بریده‌هایی از کتاب فرزند آتش

شاید مرده‌ها هیچ‌وقت دست از سر ما برندارن. شاید اون‌ها یه جورهایی همیشه همراه ما هستن.»

«می‌دونستی یه داستان قدیمی و عجیب‌و‌غریب کورنیشی هست درمورد این صدا؟ می‌گن که توی هوای توفانی، اون‌هایی که غرق شدن اسم خودشون رو صدا می‌کنن.»

این‌ها را می‌گوید زن محتاطِ شهری چاله‌میدانی‌است که دختر مشاور منطقۀ جنوبی لندن بوده.

شاید هیچ چیزی نباشد که عشق انسان را خاموش کند. شاید این حس همین‌طور در تاریکی به مسیر خود ادامه می‌دهد. درست مثل نور ستاره‌هایی که مرده‌اند و خاموش شده‌اند.

هزاران تیکۀ شادی، قلبتون رو هزاران تیکه می‌کنه. این جمله به‌شکلی دردناک حقیقت داشت.

انگار آن‌ها محکوم بودند اشتباهی را نسل‌به‌نسل تکرار کنند.

من نگران شدم که به‌شکل روح بیایی سراغم. روح. خیلی ترسناکه. روح.

همیشه حضور مردم مهمه.»

«همۀ ما یه‌جورهایی فضانوردیم، مگه نه؟ فضانوردهایی بین ستاره‌ها. اون‌قدر به عمق سیاهی فرو می‌ریم که دیگه نمی‌تونیم برگردیم.»