بریده‌هایی از کتاب ارتداد

آدم‌ها گاهی در مسیری طولانی، مقصد را فراموش می‌کنند.

گمان می‌کنم شک مثل جانور مرموزی کُنج و کنار قلب پنهان می‌شود تا به وقت خواب‌آلودگی ایمان سربرآورد. به گمان من شکِ بعد از یقین صدچندان مخوف‌تر از شکِ پیش از یقین است. شک پیش از یقین به جلو می‌راند و شک پس از یقین زمین‌گیر می‌کند.

خداوند بزرگ‌ترین امکان تغییر را در همین لحظه‌های به‌ظاهر معمولی پنهان کرده است

مراقب باشید به بیرون پرتاب نشوید! پرتاب‌شدگی دقیقاً آن زمانی رخ می‌دهد که به چرخش این چرخ عادت می‌کنید و تفاوت لحظه‌ها و رخدادهایش برایتان رنگ می‌بازد. آن‌گاه به لشکر عادت‌کنندگان می‌پیوندید و آن درخشش ناگهانی در متن لحظه‌ها از چشم‌هایتان پنهان می‌ماند.

۲ «و مانند کسانی نباشید که خدا را از یاد بردند و خدا هم خویشتن خودشان را از یادشان برد تا آنکه ندانستند که کیستند...»

حادثه‌ها نماندند تا ما آن‌ها را تغییر بدهیم و اکنون وطن، بار دیگر کوچک‌تر شد؛ نه با چکمه‌های مغول و سرنیزه‌های قبایل وحشی و تجاوز سربازان مستِ روس و سرزمین‌خواری انگلیس و دغلبازی قلدرانهٔ امریکا، که با یک فحشای سیستماتیک و اِشغال نقطهٔ اصلی تصمیم‌گیری در وطن.»

«منکرانِ سخن حق را به من واگذار که ‘به‌تدریج’ آنان را از جایی که گمان نمی‌کنند، به ورطهٔ هلاکت فرو خواهیم افکند.»

انسان شهر را می‌سازد ولی سپس این شهر است که مثل موجودی زنده به انسان هجوم می‌آورد و انسان را به شکل دلخواهش درمی‌آورد.

انسان خسته، حتی از اضطراب و عاطفه و از هر چه نیاز به هزینه کردن توجه داشته باشد، عبور می‌کند.

تنها ایمانی باقی می‌ماند که با کفر به طاغوت همراه باشد. کسی که به امام حق ایمان بیاورد ولی به امام طاغوت کافر نشده باشد، دست‌آخر زمین‌گیر می‌شود.

تلویزیون، هم‌زمان، شهوت را به غلیان می‌آورد و شجاعت را می‌میراند. به غریزه میدان می‌دهد و ترس می‌آفریند و همین دو خصلت کافی است که خوی طغیان انقلابی را به محاق ببرد

هم‌زمان، شهوت را به غلیان می‌آورد و شجاعت را می‌میراند.

«همان که امام در رؤیا به تو گفت؛ از آنچه به‌تدریج رخ می‌دهد بترس؛ فاصله‌های تدریجی، لرزش‌های تدریجی، سستی‌های تدریجی، ‘شدن’های تدریجی؛ این تدریجی‌ها صدای پای ارتداد است و بریدن از حق!»

پیشوا دعوت می‌کند و پیش می‌خواند و راه می‌نمایاند، مردم یا می‌پذیرند و بیعت می‌کنند یا رو می‌گردانند و به راه خود می‌روند.

اشک چشم ما شوره/ کارتر با فرح جوره

«قسم به مرگ! آن زمان که حلقوم جلادان را می‌فشارد. قسم به مرگ! آن زمان که انتقام داغ دل پیرزنِ جوانْ از دست داده‌ای را می‌ستاند. قسم به مرگ! آن زمان که شوکت و طمطراق شیطانی فرعون‌ها را فرومی‌ریزاند.»

«آینده را در آینده خواهیم ساخت. آینده با قدم‌های ما روشن خواهد شد، هرچند از هم‌اکنون در تاریکی مطلق باشد. تنها شرطش این است برای قدم‌هایی که برمی‌داریم، دلیلی پاک و قابل دفاع داشته باشیم.»

دیر یا زودش به انسان هم مربوط است. به خشم تو نسبت به طاغوت و عمق اضطرار و طلب حقیقی‌ات نسبت به دولت حق

مقیاس تحقق وعده‌های الهی عُمر کوتاه یک نسل نیست، کل تاریخ است. وعده‌های خدا تحقق می‌یابند و آن‌گاه که مؤمنان پیروز شوند، از جهت شمارش روز و ماه و سال هم خداوند ایّام رنج بشر در سلطنت طاغوت را جبران خواهد کرد.

دریا! خوفْ خفّت می‌آورد.