بریده‌هایی از کتاب لذت کمتر داشتن

می‌دانم که می‌دانید وقتی می‌گویم «دور بریزید» منظورم این است که اگر وسیله‌ای قابل‌بازیافت است آن را در زباله‌های قابل‌بازیافت بیندازید. بااینکه ریختنشان در سطل زباله راحت‌تر است اما باید به فکر محیط‌زیستمان هم باشیم. فکر نمی‌کنم هیچ‌کدام دلمان بخواهد مسئول زباله‌ای باشیم که بعد از صد سال همچنان روی زمین باقی مانده است. بنابراین باتوجه‌به کارمایی که در این جهان وجود دارد هر چیزی که قابل‌بازیافت است را جدا بگذارید:

آیا با دانستن اینکه عده‌ای در دنیا از بی‌آبی و تشنگی رنج می‌برند باز هم هنگام مسواک زدن شیر آب را باز می‌گذارید؟ آیا با دانستن اینکه کمبود نفت باعث فقر و هرج‌ومرج در دنیا می‌شود باز هم خودروهای از رده خارج را استفاده می‌کنید؟ آیا با دانستن اینکه جنگل‌زدایی چه تأثیرات مخربی دارد باز هم خانه‌های بسیار بزرگ می‌سازید؟ اگر می‌دانستیم که سبک زندگی‌مان چقدر روی زندگی دیگران تأثیر می‌گذارد شاید کمی ساده‌تر زندگی می‌کردیم.

اینکه به خودتان اجازه بدهید تا از شرِ بعضی وسایل خلاص شوید فوق‌العاده است.

انواع و اقسامِ کامواها، کتاب‌های آشپزی و جعبه‌های تجهیزات نقاشی خودبه‌خود ما را تبدیل به بهترین بافندگان، سرآشپزها و نقاشان خلاق نمی‌کنند. کار کردن در آن زمینه -نه‌فقط داشتن وسایل موردنیاز آن- چیزی است که برای لذت بردن و پیشرفت کردن ضروری است.

رای اینکه یک نگهبان خوب باشید، باید به خانه‌تان به‌عنوان یک مکان مقدس فکر کنید نه یک انباری. مجبور نیستید برای هر وسیلهٔ سرگردانی که سرِ راهتان قرار می‌گیرد جایی در خانه‌تان پیدا کنید. هروقت وسیله‌ای تلاش کرد با جذابیت یا زرنگی راهش را به خانه‌تان باز کند، یادتان باشد که شما قدرت این را دارید که مانع ورودش شوید. برای هر وسیله‌ای که ارزش و اعتباری، چه ازلحاظ کاربرد یا زیبایی، برای زندگی‌تان ندارد یک تابلوی «متأسفم، فضای خالی ندارم» روی در نصب کنید. یک امتناعِ ساده در آغاز راه شما را از یک به‌هم‌ریختگی پیچیده در انتهای راه نجات می‌دهد.

قانون پارِتو (که با نام قانون ۸۰-۲۰ نیز شناخته می‌شود) را رعایت کنیم. در مبحث ما، این قانون می‌گوید که در ۸۰ درصد اوقات فقط از ۲۰ درصدِ وسایلی که داریم استفاده می‌کنیم.

چه دوست داشته باشیم چه نه وسایلی که از خود به‌جا می‌گذاریم میراث ما خواهند شد. می‌دانم که هیچ‌کدام دوست نداریم از ما به‌عنوان آشغال‌جمع‌کن یاد شود. ترجیح نمی‌دهید از شما به‌عنوان کسی که ساده و شکرگزار زندگی می‌کرد و فقط یک‌سری وسایل خاص و ضروری داشت یاد شود؟

اصولی که یاد می‌گیریم کار دور ریختن وسایل را برایمان آسان‌تر می‌کند و مانع ورود وسایل جدید به خانه می‌شود. مهم‌تر از همه اینکه متوجه می‌شویم وسایلمان قرار است به ما خدمت کنند نه برعکس.

متأسفانه نمی‌توانیم در یک زمان همه‌کار انجام دهیم، همه را خشنود کنیم و همه‌جا باشیم. البته که این موضوع باعث نمی‌شود دیگران از خواسته‌ها و انتظاراتشان از ما دست بردارند. اما ما فقط چند ساعت درطول روز و چند روز درطول هفته زمان داریم و برای حل این مشکل تا زمانی که قدرت‌های فرابشری به دست بیاوریم و بتوانیم قوانین فیزیک را درمورد زمان تغییر دهیم فقط می‌توانیم بگوییم «نه».

«موسیقی، فضایِ خالیِ بین نت‌ها است.» تفسیر من از سخن کلود دبوسیِ آهنگساز این است: برای لذت بردن از زیبایی نیاز به میزان مشخصی از فضای خالی است، درغیراین‌صورت تنها چیزی که می‌ماند هرج‌ومرج و آشفتگی است.