بریده‌هایی از کتاب ارتداد

«دخترکم، عدالت آرمان اصیل ماست. اما برای رها شدن تیر طغیان مردم علیه رژیم، اول لازم است آن‌ها را بیدار و هوشیار کنیم. پهلوی با توسعهٔ فحشا همه را تخدیر کرده. همه در چرت‌اند و در حرارت شهوت و خلسه و سُکر شراب. تهرانی که من بعد از پانزده سال می‌بینم همان رؤیای اسرائیلی فرح است. هرچه صدای قهقهه و بدمستی بلندتر باشد، صدای قاروقور شکم‌های گرسنه کمتر شنیده می‌شود.» - پدر، اما گویی جوان‌های امروز همین را می‌خواهند. - این یک تقلب هوشمندانه است: خواستن آزادی به جای عدالت. و یک تقلب هوشمندانه‌تر: جا زدن تن‌طلبی و غریزه‌پروری، به جای آرمان مقدس آزادی. پهلوی حالا با افتخار کتاب می‌نویسد و می‌گوید ما نهضت مرتجعی را که می‌خواست بین شما جوان‌ها و خواسته‌هایتان دیوار بکشد، سرکوب کردیم و آن‌وقت همان‌ها برایش کف می‌زنند. این یک رذالت تاریخی است.

امام لختی چشم می‌بندد و چنان که گویی برای افشای سرّی از اسرار مگو خود را مهیّا می‌کند می‌گوید: «ما هیچ نمی‌خواستیم جز آنکه مقدمه‌ای باشیم بر انقلاب نهایی تاریخ. دعوت ما فقط آغاز راه بود. آغازی بر فصل جدید زندگی انسان و تحقق وعدهٔ نهایی و آمدن آن که منتظر اوییم.»

«همان که امام در رؤیا به تو گفت؛ از آنچه به‌تدریج رخ می‌دهد بترس؛ فاصله‌های تدریجی، لرزش‌های تدریجی، سستی‌های تدریجی، ‘شدن’های تدریجی؛ این تدریجی‌ها صدای پای ارتداد است و بریدن از حق!»

- برای پیروزی نهضت نه نیاز به همراهی همه است و نه نیاز به باقی ماندن همه در راه. گروهی که حامل شعله‌های روشنایی‌بخش نهضت‌اند مأمورند اکثریت را که هرآن بیم فرولغزیدنشان در درّه‌های فحشا و خستگی می‌رود، در راه نگه دارند. نگذارند از نهر میان راه بنوشند و زمین‌گیر شوند. ای مردم، طالوت را به یاد بیاورید و آن جماعتی را که در راه ماندند. و همه این را بدانند که اگر خمینی یکه و تنها هم بماند به راه خود ادامه می‌دهد.

خداوند فراموشی را خلق کرد تا رنج‌ها خاطره نشوند بلکه در ظلمت عدم فروروند و جای خود را به آرامش بدهند.

مقیاس تحقق وعده‌های الهی عُمر کوتاه یک نسل نیست، کل تاریخ است. وعده‌های خدا تحقق می‌یابند و آن‌گاه که مؤمنان پیروز شوند، از جهت شمارش روز و ماه و سال هم خداوند ایّام رنج بشر در سلطنت طاغوت را جبران خواهد کرد.

و این سنت الهی است که اکثر مردمان توان و طهارت کافی برای تحمل امر الهی را ندارند. آن‌ها فقط بیعت می‌کنند؛ گاهی با حق، گاهی با باطل؛ این خصلت اکثریت است و اکثریت عموماً اهل دنیا هستند. حکم قرآن دربارهٔ اکثریت تغییر نمی‌کند.»

«نترسید مردم! نترسید؛ ترس میوهٔ درخت خبیث شیطان است.»

«و محمد جز یک فرستاده نیست؛ پیش از او هم پیامبرانی بوده‌اند. آیا اگر او بمیرد یا کشته شود، به عقب بازمی‌گردید؟!»

تازه‌کارها غالباً سرکشیِ هوس را با تولد عشق اشتباه می‌گیرند.

فتنه ترفند خداوند است برای ورق زدن تاریخ، برای زیرورو کردن همه چیز، از ارباب و رعیت، ظالم و مظلوم، گمراه و هدایت‌شده، دارا و ندار، غمگین و سرخوش، نگران و امیدوار.

به گمانم عشقْ شدیدتر از وابستگی است. به گمانم رها شدن از وابستگی آسان‌تر از رها شدن از بند عشق باشد. به گمانم رها شدن از وابستگی محال نیست. و رها شدن از عشقْ محال است.

با خود می‌اندیشم که مردمان، بسیاری‌شان، از نقطه‌ای به نقطه‌ای نمی‌روند و رنج برخاستن را بر خود هموار نمی‌کنند، مگر آنکه رؤیای نشستن بر جایی نرم‌تر و به دندان گرفتن لقمه‌ای چرب‌تر آن‌ها را خیزانده باشد. همان‌ها گاه به دعوت حقی لبیک می‌گویند و در پشتیبانی از امامی فریاد می‌کشند تا به خیالشان رؤیای چرب و نرم خود را تحقق‌یافته ببینند. دریغا که در همراهی هر امام حقی، رنجی نهفته است که لشکر سیاه حامیان را باز با این پرسش ناگهانی دهشتناک می‌آزماید: «آیا این انتخاب به رنجی که در پی دارد می‌ارزد؟»

«در تمام این سال‌ها که فحشای سیستماتیک، گروه‌گروه امیدواران به تغییر را از ما جدا کرد و به ویروس غفلت و عادت مبتلا کرد، اندک‌گروهی پایدار که با ذکر مداوم نهضت رویین‌تن شده‌اند، شعلهٔ تمرّد و طغیان را در جان خود روشن نگاه داشتند و این سنت الهی است که اکثر مردمان توان و طهارت کافی برای تحمل امر الهی را ندارند. آن‌ها فقط بیعت می‌کنند؛ گاهی با حق، گاهی با باطل؛ این خصلت اکثریت است و اکثریت عموماً اهل دنیا هستند. حکم قرآن دربارهٔ اکثریت تغییر نمی‌کند.»

همانا در طول عمر شما، نسیم‌های الهی وزیدن می‌گیرد، پس هشیار باشید و خود را در معرض آن‌ها قرار دهید. (پیامبر اکرم (ص)،

به گمان من شکِ بعد از یقین صدچندان مخوف‌تر از شکِ پیش از یقین است. شک پیش از یقین به جلو می‌راند و شک پس از یقین زمین‌گیر می‌کند.

عشق به او، معجزه‌ای است که به اجزای پنهان وجود تو فرصت ظهور می‌دهد. رفتن او را هجرت خودت از خودت بدان. تو دست‌وپازنان از مصرِ وجود خودت بیرون رفته‌ای و با عصای هجر، نیل نفْست را شکافته‌ای تا جنود ناپیدای خودخواهی را در آن غرق کنی. از عصای خود نترس. حالا به درون خود سری بزن و پاسخ مرا بده؛ «ما تلک بیمینک یا موسی؟

نهضتْ سر می‌خواهد. وگرنه ازهم‌پاشیدگی و سرگیجه نابودمان می‌کند.

این شیاطین هستند که با فحشا و لذت‌ها و پایگاه زدن در غریزه و شهوت، در آدمیان تصرف می‌کنند. ما به عقل و فطرت دعوت می‌کنیم. و البته باید ترتیبی بدهیم که فروافتادن در گناه دشوارتر از حفظ طهارت باشد. جامعه‌ای که طاهر ماندن در آن دشوارتر از ارتکاب گناه باشد، قطعاً دینی نیست.

اکثریت اصالتاً تن به رنج نهضت نمی‌دهند. حتی اگر برای آرمان خواستنی و شیرینی مثل عدالت با پیامبر یا امامی همراه شوند هم نمی‌توان روی آن‌ها خیلی حساب کرد. آن‌ها سرِ بزنگاه زمین‌گیر می‌شوند.