بریده‌هایی از کتاب چگونه رنجی را که نمی توانیم درمان کنیم به دوش بکشیم

برایت صبر آرزو دارم و آرزو می‌کنم دنیای اطرافت هم کمی با تو همدلی نشان دهد. برایت سهره‌های کاکل قرمز، سنجاقک، نسیم ملایم، لحظه‌هایی از آرامش گذرا و ماندگار آرزو دارم. نشانه‌هایی را برایت آرزومندم که به دنبال‌شان می‌گردی. من هم دنبال‌شان هستم.

این‌که افراد دیگر شرایط بدتری دارند به این معنا نیست که حق ندارید درد بکشید و ناراحت باشید. این‌که شما افرادی را که هنوز در زندگی‌تان وجود دارند دوست دارید و برای‌تان عزیز هستند دلیل بر این نمی‌شود که دل‌تان برای شخص مهمی که از دست داده‌اید تنگ نشود.

هیچ‌چیز قرار نیست سوگ‌تان را برطرف کند، نه این کتاب‌کار و نه هیچ منبع دیگری. برطرف‌شدن سوگ چیزی نیست که دنبالش می‌گردیم. ما به دنبال همراهی، پذیرش و ابزارهایی هستیم که این سوگ را در ذهن و دل‌تان تنها کمی تسکین ببخشند.

سوگ تجربه‌ای همه‌جانبه است؛ خستگی بیش از حد شما علتی دارد، این‌که ممکن است طاقت شما به اندازهٔ قبل نباشد علتی دارد، این‌که تمرکزتان از بین رفته و حتی چیزهای ساده هم برای‌تان گیج‌کننده هستند علتی دارد. ذهن‌تان در تلاش است چیزی را درک کند که با عقل جور درنمی‌آید. جسم‌تان در تلاش است غیرممکنی را درون خود نگه دارد. کل سیستم‌تان خیلی سخت کار می‌کند فقط برای این‌که بتوانید هر روز جان سالم به‌در ببرید.

گذر زمان قرار نیست چیزی را درست کند. کاری که می‌کند، این است که فقط به دلیل طبیعتش لبه‌های تیز فقدان را نرم‌تر می‌کند. نرم می‌کند، محو نمی‌کند.

سوگ به مهربانی نیاز دارد؛ خودمهربانی، به تمام دلایلی که مجبور به زندگی هستید.

آدمی که از دستش دادی دوست داشت یه روز دیگه هم مثل روزی که تو داری زندگی کنه و تو این‌جا داری حرومش می‌کنی!

سوگ مشکلی نیست که حل‌وفصل شود، تجربه‌ای است که باید با آن کنار آمد.

عشقی را باور داشته باشید که شما را نجات نمی‌دهد، اما همچنان جان‌پناه و خانهٔ شماست.

حتی تاریکی هم باید گذرا باشه. روز جدیدی فرامی‌رسه و وقتی خورشید می‌تابه، زیباتر و درخشان‌تر می‌تابه.

وقتی توسط سوگت از پا درمی‌آیی، وقتی زندگی معنا و زیبایی خود را از دست می‌دهد، وقتی پیش‌رفتن غیرممکن به نظر می‌رسد امیدوارم روشنایی وجود داشته باشد، حتی اگر کوچک‌ترین روزنه‌ای باشد در دل تاریکی. امیدوارم دستانی تسلی‌بخش دورت حلقه شوند، قدم‌هایی دوستانه کنارت برداشته شوند و گوش‌هایی همدلانه حرف‌هایت را بشنوند.

برایت آرزوی صلح و آرامش دارم. برایت روزهایی سرشار از نور آرزو دارم. فقط ای کاش می‌توانستیم یکدیگر را در آغوش بگیریم

شما می‌دانید حرکت در یک جهان درحالی‌که بخشی از قلب‌تان در جهانی دیگر است چگونه است.

برایت شب‌هایی پر از خواب راحت آرزو می‌کنم، عاری از حملات اضطراب و بازگشت به گذشته و بیدارشدن‌های ناگهانی در دل تاریکی، خوابی پر از رؤیاهای عشق و افسونگری، نزدیک کسی که دلتنگش هستی، رؤیاهایی که تو را همراهی کنند و تا زمانی که بتوانی بار دیگر خودت را پیدا کنی روحیه‌ات را تقویت کنند.

شاید چندان مؤثر به نظر نرسد، اما مراقبت از جسم‌تان با خوردن، خوابیدن، نوشیدن آب و حرکت‌دادن بدن‌تان در حد توان، یکی از بهترین کارهایی است که می‌توانید برای کمک به مقاومت در برابر این سرگشتی انجام دهید. به بهترین شکلی که می‌توانید از خودتان مراقبت کنید و بدانید که این سرگشتگی روزانهٔ روزگار فقدان، عاقبت از بین می‌رود و همه‌چیز شفاف می‌شود. تسلیم در برابر زمان تلف‌شده و رهاکردن آن به حال خود، به جای مبارزه با آن، می‌تواند نجات پیداکردن از سوگ را اندکی آسان‌تر کند.

امیدوارم بدانی که در پس لحظات دشوار، در گذر روزها... دیده می‌شوی، ارزشمندی، حمایت می‌شوی و دوست‌داشتنی هستی.

آرزو دارم در این مکان که به اجبار و بدون انتخاب خودت قرار گرفته‌ای، افراد دیگری را پیدا کنی که نه‌تنها درک می‌کنند، بلکه می‌توانند صادقانه با آنچه قلبت را دو تکه کرده است همدلی کنند. برایت آرزو می‌کنم افرادی را پیدا کنی، جنگجویانی در راه سوگ خود که تو را دلگرم و از تو محافظت و دفاع می‌کنند.

امیدوارم بدانی که در پس لحظات دشوار، در گذر روزها... دیده می‌شوی، ارزشمندی، حمایت می‌شوی و دوست‌داشتنی هستی

میان درد و رنج تفاوتی وجود دارد. وقتی کسی (یا چیزی) که دوستش دارید از زندگی‌تان جدا شده باشد، درد پاسخی سالم و طبیعی است. درد آزاردهنده است، ولی این به معنای اشتباه‌بودنش نیست. قرار است تا زمانی که آرام شود وجود داشته باشد و این کار را به خواست خود انجام خواهد داد. رنج متفاوت است. رنج تمام چیزهای زیادی و اضافه‌ای است که همه‌چیز را بدتر می‌کنند و طوفان عذاب بزرگ و بزرگ‌تر خواهد شد مگر این‌که رنج قطع شود یا تغییر کند.

از نظر ما تنها دو گزینه برای سوگ وجود دارد: می‌توانی از آن عبور کنی و خود را به طرف دیگر بکشانی تا اندوه پایان یابد و دوباره «خوشحال» باشی یا می‌توانی در آن اندوه گیر بیفتی، خود را در اتاقی تاریک زندانی کنی، تنها بمانی، لباس گونی‌مانند بپوشی و در گوشه‌ای به خود بلرزی؛ آزمونی برای قلب آدم که در آن موفق می‌شود یا شکست می‌خورد.