بریده‌هایی از کتاب سهل گرایی

وقتی خودمان را از این نیاز خلاص می‌کنیم که کسانی را که به ما آسیب زده‌اند مجازات کنیم، این متهم نیست که رها شده است، بلکه این ما هستیم که آزاد می‌شویم.

ما در جامعه‌ای با فرهنگ شکایت زندگی می‌کنیم که مردم در آن با بیان خشم خوشحال می‌شوند: به‌خصوص شبکه‌های اجتماعی مانند موجی بی‌پایان از ناله و شِکوه در مورد چیزهای نامطلوب و غیرقابل‌قبول است. حتی اگر مستقیماً درگیر آن نشویم، بازهم می‌تواند بر ما تأثیر بگذارد. با در معرض شکایات دیگران قرارگرفتن و حرص‌خوردن بابت آن‌ها، سرطانِ احساسی می‌گیریم. شروع می‌کنیم و ناعدالتی‌های زندگی‌مان را بیشتر درک می‌کنیم.

ما فکر می‌کنیم برای این‌که موفقیت چشمگیری داشته باشیم، باید کارهای سخت و پیچیده انجام دهیم ولی می‌توانیم به دنبال فرصت‌هایی باشیم که بسیار ارزشمند و همچنین ساده و آسان هستند.

حالت سهولت حالتی است که با آن از نظر فیزیکی قوی، از نظر احساسی سبک و از نظر ذهنی پرانرژی هستید. کاملاً در لحظه حضور دارید، حواس‌تان جمع است و به آنچه در لحظه مهم است توجه دارید. می‌توانید مهم‌ترین کار را به‌راحتی انجام دهید.

کمال‌گرایی شروع پروژه‌های ضروری را سخت می‌کند، تردید به خودمان باعث می‌شود اتمام کار دشوار شود و تلاش برای زیادتر و تندتر کارکردن، حفظ شتاب لازم برای ادامهٔ کار را سخت می‌کند.

موقع شروع یک پروژه، از مزخرف شروع کنید. از رویکرد «پیش‌نویس شمارهٔ صفر» استفاده کنید. ارزان شکست بخورید: «خطای با سایز مناسب برای آموزش و یادگیری» داشته باشید.

تا حالا دقت کرده‌اید که هرچه بیشتر شکایت کنید و هرچه بیشتر شکایات دیگران را بشنوید و در موردشان بخوانید، پیداکردن چیزهایی که می‌توانید درموردشان شکایت کنید، بیشتر می‌شود؟ از طرف دیگر، تا به حال دقت کرده‌اید که هرچه بیشتر شکرگزار باشید، چیزهای بیشتری برای شکرگزاری می‌یابید؟ شکایت‌کردن نمونهٔ ناب چیزی است که «آسان ولی بی‌اهمیت» است. در واقع، یکی از آسان‌ترین کارهایی است که می‌توانیم انجام دهیم. ولی افکار مسموم از این قبیل، هرقدر هم بی‌اهمیت باشند، خیلی زود روی هم جمع می‌شوند و هرچه فضای ذهن را بیشتر اشغال کنند، بازگشت به حالت سهولت سخت‌تر می‌شود.

همان‌طور که هنری وادزورث لانگ‌فلو نوشت: «هرچه نباشد.، بهترین کاری که حین بارش باران می‌توان انجام داد این است که بگذاری ببارد.»

تمرکز روی چیزی که از آن سپاسگزار هستید، تأثیری سریع دارد. فوراً شما را از حالت فقدان (یعنی افسوس‌ها، نگرانی‌ها در مورد آینده و حس عقب‌افتادن) خارج می‌کند و در حالت دارایی قرار می‌دهد (یعنی چیزی که دارد خوب پیش می‌رود، پیشرفت‌هایی که دارید، ظرفیت‌های موجود در این لحظه و...).

وقتی پریشان و سرگشته هستیم، علت این نیست که شرایط ذاتاً طاقت‌فرساست. شاید دلیلش این است که چیزی را در سرمان بسیار پیچیده می‌کنیم. این سؤال که «چی می‌شد اگه این کار آسون می‌شد؟» راهی برای بازتنظیم فکرمان است. این راه شاید به‌طرز غیرممکنی ساده باشد. و دقیقاً به همین علت است که مؤثر است.

حالت سهولت حالتی است که با آن از نظر فیزیکی قوی، از نظر احساسی سبک و از نظر ذهنی پرانرژی هستید. کاملاً در لحظه حضور دارید، حواس‌تان جمع است و به آنچه در لحظه مهم است توجه دارید. می‌توانید مهم‌ترین کار را به‌راحتی انجام دهید.