بریده‌هایی از کتاب هیچ چیز آن جا نیست

حرفِ دنیا را مثل نوعی تنش حس خواهی کرد، نوعی زمزمه، نتی که همیشه به شکل گروهی خوانده می‌شود، همیشه و همه جا، یکسان.

حشره‌ها را به خاطر حماقت‌شان دوست دارم. یک زنبور کاغذی ـــــ پولیستس (۵) ــــــ پشت پنجرهٔ سمت راستم که شیشه‌کاری‌های رنگی دارد، مذبوحانه خودش را این‌طرف آن‌طرف می‌زند. عین همین صحنه را یکشنبهٔ هفتهٔ پیش هم همین‌جا دیدم. وزززز! چقدر احمقی آخر! زنبور کوچولو! از آن در برو بیرون! امیدوارم ما هم در نظر خدا به همین اندازه خُل‌های دوست‌داشتنی‌ای باشیم؛ وزوز کنان خودمان را به لامپ بکوبیم، احمقانه دورِ اتاق بدویم، چندین روز خودمان را لای لولایِ دری که باز است گرفتار کنیم. امیدوارم این‌طوری باشیم. اما احتمالش زیاد نیست.