بریده‌هایی از کتاب دیالمه

موقع مطالعه کتاب را جوری می‌گرفت که وسط‌اش باز نشود. می‌گفت: «اگر زمانی گیر افتادم نمی‌خواهم خط فکریم را متوجه شوند»

یکی از روزهای سال ۱۳۵۴ وحید روی کاغذی نوشته بود که فلان ساعت بیایید مسجد بناها. کاغذ را انداخته بود توی حیاط منزل آریایی. خودش در همان ساعت جلوی جمعیت ایستاد و پرچمی هم به دست گرفت. این اولین تظاهراتی بود که در مشهد برگزار می‌شد. خیلی‌ها هنوز اسم امام را نشنیده بودند. برخی از مردم به جای خمینی، خمینی می‌گفتند: امینی، امینی! در اولین تظاهرات تماشاچی‌ها ده برابر دانشجویان بودند. کنار خیابان می‌ایستادند و نگاه می‌کردند. بچه‌ها مُشت‌هاشان را طرف مردم می‌گرفتند و می‌گفتند: «بگو مرگ بر شاه!». جمعیت‌شان سال اول ۲۰۰ نفر هم نمی‌شد. اما ماه‌ها و سال‌های بعد چند هزار نفر شدند. مردمِ بیرون دانشگاه هم به آن‌ها پیوستند.

وحید کار تشکیلاتی را با هسته‌های ۵ نفره انجام می‌داد. هسته‌هایی که ممکن بود همدیگر را نشناسند.

وحید کارهایش را آن چنان منظم و دقیق و با احتیاط انجام می‌داد که به راحتی می‌توان اصول‌اش را استخراج کرد. شعار وحید این بود که مبارزه باید اسلامی و خدایی و با خلوص نیّت باشد.

بعد از انقلاب و پس از تشکیل حزب جمهوری اسلامی آیت‌الله خامنه‌ای دستور دادند وحید عضو شورای مرکزی حزب شود و به ثبت نام‌های حزب رسیدگی کند.

وحید نقاط ضعف و قوت کتاب‌هایی را که به دوستان می‌داد برمی‌شمرد. مثلاً می‌گفت این کتاب ارزش وقت گذاشتن ندارد، یا این یکی را باید با دید انتقادی خواند.

وحید می‌گفت کسی که می‌خواهد کار سیاسی بکند اول باید بنیه اعتقادی‌اش را تقویت کند.

تسلط‌اش در مباحث نظری اعتقادی و سیاسی در کنار تقوا و قوت نفس، برگ برنده‌اش بود.

اولین دعای کمیل دانشگاه‌های ایران را وحید در دانشکده داروسازی دانشگاه فردوسی مشهد راه انداخت.

اما وحید، دانشجوی رشته دارو سازی دانشگاه فردوسی، فعال و مبارز انقلابی، سخنران جلسات دانشگاه و حریف قَدَر دانشجویان کمونیست و مارکسیست؛ نماز شبش قضا نمی‌شد.

هر چند که در آن روز پرونده بنی‌صدر برای همیشه بسته شد، اما تکلیف افرادی همچون شهید دیالمه هیچ‌گاه به پایان نمی‌رسید. لذا او در آخرین سخنرانی‌اش که در خارج از مجلس انجام شد، پس از ذکر این مطلب که در زمان انتخابات ریاست‌جمهوری، کسی به هشدارهای ما توجه نکرد، در مورد دیگر مُهره‌های خطرآفرین برای انقلاب به افشاگری پرداخت که در رأس آن‌ها میرحسین موسوی بود. اما متأسفانه یک هفته قبل از ورود میرحسین به عرصه اجرایی کشور، دیالمه به شهادت رسید و دیگران نیز به تذکراتش در مورد میرحسین توجهی نکردند. این گذر زمان بود که دوباره ثابت نمود که شهید دکتر عبدالحمید دیالمه، علائم خطر را به وضوح می‌دیده و مسأله از روز نیز برایش روشن‌تر بوده است.

از صفات بارز برای ریاست جمهور، تدبیر و مدیریت در کار است که باید از طریق آن اصل ۱۱۳ قانون اساسی را که رئیس جمهور را مسئول تنظیم روابط میان قوای سه گانه می‌شمارد، تحقق یابد.

برای آن‌که رئیس جمهور از کفایت سیاسی لازم جهت انجام وظایف محوله برخوردار باشد، لازم است بر طبق اصل ۱۱۵ قانون اساسی، مدیر ومدبر دارای حسن سابقه و امانت و تقوا، مومن و معتقد به مبانی جمهوری اسلامی و مذهب رسمی کشور باشد. هرگاه رئیس‌جمهور، چندی از این صفات را از دست داده و یا دچار ضعف گردد، کفایت سیاسی وی، به زیر علامت سئوال کشیده شده و مورد تردید قرار می‌گیرد.

دیالمه با تیغ تیز کلامش این‌گونه آخرین پرده نفاق را از چهره بنی‌صدر کنار زد: «بسم الله الرحمن الرحیم. "الهی لاتکلنی الی نفسی طرفة عین ابداً" نمایندگان محترم چند ماه قبل از ریاست‌جمهوری آقای بنی صدر در دانشکده پزشکی دانشگاه مشهد گفتم که ریاست جمهوری بنی‌صدر برای اسلام و انقلاب اسلامی ما یک فاجعه است. چرا که به ولایت فقیه، سر سوزنی اعتقاد ندارد. و همین امر باعث می‌گردد که نهایتاً در مقابل امام ایستاده و مشکلات عظیمی را ایجاد نماید. آن روز به دلیل عدم امکان برای طرح مسائل اصلی و بنیادی، بسیاری با این بیان مخالفت کردند، ولی برای من که علائم خطر را به وضوح می‌دیدم، مسأله از روز نیز روشن‌تر بود.

سرانجام پس از تلاش‌های فراوانی که امثال دیالمه برای ارتقای سطح آگاهی‌های عوام و خواص انجام دادند و همچنین فساد روزافزونی که در عملکرد رئیس‌جمهور مشهود بود، فوریت طرح بررسی کفایت سیاسی بنی‌صدر در مجلس مطرح شد.

یکی از وزرایی که شهید رجایی جهت گرفتن رأی اعتماد معرفی نمود و بنی‌صدر هم موافقت کرد، شهید حجت‌الاسلام دکتر محمدجواد باهنر بود.

گذر زمان ثابت نمود که پیش‌بینی شهید دیالمه صحیح بود. بنی‌صدر تا آن‌جا در مورد انتخاب برخی از وزرا همکاری نکرد که حتی تا زمان سقوطش نیز چند وزارت‌خانه بی‌وزیر بودند و پس از تصویب عدم کفایت سیاسی رئیس‌جمهور، وزیرشان مشخص شد.

یکی از شخصیت‌های نادری که از ماه‌ها قبل از انتخابات ریاست جمهوری، انحراف بنی‌صدر را به خوبی تشخیص داده بود، شهید دکتر عبدالحمید دیالمه بود و مهم آن که یکی از تفاوت‌های مخالفت او با بنی‌صدر نسبت به برخی از دیگر مخالفین، در شیوه پی بردن به انحراف بنی‌صدر بود. شهید دیالمه به دلیل آشنایی وسیعی که با مبانی اسلامی داشت، و همچنین دقت نظر موشکافانه‌ای که در آثار نویسندگان و سخنوران می‌نمود، با مطالعه آثار بنی‌صدر و توجه به سخنانش، در شناخت شخصیت متکبّر و حیله‌گر وی، گوی سبقت را از بسیاری از خواص ربوده بود. لذا از زمان کاندیداتوری بنی‌صدر، افشاگری‌های علنی خود را آغاز نمود و تمام تلاش خود را برای اثبات عدم شایستگی وی انجام داد، اما متأسفانه آلودگی فضای جامعه بیش از آن بود که تلاش‌های او و دوستانش مُثمرثمر واقع شود.

مادر می‌خواست وحید در قم دفن شود. در بهشت زهرا سنگی به یادگار برایش گذاشتند و جنازه را به قم منتقل کردند. پیکرش را در یکی از رواق‌های صحن حرم حضرت معصومه (س) در مجاورت شهید مفتح دفن کردند.

وحید نزدیک آقای فردوسی پور می افتد. او می‌گفت صدای دکتر دیالمه را می‌شنیدم که بعد از انفجار زنده بود. اما سقف را که بلند کردند و دوباره فرو ریخت، خیلی‌ها از جمله وحید به شهادت می‌رسند.