بریده‌هایی از کتاب خرد شکست

نیاز نیست فوراً حال‌تان بهتر شود.

شکست همهٔ ما را پیوند می‌دهد و ما را انسان می‌سازد.

«نیاز نیست بهترین باشی، فقط نهایت تلاشت را بکن.» میبل، ستارهٔ پاپ

«خیلی طول کشید بفهمم که نمی‌توانم دیگران را تغییر دهم و در واقع نمی‌توانم دیگران را کنترل کنم. من کارهای آن‌ها را کنترل نمی‌کنم. فقط می‌توانم خودم را کنترل کنم.»

«لحظه‌ای که ترس از شکست را رها کنید، بیشتر گل می‌زنید.» انیولا آلوکو، فوتبالیست سابق تیم زنان انگلیس

اگر یاد بگیریم که با کاستی‌های‌مان زندگی کنیم (و حتی به آن‌ها افتخار کنیم) می‌توانیم شاد باشیم. نیاز نیست همیشه آن‌ها را از بین ببریم یا برای ناپدیدکردن‌شان چیزی بخریم.

خوش‌بینی می‌تواند به شما انگیزهٔ لازم برای انجام کارهایی را دهد که ممکن است از آن‌ها پروا داشته باشید. حرف من این است که همهٔ این‌ها مستلزم تلاشی بسیار بیشتر از صحبت با خود در آینه یا جمع‌آوری نقل‌قول‌های شبه فلسفی از پینترست است. به نظر من، عضلات ذهن‌مان درست به اندازهٔ عضلات جسم نیاز به تمرین دارند.

«نیاز نیست بهترین باشی، فقط نهایت تلاشت را بکن.»

در این سیارهٔ حاصل‌خیز، بی‌نظیر، وسیع و کامل هیچ‌چیز وجود ندارد که بتواند ما را برای همیشه از شکست حفظ کند. واقعاً نیست. آرزویی نظیر این مثل آرزوی حذف اکسیژن است. یا چیز دیگری که مانند حقیقتی وجود دارد در نظر بگیرید: مثل چای کیسه‌ای یا بند کفش. زندگی با ترس از چای کیسه‌ای یا بند کفش بی‌معنی است، همان‌طور که زندگی با ترس از شکست بی‌معنی است.

هر هفته، قبل از ضبط، از مهمانم می‌خواهم که به سه «شکست» فکر کند. فرقی نمی‌کند برجسته، مضحک، عمیق یا سطحی باشد؛ مهم این است که مهمان بتواند راجع به موضوعی که انتخاب می‌کند راحت صحبت کند و دربارهٔ آنچه از این شکست‌ها یاد گرفته است تعمق کند. هدف این است که باعث شویم شنونده‌هایی که از شکست‌خوردن در زندگی‌شان می‌ترسند کمتر احساس تنهایی کنند و همچنین خاطرجمع شوند که می‌توانند به آن طرفِ قضیه امید داشته باشند. فرض ما بر این است که اگر بفهمیم چطور شکست می‌خوریم، در واقع می‌توانیم بفهمیم چطور بهتر موفق شویم.

«خیلی طول کشید بفهمم که نمی‌توانم دیگران را تغییر دهم و در واقع نمی‌توانم دیگران را کنترل کنم. من کارهای آن‌ها را کنترل نمی‌کنم. فقط می‌توانم خودم را کنترل کنم.» تارا وستوور، نویسنده

نمی‌شود صرفاً با قدرت تفکر خوشحالی را خلق کرد. به ما یاد داده‌اند که شادی را به‌عنوان هدف نهایی دنبال کنیم. اما شادی، لزوماً، گذراست و درک آن تنها در تضاد با احساساتِ ناخوشایند دیگر ممکن است.

شکست همهٔ ما را پیوند می‌دهد و ما را انسان می‌سازد.

دنیا نسبت به کسانی که جای پای مطمئنی ندارند نامهربان‌تر است.

«نگرانی دربارهٔ اینکه آیا همه‌چیز دارد خراب می‌شود یا نه بی‌فایده است. آنچه باید به آن فکر کنید این است که: "خب، تنها کاری که می‌تونم بکنم بهترین کاریه که می‌تونم بکنم، باید آن را به نحوی که فکر می‌کنم انجام بدم و ببینیم در نهایت چی می‌شه"... شکست بخشی از فرایند رسیدن به جایی است که باید باشید.»

وقتی شکست را ننگ ندانیم، دیگر نمی‌تواند به ما آسیب بزند.

فرض ما بر این است که اگر بفهمیم چطور شکست می‌خوریم، در واقع می‌توانیم بفهمیم چطور بهتر موفق شویم.

«نگرانی دربارهٔ اینکه آیا همه‌چیز دارد خراب می‌شود یا نه بی‌فایده است. آنچه باید به آن فکر کنید این است که: "خب، تنها کاری که می‌تونم بکنم بهترین کاریه که می‌تونم بکنم، باید آن را به نحوی که فکر می‌کنم انجام بدم و ببینیم در نهایت چی می‌شه"... شکست بخشی از فرایند رسیدن به جایی است که باید باشید.» اندی مک‌ناب، نویسنده و سرباز سابق اس‌ای‌اس

وقتی تصمیم می‌گیریم دربارهٔ نقطه‌ضعف‌های‌مان صادق باشیم، بزرگ‌ترین حس پیوند با دیگران و بزرگ‌ترین قدرت خودمان را می‌سازیم. در شکست وحدت وجود دارد و شجاعتی که از اذعان به آن ناشی می‌شود موجب مقاومت در آینده می‌شود.

مردم به دلیلی وارد زندگی‌تان می‌شوند. دلیل ارتباط آن‌ها با شما این است که به شما چیزی یاد بدهند که نیاز دارید بدانید. وقتی این درس داده شد، گاهی شخص مورد نظر می‌رود؛ یا خودتان به این نتیجه می‌رسید که زمانش رسیده است به فصلی خاص خاتمه دهید.