بریده‌هایی از کتاب آسایش

امید همان خوشبختی و خوشحالی نیست. برای امیدداشتن لازم نیست خوشحال باشی. در عوض باید ناشناخته‌بودن آینده را بپذیری و بدانی که نسخه‌هایی از آینده وجود دارند که ممکن است بهتر از زمان حال باشند. امید در ساده‌ترین شکل خود، پذیرش ممکن‌هاست. پذیرش این‌که اگر ناگهان در جنگلی گم شویم، راهی برای گذر از آن وجود خواهد داشت. تنها چیزی که نیاز داریم یک برنامه و اندکی عزم و اراده است.

ما تحت سلطهٔ جهانی نیستیم که هرگز نمی‌توانیم آن را کنترل کنیم، ما تحت سلطهٔ ذهنی هستیم که می‌توانیم، بالقوه با تلاش و اراده، تغییر و گسترش آن را آغاز کنیم.

عزم حرکت رو به جلو بسیار عالی است، اما ما به حرکت جانبی نیز نیاز داریم. به‌عنوان مثال، من فقط نشستم و گلابی خوردم. هیچ نظری دربارهٔ آینده ندارم، اما بسیار سپاسگزارم که زنده هستم و می‌توانم روی مبل بنشینم و گلابی بخورم.

همهٔ ما روی یکدیگر تأثیر می‌گذاریم. همهٔ ما به روش‌های مختلف آشکار و پنهان به هم متصل هستیم، شاید برای همین اتصال است که به نظر می‌رسد یکی از ساده‌ترین و سریع‌ترین راه‌های رسیدن به خوشبختی، خوشحال‌کردن دیگران است. دلیل خیرخواهی خودخواهی است.

برای داشتن امید، لازم نیست واقعیت زمان حال را انکار کنی، فقط باید بدانی که آینده نامعلوم است و زندگی هم شامل روشنایی است و هم تاریکی

بله، کلمات مهم هستند. کلمات می‌توانند زخم بزنند. کلمات می‌توانند مرهم باشند. کلمات می‌توانند آرامش هدیه کنند.

همیشه بین دال و مدلول شکاف وجود دارد. کلمهٔ سگ خود سگ نیست. کلمهٔ آب خود آب نیست. نقاشی از چپق خود چپق نیست. تصاویر تلویزیونی از جنگ خود جنگ نیستند.

رویدادهای خارجی خنثی هستند. آن‌ها فقط در لحظهٔ ورود به ذهن ما ارزش مثبت یا منفی پیدا می‌کنند. در نهایت به خود ما بستگی دارد که چطور به استقبال چنین چیزهایی برویم. مطمئناً همیشه آسان نیست، اما این‌که بدانی می‌توان به روش‌های مختلف به چیزها نگاه کرد باعث آرامش خاطر است. همچنین به ما قدرت می‌دهد، زیرا ما تحت سلطهٔ جهانی نیستیم که هرگز نمی‌توانیم آن را کنترل کنیم، ما تحت سلطهٔ ذهنی هستیم که می‌توانیم، بالقوه با تلاش و اراده، تغییر و گسترش آن را آغاز کنیم.

مارکوس اورلیوس، امپراتور روم و فیلسوف رواقی، تصور می‌کرد که اگر از عاملی خارجی درمانده و پریشان‌حال باشیم، «درد و رنج ما ناشی از خود آن عامل نیست، بلکه ناشی از برآورد ما از آن عامل است و ما این قدرت را داریم که هر لحظه آن را ملغا کنیم.»

بودن یعنی رهاکردن بخشش خود، دنیا را به جای بهتری تبدیل می‌کند. با اعتقاد به این‌که آدم بدی هستی به آدم خوبی تبدیل نمی‌شوی.

رؤیایی که رسیدن به آن سخت‌ترین کار دنیاست، رؤیای عذاب‌نکشیدن از رؤیاهای دست‌نیافته‌ی‌مان است، رؤیای کنارآمدن و پذیرفتن کامل‌نبودن به‌عنوان وضعیت طبیعی انسانی

اگر پوست بی‌نقصی داشته باشی آسمان زیباتر نمی‌شود. اگر سیکس‌پک داشته باشی موسیقی‌ها جذاب‌تر به نظر نمی‌رسند. اگر مشهور باشی، سگ‌ها همدم‌های بهتری نمی‌شوند. پیتزا هر عنوان شغلی‌ای که داشته باشی، مزهٔ خوبی دارد. بهترین چیزهای زندگی فراتر از چیزهایی است که مشتاق رسیدن به آن‌ها هستیم.