بریده‌هایی از کتاب دیالمه

وحید می‌گفت: نباید طناب به گردن اسلام بیندازیم و آن را دنبال خودمان بکشیم. نباید هر چه دلمان می‌خواهد را بر اسلام سوار کنیم. این ما هستیم که باید خودمان را با اسلام همراه کنیم و دنبال آن برویم.

این که آدم کجا متولد شود و تاریخ تولدش را پشت جلد قرآن چه نوشته باشند، تأثیری در آینده‌اش ندارد. آدم آن قدر قوی است که با اراده‌اش می‌تواند خیلی چیزها را به نفع خود تغییر دهد. می‌تواند جوری زندگی کند که اگر ۳۰ سال هم از خدا عمر گرفت، کسی نگوید حیف شد، جوان بود و هزاران آرزو داشت. عمق زندگی بعضی‌ها آن قدر زیاد است که تا سال‌ها بعد از رفتنشان هم نمی‌توان آن‌ها را شناخت.

تقوایش مثال زدنی بود. آن زمان کسانی که وارد مبارزه می‌شدند، تمام وقت‌شان را صرف آن می‌کردند تا به هدف‌شان برسند. از خیلی چیزها می‌زدند. خیلی‌ها ترجیح می‌دادند به جای شرکت در نماز جماعت و مراسم دعا و عزاداری‌ها، کتاب فلان نویسنده کمونیست را بخوانند. کمتر پیش می‌آمد در مراسمات مذهبی شرکت کنند. اما وحید، دانشجوی رشته دارو سازی دانشگاه فردوسی، فعال و مبارز انقلابی، سخنران جلسات دانشگاه و حریف قَدَر دانشجویان کمونیست و مارکسیست؛ نماز شبش قضا نمی‌شد.

سازمان مجاهدین خلق پیش از انقلاب ۱۵ ترور موفق داشت، اما فقط حدود ۳۰۰۰ نفر را در سال ۶۰ ترور کرد.

در مشهد به فعالین مذهبی انگ انجمن حجتیه‌ای می‌زدند. تفکر حجتیه سال‌های قبل در مشهد شکل گرفته بود و بعدها به لحاظ سازماندهی در تهران به تثبیت رسیده بود. این مجموعه در سال‌های بعد از انقلاب به دلیل انحرافات فکری با برخورد امام مواجه شد و به ظاهر رسماً اعلام تعطیلی کرد. همه سیاسیون مشهد می‌دانند که تهمت حجتیه‌ای بودن، در سال‌های بعد برای بد نام کردن بسیاری از مبارزان انقلابی به کار گرفته شده است.

وحید اولین کسی بود که در مشهد توی جلسات‌اش خانم‌ها و آقایان را جدا نشاند. حتی خیلی از مذهبی‌ها این کار وحید را نکوهش کردند که هنوز زود است. اما وحید می‌گفت کاری که حرام است اول و آخر ندارد.

وحید انقلاب را به شتر صالح تشبیه می‌کرد و امام را به خود صالح. می‌گفت اگر از دست‌آورد امام مراقبت نکنیم، مثل قوم صالح بر ما عذاب وارد می‌شود.

وحید می‌گفت کسی که می‌خواهد کار سیاسی بکند اول باید بنیه اعتقادی‌اش را تقویت کند.

کسی جرأت نداشت در غلیان احساسات و هیجانات آن روزها علیه افراد محبوب حرفی بزند، اما او حقیقت را فدای مصلحت نمی‌کرد. تیغ انتقادش از نیام زبانش همواره بیرون بود.

اولین دعای کمیل دانشگاه‌های ایران را وحید در دانشکده داروسازی دانشگاه فردوسی مشهد راه انداخت.