بریده‌هایی از کتاب آرتمیس؛ رویایی به وسعت دریا

من به هیچ‌چیز این دنیا اعتماد ندارم اما به خودم که اعتماد دارم!

- پس ما به چه امیدی زندگی می‌کنیم؟ - به امید کنار زدن سختی‌ها. چه تسلیم بشی و چه بجنگی، زندگی بهت ضربه می‌زنه. حالا تصمیم با توئه. ضربه بخوری و بنشینی یا ضربه بخوری و قوی‌تر بلند بشی. تو کدوم رو ترجیح میدی؟

تو الان بی‌تجربه و پرادعا نیستی؟ - بعد از شش سال جنگیدن بی‌تجربه نیستم. بعد از بارها شکست خوردن و زمین خوردن، پرادعا هم نیستم. من صحبت‌های شما رو می‌شنوم، اما خودم تصمیم می‌گیرم. یک دختر هستم، جوان هم هستم. می‌دونم. شما هم می‌دونید، اما یک دریاسالارم؛ دریاسالار کشتی رعد... چیزی که انگار شما هنوز نمی‌دونید.

خندیدن تنها نشانهٔ شادی نیست. گاهی نشانهٔ فرار از غمی بزرگه. - من هم غم‌های بزرگی دارم، اما نمی‌خندم پدر. - چون زندگی رو آسان نمی‌گیری. به خدا هم امید نداری.

خوبی دریافته‌ام زنان پارسی بیش از ما به پوشش‌شان توجه دارند و بسیار مهم است بدن یک بانو عریان دیده نشود.

من به هیچ‌چیز این دنیا اعتماد ندارم اما به خودم که اعتماد دارم!

- سپاسگزارم ملکه. برای مدتی سکوت برقرار می‌شود. به چهره‌اش نگاه می‌کنم. ابروان مشکی‌اش چون کمانی بر بالای چشمانش کشیده شده‌اند و زیبایی بیشتری به چهره‌اش بخشیده‌اند. لبان صاف و گونه‌های برآمده‌اش باعث می‌شوند آرام و پرقدرت به نظر برسد.

ای اهورا! مرا بر هر آنچه که به آزار بیمم دهد، توانایی ده و چیره گردان؛ آنچنان که یارانم را از هر آزاری بازتوانم داشت-

پس خواهش می‌کنم من رو همون‌طور که هستم ببینید و بپذیرید. فقط همین یک بار!

انسان‌های بااراده تقدیر جهان رو رقم می‌زنن. و تو چنین انسانی هستی آرتمیس. - شما که من رو نمی‌شناسید، چطور... - اما تنها نمی‌تونی در این مسیر پیش بری. باید چیزی رو که گم کردی پیدا کنی. - من چه چیزی رو گم کردم؟ - همون چیزی که ازش فرار می‌کنی. - من فرار نمی‌کنم. - مطمئنی؟ - مطمئنم.

اگر من دریاسالار این سرزمین هستم، او که در آسمان‌هاست و صاحب همهٔ ماست، جهان‌سالار است

این تنها شرطیه که برای موندن در کشتی داری. اشک نشانهٔ ضعفه و تو با این اشک‌ها دختر بودنت رو بیشتر نشون میدی. پس دیگه چنین چهره‌ای به خودت نگیر.

تا حالا خندیدی آرتمیس؟

- بله ملکه آتوسا. ناپسند می‌دونم. تایید و تشویق چنین اقدامی چه نتیجه‌ای خواهد داشت؟ جز این‌که وظایف زن به عنوان فرزند، همسر و مادر کم‌اهمیت تلقی بشه.- دوباره به خشایارشا نگاه می‌کند.- این‌طور نیست پادشاه خشایارشا؟

از هیچ چیزی نمی‌تونی لذت ببری، اشکال نداره. حداقل از موفقیت‌هات لذت ببر آرتمیس. تو لیاقت انقدر خوشحالی رو هم نداری؟

تو این دنیا تو تنها آدمی نیستی که درد کشیده و بی‌عدالتی دیده. همهٔ آدم‌ها سختی می‌کشن و صبوری می‌کنن. خودت رو جدا از بقیه نبین.

ما محکوم به عمل هستیم. جدا از این‌که نتیجه‌ای خواهد داشت یا نه،

همچون آرش که ناامید نشد و تیرش را به باد سپرد

ادعای زیادی داری. زود زمین می‌خوری. - اگر زمین بخورم، دوباره بلند میشم. - دوباره؟ گفتم که دریا به هیچ‌کس فرصت دوباره نمیده. - شما چطور؟ فرصت دوباره به من میدید یا من این‌جا تنها هستم؟

سرنوشت من برای خیلی‌ها مهم نیست. زندگیم هم هنوز داستانی نداره که شنیدنی باشه، اما من این‌جا هستم تا داستانی بسازم؛ داستانی مثل داستان آرش.