بریده‌هایی از کتاب آرتمیس؛ رویایی به وسعت دریا

پس به همین دلیل اهورامزدا مرا مجازات کرده است؟ چون یک بار در زندگی‌ام از امتیازی بهره‌مند شدم؟ پس چطور مردان را مجازات نمی‌کند؟ آن‌ها که از بدو تولد به خاطر مرد بودن‌شان از امتیازی بزرگ برخوردارند. نباید سنگین‌ترین مجازات را داشته باشند؟ نه. نباید. همان‌طور که گفتم قانونی وجود ندارد.

- من هنوز بهت اعتماد ندارم. هنوز با تمام وجود باور ندارم که هستی. البته می‌دونم خدا هست. همه می‌دونن خدایی هست، اما من نتونستم باور کنم این خدا، خدای خوب و مهربانی باشه. من هنوز باور نکردم که تو- بر تو تاکید می‌کنم.- خدای خوب و مهربانی باشی، اما اگر کمک کنی پیروز بشم، حتما بهت ایمان میارم. خودت ببین! من صادقانه مقابلت زانو زدم. من قدمی به سمتت برداشتم. پس تو هم قدمی به سمتم بردار. کمک کن باور کنم هستی تا زندگی زیباتر و ساده‌تر بشه. خواهش می‌کنم کمکم کن.

- هرگز تا حالا فکر کردید اگر به عنوان یک دختر به دنیا می‌اومدید زندگی چطور میشد؟ تا حالا شده لحظه‌ای، فقط لحظه‌ای جای یک زن زندگی کنید؟

دقیقا همه‌چیز. حتی بیش از چیزی که فکر می‌کنی. برای من ازدواج دوبارهٔ داریوش یک دروغه. دروغی که چهل ساله تموم نمیشه. آرته‌بامه، آرتیستوته، پارمیس و دختران دیگه... من هر بار شکستم و باور دارم هر چیزی که قلب انسانی رو بشکنه دروغه، اما آیا تونستم کاری کنم؟ نه، اما بالاخره راهی پیدا میشه. بالاخره روزی ممکن میشه. تو گمشده‌ای هستی که من سال‌ها به دنبالش می‌گشتم. اگر کوروش نام نیکش رو به من سپرد، من همهٔ آرمان‌هام رو به تو می‌سپرم. پس هرگز به چیزی که هست نگاه نکن. به قلبت بیش از چشمانت اعتماد کن. تو راستی رو در آرامش و سکون و شفافیت می‌بینی پس باید همین‌طور باشه. همین‌طور هست. با امید بجنگ.

همان لحظهٔ اول که بی‌مقدمه گفتم: - امیدوارم ملکهٔ ایران آزرده نشن اما مجوزی که در دست دارید واقعی نیست. خودم نوشتم و مهر کردم. البته به‌هیچ‌وجه قصد فریب شما رو نداشتم. من فقط به شما پناه آوردم. درخواست دارم من رو بپذیرید و کمکم کنید.

خندیدن تنها نشانهٔ شادی نیست. گاهی نشانهٔ فرار از غمی بزرگه. - من هم غم‌های بزرگی دارم، اما نمی‌خندم پدر. - چون زندگی رو آسان نمی‌گیری. به خدا هم امید نداری.

هر اندازه به یاران وفادارت اضافه بشه، ده برابر به دشمنانت اضافه میشه.

هرگز آرزو نکن جای کسی باشی.

یعنی من، دزد دریایی، بدی مطلق هستم و تو، دریادار هخامنشی، نیکی مطلق؟ دنیای خیلی کوچیکی رو می‌شناسی آرتمیس.

آبی دریا در دوردست با آبی آسمان یکی می‌شود. در ظاهر تکراری است، اما نیست. همیشه تازه است. همچون حالی که در این لحظه دارم، این منظره نیز تازه است. منظره‌ای که بیش از همیشه دوستش دارم.

حقیقت اینه که بعضی از ما با اقبال بهتری به دنیا میایم. دنیا بعضی از ما رو با دست‌های پر به زندگی می‌فرسته و بعضی رو با دست‌های خالی. شاید در نگاه اول ناعادلانه باشه، که هست. شاید قلب‌مون رو به درد بیاره، که میاره. شاید زندگی رو برای ما سخت‌تر کنه، که می‌کنه، اما بزرگ‌ترین داشتهٔ ما توانایی جنگیدن ماست.

چون همنامت جوانمرد باش.-

من شش سال با همه‌چیز جنگیدم که به مقامی برسم و دوباره با همه‌چیز بجنگم؟ واقعا زندگی همینه؟ - همینه. - نه. نباید همین باشه. - اما هست. زندگی هیچ رحمی نداره. همهٔ دریاسالارها می‌دونن دریا بی‌رحمه و زندگی حتی از دریا هم بی‌رحم‌تره. - پس ما به چه امیدی زندگی می‌کنیم؟ - به امید کنار زدن سختی‌ها. چه تسلیم بشی و چه بجنگی، زندگی بهت ضربه می‌زنه. حالا تصمیم با توئه. ضربه بخوری و بنشینی یا ضربه بخوری و قوی‌تر بلند بشی. تو کدوم رو ترجیح میدی؟ - قطعا ترجیح میدم قوی‌تر بلند بشم

تو این دنیا تو تنها آدمی نیستی که درد کشیده و بی‌عدالتی دیده. همهٔ آدم‌ها سختی می‌کشن و صبوری می‌کنن. خودت رو جدا از بقیه نبین.

تو بین صدها مرد فقط تنها نیستی، غریبه‌ای

هر قدر رویای بزرگ‌تری داشته باشی، سختی‌های بزرگ‌تری در مسیرت قرار می‌گیره. من که رویام به وسعت دریاست، باید خیلی قوی باشم.

تو بلد نیستی لذت ببری. فقط به هدفت فکر می‌کنی. به نظرم بیا و از همین لحظه‌ها لذت ببر. از همین سختی‌هایی که میگی. از همین وضعیت‌مون. هیجان‌انگیز نیست؟

البته که از مرگ بیزاره اما در هراس، نه. که چون پای میهن در میان باشه، فرورفتن به کام مرگ شیرینه.

- چرا باید قناعت رو یاد بگیری؟ راضی بودن باعث توقف میشه.

زن، زن، زن. مگر چقدر تفاوت بین یک زن و یک مرد وجود دارد؟