بریده‌هایی از کتاب سهل گرایی

وقتی ذهن‌تان هم شلوغ و پر از فرضیات، احساسات منفی و الگوهای فکری مسموم است، به انرژیِ فکریِ کمتری دسترسی دارید تا ضروری‌ترین کارها را انجام دهید.

کارل یاکوبی، ریاضی‌دان آلمانی قرن نوزدهم.، شهرهٔ عام بود که می‌تواند پاسخ مسائل سخت و لاینحل را بیابد. او یاد گرفته بود برای این‌که مسئله‌ای به ساده‌ترین شکل ممکن حل شود «آدم باید معکوس کند، همیشه معکوس.» معکوس‌کردن یعنی وارونه‌کردن یک فرضیه یا رویکرد، به عقب‌رفتن و طرح این پرسش که «اگه عکس قضیه درست باشه چی؟» معکوس‌کردن به شما کمک می‌کند تا به درکی برسید که از آن غافل بودید زیرا تنها از یک منظر دارید به مشکل نگاه می‌کنید. معکوس‌کردن می‌تواند اشتباهات فکری‌مان را پررنگ کند. می‌تواند ذهن‌مان را رو به روش‌های جدید انجام کارها باز کند.

نویسندهٔ ایرلندی، جورج برنارد شاو، می‌گوید: «زندگی‌ای که صرف اشتباه‌کردن شود نه‌تنها شرافتمندانه‌تر، بلکه مفیدتر از زندگی‌ای است که صرف کاری‌نکردن شده است.»

از نظر یکی از رهبرانی که با او کار کرده‌ام دویدن روی تردمیل به‌صورت روزانه، عادتی ضروری است. ولی بازهم او در این مورد همیشه باثبات نبود تا این‌که آن را با فعالیتی لذت‌بخش و روزانه همراه کرد که هرگز از آن نمی‌گذشت: گوش‌دادن به پادکست دلخواهش. حالا فقط در صورت دویدن یا راه‌رفتن روی تردمیل به آن پادکست گوش می‌دهد و بعد از اتمام ورزش، به خودش پاداش نمی‌دهد، بلکه حین انجام این کار به خودش پاداش می‌دهد. از وقتی که این عادت ضروری را لذت‌بخش کرده، دریافته که انجام همیشگی آن آسان شده است.

در زندگی هر بلایی که به سرتان بیاید، هر سختی‌ای که در زندگی داشته باشید، هر دردی که بکشید، هرقدر هم که مهم و بزرگ باشند در مقایسه با قدرتی که در انتخاب واکنش‌تان دارید، هیچ هستند.

این فرضیه را که راه «درست» لاجرم سخت‌تر است زیر سؤال ببرید.

تمرکز روی چیزی که از آن سپاسگزار هستید، تأثیری سریع دارد. فوراً شما را از حالت فقدان (یعنی افسوس‌ها، نگرانی‌ها در مورد آینده و حس عقب‌افتادن) خارج می‌کند و در حالت دارایی قرار می‌دهد (یعنی چیزی که دارد خوب پیش می‌رود، پیشرفت‌هایی که دارید، ظرفیت‌های موجود در این لحظه و...). و شما را به یاد همهٔ منابع، دارایی‌ها و مهارت‌هایی می‌اندازد که در خدمت دارید. سپس می‌توانید از آن‌ها استفاده کنید تا کاری را که بیش از همه‌چیز برای‌تان اهمیت دارد، راحت‌تر انجام دهید.

زیادی تلاش‌کردن برای خونسردبودن، استراحت‌کردن و احساس خوب‌داشتن، تمام این اهداف را سخت‌تر می‌کند. مشکل تلاش زیاد همین است.

حواس‌پرتی‌هایی که مانع می‌شوند تا در لحظهٔ حال حضور داشته باشیم، می‌توانند مانند آب‌مروارید برای ذهن‌مان باشند: توجه به موضوعات را سخت‌تر می‌کنند. و هرچه درمان آن‌ها بیشتر طول بکشد، ما را ضعیف‌تر می‌کنند.

این‌که به خودمان اجازهٔ شکست‌خوردن بدهیم به شجاعت نیاز دارد. ترسناک است. باعث می‌شود آسیب‌پذیر باشیم. هرچه شکست بزرگ‌تر باشد، شجاعت بیشتری لازم است. پس با توجه به این‌که ذخیرهٔ شجاعت همه‌مان محدود است باید راه‌هایی پیدا کنیم تا بتوانیم با ارزان‌ترین هزینه شکست بخوریم و از آن بیاموزیم.

شما مانند ابَررایانه‌ای هستید که با قابلیت‌هایی بسیار قوی طراحی شده است. طوری ساخته شده‌اید که بتوانید سریع بیاموزید، مشکلات را به‌طور غریزی حل کرده و بهترین اقدام بعدی را بدون زحمت محاسبه کنید. در شرایط بهینه.، ذهن‌تان با سرعت فوق‌العاده‌ای کار می‌کند. ولی درست مانند یک اَبررایانه، مغزتان همیشه به‌صورت بهینه عمل نمی‌کند. به این فکر کنید که چطور وقتی هارد رایانه پر از فایل می‌شود یا تصاویر ذخیره‌شده در حافظهٔ مرورگر زیاد می‌شوند، این داده‌ها سرعت رایانه‌تان را کُند می‌کنند. دستگاه هنوز هم قدرتش از نظر محاسبه بالاست ولی توانایی‌هایش برای انجام کارهای ضروری، کمتر در دسترس است. به همین ترتیب، وقتی ذهن‌تان هم شلوغ و پر از فرضیات، احساسات منفی و الگوهای فکری مسموم است، به انرژیِ فکریِ کمتری دسترسی دارید تا ضروری‌ترین کارها را انجام دهید.

حداقل قدم‌های لازم برای رسیدن به نتیجهٔ مطلوب چیست

اولین اقدام شاید کوچک‌ترین اقدام باشد و غفلت از آن بسیار راحت ولی به طرز حیرت‌آوری قدرتمند است.

هیچ استادی بی‌اشتباه استاد نمی‌شود.

«خواب شبانهٔ کمتر از شش ساعت. به نقص عملکرد شناختی منجر می‌شود، حتی اگر احساس کنیم خودمان را با آن وفق داده‌ایم.»

در زندگی هر بلایی که به سرتان بیاید، هر سختی‌ای که در زندگی داشته باشید، هر دردی که بکشید، هرقدر هم که مهم و بزرگ باشند در مقایسه با قدرتی که در انتخاب واکنش‌تان دارید، هیچ هستند.

تصویری واضح داشتن از کار «انجام‌شده» نه‌تنها کمک می‌کند که کار را تمام کنید، بلکه کمک می‌کند آن را شروع کنید. بیشتراوقات ما کار را به تعویق می‌اندازیم یا برای برداشتن اولین گام یک پروژه تقلا می‌کنیم زیرا خط پایان در ذهن‌مان شفاف نیست. به محض این‌که کار «انجام‌شده» را تعریف کنید، به ذهن خودآگاه و ناخودآگاه‌تان دستورالعمل واضحی می‌دهید. با انرژی و کارایی بیشتری شروع می‌کنید و مسیر رسیدن به سمت حالت نهایی را ترسیم می‌کنید.

وقتی روی نداشته‌های‌تان تمرکز کنید، داشته‌های‌تان را هم از دست می‌دهید. وقتی روی داشته‌های‌تان تمرکز کنید، نداشته‌های‌تان را به دست می‌آورید.

ولی زندگی مدرن مانند کوهنوردی در ارتفاع بالاست. ذهن‌مان خوب کار نمی‌کند و انگار مِه‌گرفته است. زمین زیرپای‌مان متزلزل به نظر می‌رسد. هوا رقیق است و احساس می‌کنیم حتی سه سانتی‌متر پیش‌رفتن هم به طرز عجیبی خسته‌کننده است.

اگر در ابتدا اولویت‌تان مهم‌ترین چیزها باشد، در زندگی‌تان نه‌تنها برای مهم‌ترین چیزها، بلکه برای چیزهای دیگر فضاهایی ایجاد می‌شود. ولی اگر برعکس عمل کنید و چیزهای جزئی و بی‌اهمیت را انجام دهید، برای کارهای بسیار مهم فضا ندارید.