت ضروری را با پاداش تلفیق می‌کنیم.

با تلفیق کارهای مهم و کارهای لذت‌بخش می‌توانیم حتی کارهای بسیار خسته‌کننده و تکالیف طاقت‌فرسا را سهل و بی‌زحمت کنیم.

«نبوغ نوابغ نه با تجزیه و تحلیل ظرایف پیچیده، بلکه با استفاده از سادگی‌های ناشناخته و ناآزموده است که شکوفا می‌شود.»