بریده‌هایی از کتاب بهترین قصه گو برنده است

اگر هیچ کاری نکنید و فقط بنشینید به قصه‌های غم‌انگیز گوش کنید، احتمالاً غرق در غصه و ناامیدی می‌شوید. صف آدم‌هایی که منتظرند قصه‌های بد برایتان بگویند خیلی طولانی‌تر از صف آن‌هایی است که منتظرند برایتان چیزهای خوب تعریف کنند.

تمام انسان‌ها نیازمند توجه دیگر انسان‌ها هستند طوری که باعث شود حس کنند آدم‌های مهم، خواستنی، قدرتمند و سرزنده هستند.

بیشتر آدم‌ها می‌دانند قصه چیست تا لحظه‌ای که برای قصه نوشتن قلم به دست بگیرند.

قصه‌گوهای بزرگ شنونده‌های دقیق قصه‌ها هستند.

همان‌طور که باغبان به یک درخت میوهٔ جدید رسیدگی می‌کند، باید یک قصهٔ جدید را هم تر و خشک کرد. درخت به وقتش نیازهای خاص خودش را دارد و اول از همه نیازمند آب و نور است. درخت را نباید زود هرس کرد. هرس کردن درخت قبل از این‌که فرصت رشد داشته باشد، نابودش می‌کند. اگر آن را طولانی‌مدت در تاریکی رها کنید از بین می‌رود. آبِ بیش از حد هم آن را می‌کشد. قصه‌ها هم همین‌طورند. آن‌ها درخت‌های کوچکی هستند که اول نیاز به آب و نور دارند. نقد زودهنگامِ یک قصه فقط روحیهٔ گوینده را ضعیف می‌کند و موضوع قصه را هم از اعتبار می‌اندازد.

آدم‌ها در اقیانوسی از اطلاعات و داده‌های پراکنده شناورند که آن‌ها را غرق در گزینه‌های متعدد می‌کند.

اعتمادبه‌نفس بیش از حد (که به آن تکبر و خودبینی هم می‌گویند)، نقطهٔ مقابل کنجکاوی است و قصه‌گو را به آدمی تبدیل می‌کند که دائم پند و اندرز می‌دهد و کسل‌کننده و بی‌ملاحظه است.

«بیرون» آدم‌ها همیشه متفاوت است. ولی «درون» ما عناصر مشترکی وجود دارد که می‌توانند از اختلافات سطحی عبور کنند و به لایه‌ای عمیق‌تر وصل شوند، لایه‌ای که افسانه یا به قول یونگ «ناخودآگاه جمعی» در آن جواب می‌دهد.

مردم بیش از این‌ها از شما انتظار دارند. آن‌ها می‌خواهند حضور شما را در پیغامی که می‌فرستید حس کنند، می‌خواهند اثری از انسانیت حس کنند که ثابت کند این «شما» یید که این پیغام را برایشان می‌فرستید. فقدان حضور انسانی در این دنیای پیشرفته و غرق در تکنولوژی باعث شده آدم‌ها تشنهٔ توجه باشند. قصه‌ها کمک می‌کنند آدم‌ها حس کنند به آن‌ها اعتنا شده و کسی با آن‌ها ارتباط برقرار کرده و در نتیجه آن‌قدرها تنها نیستند. قصه‌های شما به آن‌ها کمک می‌کند بیشتر حس کنند زنده‌اند، چون بهشان ثابت می‌کند یک جایی یک انسان زندهٔ دیگری هست که دارد برایشان آن پیغام را می‌فرستد.

جزئیات به شما کمک می‌کنند قصه را با تمام وجود دوباره تجربه کنید. وقتی «واقعیت» یک قصه آشکارا تخیل شما را برمی‌انگیزد، دیگران هم کم‌کم آن واقعیت را حس می‌کنند.

وقتی با قصه گفتن احساسات افراد را برمی‌انگیزید، احساسات‌شان را به مسیر خاصی هدایت می‌کنید. قصه‌ها در سطح اجتماعی همان‌قدر اثر دارند که «توجه» در مغز ما اثر می‌گذارد

معنا از حقایق قدرتمندتر است.

ما تمایل داریم جاهای خالی را با قصه‌های هشداردهنده پر کنیم. به این مورد فکر کنید. رئیس‌تان می‌گوید «تا پنج دقیقهٔ دیگر توی دفترم باش.» شما یک قصهٔ خوب سر هم می‌کنید «شرط می‌بندم قرار است ترفیع بگیرم!» یا پیش خودتان می‌گویید «اوه، نه! یعنی چه اتفاقی افتاده؟»

ارتباط همیشه ابزاری برای رسیدن به هدفی است که می‌شود آن را در یک جملهٔ ساده خلاصه کرد: برآوردن نیازهای انسانی یعنی نیازهای خودتان، آن‌ها و ما.

مردم بیش از این‌ها از شما انتظار دارند. آن‌ها می‌خواهند حضور شما را در پیغامی که می‌فرستید حس کنند، می‌خواهند اثری از انسانیت حس کنند که ثابت کند این «شما» یید که این پیغام را برایشان می‌فرستید. فقدان حضور انسانی در این دنیای پیشرفته و غرق در تکنولوژی باعث شده آدم‌ها تشنهٔ توجه باشند.

بیشتر آدم‌ها می‌دانند قصه چیست تا لحظه‌ای که برای قصه نوشتن قلم به دست بگیرند.

گوش دادن به کسانی که مثل شما فکر نمی‌کنند به شما حق می‌دهد که قصه‌های قدرتمندی را بشنوید و بازگویی کنید که رابطه‌سازند.

انسانی که باید از یک انسان دیگر مراقبت کند. به نظر من ماهیت جامعه، در خالص‌ترین شکلش به همین سادگی است: هر کدام از ما مسئولیم که مراقب دیگران باشیم.»

فکر کنید برای انتقال تمام احساسات یک جنگ به یک نقاشی یا فیلم چه‌قدر باید زمان صرف کرد.

جدول‌ها و نمودارها واقعیت را مرتب و منظم نشان می‌دهند، درحالی‌که قصه‌ها آشفتگی را برملا می‌کنند. اجتناب از واقعیت آشفته باعث می‌شود پیغام شما شفاف ولی سطحی باشد.