بریده‌هایی از کتاب آسایش

وقتی دوران سختی را می‌گذرانیم، به نوعی آرامش و آسایش عمیق نیاز داریم؛ چیزی خالص و بنیادین، پشتوانه‌ای محکم، تخته‌سنگی که به آن چنگ بزنیم.

ما همیشه از درد و رنجی که احساس می‌کنیم بزرگ‌تر هستیم، همیشه. درد و رنج تام و مطلق نیست. وقتی می‌گویی «من دارم درد می‌کشم» آن درد وجود دارد و یک من وجود دارد که آن من همیشه بزرگ‌تر از آن درد است، زیرا آن من حتی بدون درد هم وجود دارد، درحالی‌که درد فقط به‌عنوان محصول آن من وجود دارد و آن من زنده خواهد ماند و احساسات دیگری را هم تجربه خواهد کرد.

جهان ما همان دیدگاه ماست و برای تغییر دیدگاه‌مان نیازی نیست که شرایط بیرونی‌مان تغییر کند. جنگل‌هایی که سر از آن‌ها در می‌آوریم استعاری هستند و گاهی نمی‌توانیم از آن‌ها فرار کنیم، اما با تغییر دیدگاه می‌توانیم در میان درختان‌شان زندگی کنیم.

یک روز این اوضاع تمام می‌شود و ما به شیوه‌هایی که قبلاً هرگز فکر نمی‌کردیم ممکن باشد قدردان زندگی خواهیم بود.

«بگذار هر اتفاقی برایت رخ بدهد: چه زیبا و چه دهشتناک. تو به زندگی‌ات ادامه بده. هیچ حسی نهایی نیست.» راینر ماریا ریلکه، کتاب ساعات

«منظره‌ای از بهشت از جایگاهی در جهنم.»

گاهی چنان درد و رنج شدیدی را تجربه کرده‌ام که آرزو داشته‌ام همه‌چیز به پایان برسد، اما وقتی عقب می‌ایستم، می‌بینم آن‌ها فقط سایه‌هایی هستند که نور را برجسته‌تر می‌کنند.

هر لحظه رد قلم‌مویی در یک نقاشی است؛ مثلاً نقاشی‌ای از یک رودخانه که وقتی عقب می‌ایستیم و نگاهش می‌کنیم، می‌تواند بسیار زیبا به نظر برسد.

اگر پوست بی‌نقصی داشته باشی آسمان زیباتر نمی‌شود. اگر سیکس‌پک داشته باشی موسیقی‌ها جذاب‌تر به نظر نمی‌رسند. اگر مشهور باشی، سگ‌ها همدم‌های بهتری نمی‌شوند. پیتزا هر عنوان شغلی‌ای که داشته باشی، مزهٔ خوبی دارد. بهترین چیزهای زندگی فراتر از چیزهایی است که مشتاق رسیدن به آن‌ها هستیم.

در پیلهٔ تاریک، کرم ابریشم از هم فرومی‌پاشد. در آنزیم‌های خود تجزیه می‌شود. به مایع تبدیل می‌شود، به خمیری نرم، به گوشتاب کرم ابریشم و بعد، آرام و آهسته، به شکل پروانه دوباره متولد می‌شود. پیله‌ها جایی آرام و راحت برای استراحت نیستند. پیله‌ها حتماً جای وحشتناکی برای کرم‌های ابریشم‌اند. بااین‌حال، سرنوشت کرم ابریشم ثابت کرده که استعاره‌ای مناسب و عالی از بدبختی‌ها و مبارزات خود ماست. بزرگ‌ترین و بهترین تغییرات ناشی از تاریک‌ترین تجربیات هستند. ما از هم می‌پاشیم تا تازه شویم، از دل تاریکی عبور می‌کنیم تا در دل خورشید به پرواز درآییم.

جست‌وجوی مداوم معنا و مفهوم زندگی مانند جست‌وجوی معنا و مفهوم نان تُست است. گاهی بهتر است فقط نان تُستت را بخوری.

دیگران اهمیت دارند، ولی دلیلی ندارد برای پیداکردن دوست به شخص دیگری تبدیل شوی. برای پیداکردن کسانی که تو را دوست دارند، ابتدا لازم است خودت باشی.

«فانوس‌های دریایی در سراسر جزیره نمی‌چرخند تا قایق‌ها را نجات دهند؛ آن‌ها فقط سر جای‌شان می‌ایستند و می‌درخشند.»

گاهی تنها کاری که برای دوباره بلندشدن باید انجام دهی این است که رو به جلو حرکت کنی.

دیدن مشکل به غلبه بر آن کمک می‌کند. نمی‌توانی از کوهی بالا بروی که تظاهر می‌کنی وجود ندارد.

بخشش خود، دنیا را به جای بهتری تبدیل می‌کند. با اعتقاد به این‌که آدم بدی هستی به آدم خوبی تبدیل نمی‌شوی.

نوشتن نوعی دیدن است؛ راهی برای مشاهدهٔ واضح‌تر ترس‌ها و ضعف‌های خود، راهی برای روشن‌کردن تردیدها و رؤیاها و درک واقعیت آن‌ها. نوشتن می‌تواند مجموعهٔ کاملی از نگرانی‌ها را در پرتوی نور حقیقت حل کند.

ما در بدترین حال خود پایهٔ محکم و اصلی بنای خود را می‌یابیم و می‌توانیم خود را از نو بسازیم.

تو هیچ کنترلی روی تفکر مردم نداری، روی این‌که فکر می‌کنند چه کسی هستی، پس نگران نباش. اگر آن‌ها می‌خواهند از نسخهٔ تخیلی تو که در ذهن‌شان ساخته‌اند متنفر باشند، بگذار باشند. با تلاش برای فهماندن خود به کسانی که هیچ‌جوره درکت نمی‌کنند، خود را خسته نکن، فنجانت را پر نگه دار و به سراغ مهربانی برو.

کنجکاو باش. بیرون برو. به‌موقع بخواب. آب کافی بنوش. از دیافراگم نفس بکش. با خوشحالی غذا بخور. رویهٔ خاص خودت را برای زندگی بساز و آن را زندگی کن. مهربان باش. این را بپذیر که همه تو را دوست نخواهند داشت. از کسانی که دوستت دارند قدردانی کن. توضیح نده. بگذار دسته گل به آب بدهی. خواهان چیزی باش که اکنون داری. یاد بگیر به چیزهایی که سر راه زندگی‌ات قرار می‌گیرند نه بگویی و به چیزهایی که به بهبود زندگی‌ات کمک می‌کنند بله.