بریده‌هایی از کتاب وقتی که برگشتم، خانه باش

علت ناامیدی‌های ما در بیشتر مواقع این است که در زمان حال زندگی نمی‌کنیم؛ یا درگیر خاطراتمان هستیم یا در انتظار چیزی.

«زمان را فراموش کن، آن‌وقت همه‌چیز درست می‌شود.»

حتماً گاهی برای تو نیز چنین پیش می‌آید که احساس کنی مشابه حادثه‌ای از زمان حال، در گذشته نیز برایت اتفاق افتاده است

«باد من را یاد روزگار جوانی می‌اندازد.»

همهٔ ما زمانی از یک دریاچهٔ بزرگ نمک پا به عرصهٔ جهان الهی گذاشتیم، چرا که زندگی از دریا آغاز شده است، حالا هم نمی‌توانیم بدون آن زندگی کنیم، اما دیگر نمک را جداگانه می‌خوریم و آب شیرین را جداگانه می‌نوشیم. سیستم لنفاوی ما همان ساختار نمکی را دارد که آب دریا نیز. دریا درون هر یک از ما جریان دارد، اگر چه مدت‌هاست که از آن جدا شده‌ایم. حتی خشک‌مزاج‌ترین فرد دریا را در درون خود حمل می‌کند، در حالی‌که از وجود آن بی‌خبر است. شاید هم به‌همین علت است که تماشای هجوم امواج به سوی ساحل، آماج بیکرانشان و گوش سپردن به سروصدای سکوت‌ناپذیر آن‌ها برای انسان دلنشین است. این صدای وطن دیرینهٔ ماست، این ندای خون در مفهوم کامل واژه است!

همهٔ ما زمانی از یک دریاچهٔ بزرگ نمک پا به عرصهٔ جهان الهی گذاشتیم، چرا که زندگی از دریا آغاز شده است، حالا هم نمی‌توانیم بدون آن زندگی کنیم، اما دیگر نمک را جداگانه می‌خوریم و آب شیرین را جداگانه می‌نوشیم. سیستم لنفاوی ما همان ساختار نمکی را دارد که آب دریا نیز. دریا درون هر یک از ما جریان دارد، اگر چه مدت‌هاست که از آن جدا شده‌ایم. حتی خشک‌مزاج‌ترین فرد دریا را در درون خود حمل می‌کند، در حالی‌که از وجود آن بی‌خبر است.

علت ناامیدی‌های ما در بیشتر مواقع این است که در زمان حال زندگی نمی‌کنیم؛ یا درگیر خاطراتمان هستیم یا در انتظار چیزی.

علت ناامیدی‌های ما در بیشتر مواقع این است که در زمان حال زندگی نمی‌کنیم؛ یا درگیر خاطراتمان هستیم یا در انتظار چیزی.

دخترم، ما در اصل تغییر نمی‌کنیم بلکه بیشتر و بیشتر خودمان را پیدا می‌کنیم.

چه اهمیتی دارد که حالا دیگر هفتاد سالمان شده؟! زندگی یعنی پیوسته روی خویش کار کردن، کاری که نمی‌توانی به شخص دیگری محول کنی.