بریده‌هایی از کتاب آسایش

«انسان نه توسط چیزها، بلکه با دیدگاه‌هایی که دربارهٔ آن‌ها دارد، آشفته می‌شود.»

روزانه یک چیز زیبا را تجربه کن، هرچند کوچک، هرچند بی‌اهمیت. شعری بخوان، آهنگ موردعلاقه‌ات را گوش بده، همراه یکی از دوستانت بخند، درست قبل از غروب آفتاب وقتی خورشید آخرین رخ را به شب می‌نمایاند به آسمان نگاه کن، فیلمی کلاسیک تماشا کن، یک تکه کیک با طعم لیموترش بخور یا هر چیز دیگری.

نه کلمهٔ خوبی است، تو را سالم و عاقل نگه می‌دارد. در عصر گران‌باری و پر از فشار، نه در واقع بله است؛ بله‌ای است برای داشتن فضایی لازم برای زندگی‌کردن.

عزم حرکت رو به جلو بسیار عالی است، اما ما به حرکت جانبی نیز نیاز داریم. به‌عنوان مثال، من فقط نشستم و گلابی خوردم. هیچ نظری دربارهٔ آینده ندارم، اما بسیار سپاسگزارم که زنده هستم و می‌توانم روی مبل بنشینم و گلابی بخورم.

فکر نکن نوعی چهره، شغل یا رابطه‌ای وجود دارد که از شادی و خوشحالی محافظت می‌کند.

«رنجی بزرگ‌تر از تحمل داستانی ناگفته در درون خود نیست.»

آنچه با صدای بلند بیان می‌کنیم هیچ‌وقت نمی‌تواند آنچه را در درون‌مان می‌گذرد کامل و با جزئیات نشان دهد

«فروتن باش، چون از زمین پدید آمده‌ای. آزاده باش، چون از ستارگان پدید آمده‌ای.» ضرب‌المثل صربستانی

سخت‌ترین سؤالی که تابه‌حال از من پرسیده شده این است: «وقتی کسی را ندارم چطور برای دیگران زنده بمانم؟» پاسخ این است که برای نسخه‌های دیگر خودت زنده بمان. بله نه‌تنها برای افرادی که ملاقات خواهی کرد، بلکه برای کسانی که در آینده خواهی بود زنده می‌مانی.

بخشش خود، دنیا را به جای بهتری تبدیل می‌کند. با اعتقاد به این‌که آدم بدی هستی به آدم خوبی تبدیل نمی‌شوی.

هیچ‌چیز قوی‌تر از امید کوچکی نیست که تسلیم نمی‌شود.

ذهن خود را پیمایش کن رسانه‌های اجتماعی می‌توانند گالری عکس زندگی‌هایی باشند که در آن زندگی نمی‌کنی، رژیم‌هایی که رعایت نمی‌کنی، مهمانی‌هایی که در آن‌ها شرکت نمی‌کنی، تعطیلاتی که نمی‌گذرانی، سرگرمی‌هایی که نداری، پس از آن‌ها جدا شو، به خودت استراحت بده و در عوض ذهنت را پیمایش کن، ذهنت را جست‌وجو کن و دلایلی پیدا کن برای قدردانی از «خودت‌بودن». تنها ترس از دست‌دادنی که اهمیت دارد ترس از دست‌دادن خودت است.

ما یکدیگر را داریم. با هم و کنارهم‌بودن قاعده‌ای از طبیعت است.

اگر شبی صاف و پرستاره است، درست مثل مارکوس اورلیوس نزدیک به دوهزار سال پیش در زمان ناراحتی و پریشانی، ستاره‌ها را تماشا کن. قبل از نیمه‌شب به رختخواب برو، برای خوابیدن بیش از حد تلاش نکن فقط به ذهنت اجازه بده به روزی که گذراندی فکر کند و بگذار تمام آن ترس‌ها و ناکامی‌ها از ذهنت بیرون بروند.

«ذهنت را خالی کن. بی‌شکل باش، مثل آب. آب را که درون فنجان بریزی، شکل فنجان به خود می‌گیرد. آب را درون بطری بریزی، شکل بطری به خود می‌گیرد، آن را در قوری بریزی، شکل قوری به خود می‌گیرد. آب می‌تواند جریان داشته باشد یا در هم بشکند. مثل آب باش، دوست من!» بروس لی

جوی هارجو نوشته است: «هر کسی بهر کاری پا به این جهان می‌گذارد. منظورم کار برای شرکت یا مؤسسه‌ای نیست؛ به همهٔ ما موهبت‌هایی داده شده تا آن‌ها را بگسترانیم، حتی به حیوانات، حتی به گیاهان، مواد معدنی، ابرها... به تمامی موجودات.»

زندگی کوتاه است، مهربان باش.

رؤیایی که رسیدن به آن سخت‌ترین کار دنیاست، رؤیای عذاب‌نکشیدن از رؤیاهای دست‌نیافته‌ی‌مان است، رؤیای کنارآمدن و پذیرفتن کامل‌نبودن به‌عنوان وضعیت طبیعی انسانی. رؤیای کامل‌بودن در نقص‌ها و ناکاملی‌های خود. رهایی از قید و بند خاطرات و جاه‌طلبی‌ها، رهایی از مقایسهٔ خود با دیگران و تصاویر فرضی دیگری که از خود داریم و یافتن یک لحظه بدون هیچ برنامه و دستور دیگری و مانند خود زمان، آزادانه وجود داشتن.

«بگذار هر اتفاقی برایت رخ بدهد: چه زیبا و چه دهشتناک. تو به زندگی‌ات ادامه بده. هیچ حسی نهایی نیست.» راینر ماریا ریلکه، کتاب ساعات

بودن، نه انجام‌دادن لزومی ندارد خود را برای به‌دست‌آوردن قدر و ارزشت خسته کنی. تو تلفن همراه آیفونی نیستی که به ارتقا نیاز دارد، قدر و ارزش تو مشروط به سودمندی، ورزش یا فرم بدن یا چیزی نیست که بر اثر فعالیت‌نکردن از دست بدهی. قدر و ارزش بشقابی نیست که به چرخش مداوم نیاز داشته باشد. قدر و ارزش فقط هست، ذاتی و باطنی است. در «بودن» نهفته است، نه در «انجام‌دادن.»