بریده‌هایی از کتاب ارتداد

آن‌وقت‌ها نمی‌دانستم نباید هیچ مسئله‌ای را به حال خودش رها کرد. هیچ مسئله‌ای خودبه‌خود حل نمی‌شود. باید با مسئله کلنجار رفت. باید خسته‌اش کرد

سرش را پایین می‌اندازد و می‌گوید: «دلم خون است، پدر! شغل رایج هم‌کلاسی‌های من برای کسب درآمدِ بی‌دردسر پیدا کردن دوست‌پسرهای امریکایی و اسرائیلی است.

وقتی که انسان در بن‌بست و انسداد قرار می‌گیرد، پرسیدن و به اشتراک گذاشتن درماندگی یک واکنش طبیعی است.

دریا، من فساد واقعی را همین می‌دانم. فریفتن به نحوی که انسان حتی به یاد نیاورد که پیش از فریفته شدن چگونه می‌اندیشیده، چگونه دل‌خوش می‌شده، چه چیز او را می‌آزرده.

گاهی انسان برای کارهایی که می‌کند در همان لحظه دلیل موجهی ندارد. آن کار را به منزلهٔ محصول یک سلسله فعل و انفعالات عقلی یا احساسی مرتکب می‌شود. اگر فعل ارتکابی‌اش نتیجهٔ خاصی نداشت که فراموش می‌شود؛ هم خودِ فعل و هم آنچه باعث انجام شدنش شده بود. ولی اگر نتیجهٔ آن فعل ارتکابی ماندگار باشد، آن‌وقت وسواس فکری آدم را بیچاره می‌کند و انبوهی از پرسش‌های سرزنش‌آمیز فرامی‌رسد.

برعکس خیلی‌ها که دنبال عکس گرفتن با امام بودند و بر سر ایستادن کنار امام در سخنرانی‌ها و جلو انداختن خود در مسئولیت‌ها با هم می‌جنگیدند، حاج‌آقای خراسانی دنبال کارهای بر زمین مانده بود.

تنها آن‌هایی تا واپسین مرحله می‌ماندند که طعم فقر و گرسنگی و محرومیت را چشیده باشند و جانشان با آلودگی دنیا و آسودگی عافیت زمین‌گیر نشده باشد.

تلاش برای بقا و انگیزه برای ادامهٔ حیات، دلیل می‌خواهد و امروز برای مردن دلیلی به‌مراتب بزرگ‌تر جلوی چشمان من است

می‌دانی دخترکم، آرزوها متولد می‌شوند؛ بعضی‌هایشان قد می‌کشند و میوه می‌دهند و بعضی‌هایشان، نه، دود می‌شوند و گاهی بر باد می‌روند.

- مقیاس تحقق وعده‌های الهی عُمر کوتاه یک نسل نیست، کل تاریخ است. وعده‌های خدا تحقق می‌یابند و آن‌گاه که مؤمنان پیروز شوند، از جهت شمارش روز و ماه و سال هم خداوند ایّام رنج بشر در سلطنت طاغوت را جبران خواهد کرد.

از مکر خداوند پروا کنید. از آنچه به‌تدریج رخ می‌دهد بترسید؛ فاصله‌های تدریجی، لرزش‌های تدریجی، سستی‌های تدریجی، «شدن» های تدریجی! از تدریج بیش از شوک بهراسید.

غرق شدن در مبارزه «به‌تدریج» شکل و شمایل مبارز را عوض می‌کند. گاه باید به خود بیاید و مبدأ و مقصد را مرور کند و اصول را به خود تذکر دهد تا شبیه دشمنش نشده باشد. و شعر روش خوبی برای این تذکر است.

باید همواره از باورهایمان غبارزدایی کنیم تا زانوهایمان سست نشود. گاهی خطاهای ریز، باورسوز می‌شود، آرام‌آرام و به‌تدریج، لرزش‌های کوچک در طول زمان به ارتعاشی عظیم مبدل می‌شود، که صخره‌های مغرور مستحکم را می‌لرزاند و می‌شکافد

آینده درختی است که در باغ گذشته می‌روید و ثمر می‌دهد.

به این می‌اندیشم که چرا در دامنهٔ ابَرانسان‌ها گاهی کوتاه‌قامتان بی‌مایه‌ای فرصت پیدا می‌کنند که همچون کیسه‌های سنگین خاک، مانع اوج گرفتن و پرواز کردن شوند.

سکوت به معنای آرامش نیست. سکوت گاهی خیز برداشتن برای پریدن و نفس گرفتن برای فریاد کشیدن است

ایمان، در هوای صاف و زمین آرام، محک نمی‌خورد. تکان و طوفانْ آغاز پرسش است. شوکْ عمق ریشه‌های اندیشه را نشان می‌دهد. شوک، شک می‌آفریند. گل‌آلود می‌کند و چُرت آرام روزمره را با کابوسی وحشت‌زا می‌گسلد. شوک، شک می‌آفریند و شکیبایی می‌سوزاند

فراق معشوقْ طاقت‌سوز و جانکاه است ولی فقدان عشقْ مرگ است. عاشق بدون معشوق می‌سوزد و عاشق‌تر می‌شود، اما بدون عشقْ حیاتی نیست که دربارهٔ چیستی آن حُکمی بکنیم.

کسی که به امام حق ایمان بیاورد ولی به امام طاغوت کافر نشده باشد، دست‌آخر زمین‌گیر می‌شود.

حتی اگر کسی خود را در لحظهٔ طلوع خورشید به خواب بزند، مانع رفتن تاریکی نخواهد شد. ‫- حتی اگر ما دیگر لیاقت آمدن خورشید را نداشته باشیم؟!