بریده‌هایی از کتاب لذت کمتر داشتن

بیایید تصور کنیم که نصف وسایلی که الان داریم را داشتیم. خدای من، حتی فکر کردن به آن هم لذت‌بخش است! این یعنی پنجاه درصد کار و نگرانی کمتر. پنجاه درصد تمیزکاری، رسیدگی و تعمیرات کمتر! پنجاه‌درصد بدهی کمتر! با این‌همه پول و زمان اضافی چه کارهایی می‌توانستیم بکنیم؟ اوه، جوابش را پیدا کردم... می‌توانستیم زیبایی داشتن یک زندگی خلوت و ساده را ببینیم.

با ایجاد فضای خالی در خانه‌هایمان، توجهمان را به جایی که باید باشد برمی‌گردانیم: روی کارهایی که انجام می‌دهیم نه وسایلی که داریم. زندگی آن‌قدر کوتاه است که حیف است آن را صرفِ وسایل کنیم.

خریدن این‌همه وسیله قطعاً به‌نفع یک نفر است اما آن یک نفر ما نیستیم.

ساده‌زیستی باوجود رسانه‌ها ساده نیست. تبلیغات مدام این پیام را به ما منتقل می‌کنند که وسایلی که می‌خریم ضامن موفقیتمان هستند. آنها می‌گویند خریدن یک موقعیت بسیار راحت‌تر از به دست آوردنش است. تبلیغات به ما نشان می‌دهند که داشتن وسایل بیشتر باعث خوشحالی بیشتر می‌شود، درحالی‌که برعکس، وسایل بیشتر باعث سردرد بیشتر و بدهی بیشتر می‌شود.

همیشه یکی هست که بیشتر از ما دارد. اینکه بخواهیم ثروتمان را در مقایسه با دیگران بسنجیم بی‌فایده است مگر اینکه باور کرده باشیم که می‌توانیم ثروتمندترین فرد روی کرهٔ زمین باشیم. قسمت خنده‌دار ماجرا اینجاست که حتی بیلیونرها نیز این مشکل را دارند؛ همه‌شان دنبال این هستند تا کشتی تفریحی‌شان از دیگری بزرگ‌تر باشد. انگار قانع بودن به آنچه داریم، حتی در بالاترین سطوح هم غیرممکن است

«زندگی، فضای خالی بین وسایلمان است.» شلوغی و به‌هم‌ریختگی زیاد مانع خلاقیت می‌شود و زندگی‌مان را ناموزون می‌کند.

باید به خانه‌تان به‌عنوان یک مکان مقدس فکر کنید نه یک انباری.

بیایید نفسی تازه کنیم و به خوش‌خیالی و شادیِ دوران دانشجویی‌مان فکر کنیم. در آن دوران کمترین وسایل را داشتیم. زندگی در آن دوران ساده‌تر بود: نه وامی، نه قسط‌های ماشین، نه قایق‌موتوری‌ای که بخواهیم بیمه‌اش کنیم. یادگیری، زندگی کردن و خوش گذراندن بسیار مهم‌تر از وسیله جمع کردن بود.

یک‌سری وسایل قدیمی را نگه می‌داریم تا نشان دهیم چه کسی بوده‌ایم یا به چه چیزهایی دست یافته‌ایم. چند نفرتان هنوز لباس‌های زمان مدرسه، نامه‌های عاشقانه یا دفترخاطرات سال‌های فراموش‌شدهٔ دوران تحصیلتان را نگه‌داشته‌اید؟ اصرار داریم چنین وسایلی را نگه‌داریم تا نشان دهیم در گذشته که بوده‌ایم و چه کرده‌ایم (انگار حتماً باید برگهٔ امتحان ریاضیات و هندسه‌مان را داشته باشیم تا ثابت کنیم این رشته را گذرانده‌ایم)

واقعیت امر این است که وقتی نیازهای اساسی‌مان برطرف می‌شوند، دیگر میزان وسایلی که داریم باعث رضایت و خوشحالی‌مان نمی‌شوند. درواقع، خشنودی و خوشحالی از داشتن وسایل به‌سرعت رنگ می‌بازد و آنچه اقتصاددانان به آن «نقطهٔ رضایت» می‌گویند شکل منفی به خود می‌گیرد. (احتمالاً به همین دلیل است که شما دارید این کتاب را می‌خوانید!) به همین خاطر است که «بیشتر داشتن» اغلب باعث رضایتمان نمی‌شود و حتی در بعضی موارد می‌تواند از خوشحالی‌مان بکاهد.