بریده‌هایی از کتاب آسایش

به نقطهٔ زیبایی از زندگی می‌رسی که باید دست از تلاش برای فرار از خود یا اصلاح خود برداری و فقط خود را بپذیری.

آلبر کامو گفته است: «هیچ عشقی به زندگی بدون ناامیدی از زندگی وجود ندارد.»

روزهای دیگری نیز وجود دارند و احساساتی دیگر.

شمع وقتی همه‌جا تاریک می‌شود، نمی‌توانیم آنچه را که داریم ببینیم. این بدین معنی نیست که آن چیزها را نداریم. آن چیزها باقی می‌مانند، درست همین‌جا در برابر ما. تنها باید شمعی روشن کنیم یا کمی امید برانگیزیم، آن وقت می‌توانیم ببینیم آنچه گمان می‌کردیم از دست داده‌ایم در واقع فقط پنهان بوده است.

«مسئله این است که می‌خواهی چطور این فرصت و زندگی ارزشمند را که به تو داده شده سپری کنی. می‌خواهی آن را صرف تلاش برای خوب به نظررسیدن و ایجاد این توهّم کنی که بر اوضاع و احوال تسلط داری یا می‌خواهی آن را مزه کنی، از آن لذت ببری و به حقیقت خود پی ببری.» آن لاموت، سخنرانی فارغ‌التحصیلی دانشگاه برکلی

مراقب باش چون... قدر و ارزش تو هرگز به توجیه و تصدیق نیازی ندارد. تو به این دلیل ارزشمند نیستی که سخت کار می‌کنی یا درآمد زیادی داری یا می‌توانی بلند بپری یا سیکس‌پک داری یا کسب‌وکاری راه انداخته‌ای یا مهربانی یا در عکس‌های سلفی زیبا به نظر می‌رسی یا برنامه‌ای تلویزیونی ساخته‌ای یا می‌توانی پشت پیانو بنشینی و قطعهٔ «برای الیزه»() را از حفظ بنوازی. قدر و ارزش تو هیچ چون و چرایی ندارد. تو به اندازه هستی، پیمانه‌ای پر هستی، تو ارزش خود را داری و این همیشه کافی است.

سکوت و لبخند تنها راه پاسخ به درد و رنج نیست. گاهی بهتر است زوزه بکشی.

ما می‌توانیم برخلاف جریان زندگی حرکت کنیم تا همیشه با مقاومت و فشار روبه‌رو شویم یا می‌توانیم اجازه دهیم افکارمان جریان یابند و به رودخانه‌ای آزاد و نامطمئن تبدیل شوند.

انسان‌ها نیز می‌توانند توسط یکدیگر نجات پیدا کنند.

یک روز این اوضاع تمام می‌شود و ما به شیوه‌هایی که قبلاً هرگز فکر نمی‌کردیم ممکن باشد قدردان زندگی خواهیم بود.

هیچ‌چیز قوی‌تر از امید کوچکی نیست که تسلیم نمی‌شود.

«نمی‌توان در یک رودخانه دو بار پا گذاشت، چون هنگامی که برای بار دوم از آن عبور می‌کنیم، دیگر نه آن رودخانه رودخانهٔ قبلی است و نه ما آن آدم سابق.»

«ذهنت را خالی کن. بی‌شکل باش، مثل آب. آب را که درون فنجان بریزی، شکل فنجان به خود می‌گیرد. آب را درون بطری بریزی، شکل بطری به خود می‌گیرد، آن را در قوری بریزی، شکل قوری به خود می‌گیرد. آب می‌تواند جریان داشته باشد یا در هم بشکند. مثل آب باش، دوست من!»

زندگی کوتاه است، مهربان باش.

بهترین چیزهای زندگی فراتر از چیزهایی است که مشتاق رسیدن به آن‌ها هستیم.

آنچه را در سطح از دست می‌دهیم در عمق به دست می‌آوریم.

آنچه با صدای بلند بیان می‌کنیم هیچ‌وقت نمی‌تواند آنچه را در درون‌مان می‌گذرد کامل و با جزئیات نشان دهد، اما نکته‌اش تقریباً همین است. کلمات تسخیر نمی‌کنند، آزاد می‌کنند.

سخت‌ترین سؤالی که تابه‌حال از من پرسیده شده این است: «وقتی کسی را ندارم چطور برای دیگران زنده بمانم؟» پاسخ این است که برای نسخه‌های دیگر خودت زنده بمان. بله نه‌تنها برای افرادی که ملاقات خواهی کرد، بلکه برای کسانی که در آینده خواهی بود زنده می‌مانی.

هیچ‌چیز قوی‌تر از امید کوچکی نیست که تسلیم نمی‌شود.

برای دوست‌داشتن خود لازم نیست مدام خود را اصلاح کنی. عشق چیزی نیست که تنها وقتی به هدفی می‌رسی سزاوارش باشی.