بریده‌هایی از کتاب من آن توام!

موج‌های آبِ چشم و خون دل برآمده و راه را بر کلمات بسته‌اند. کشتی‌های عظیم در این طوفان تخته‌تخته شکسته‌اند ...

بیا تا در گوشت چیزی بگویم که رغبتِ تو به مرگ بسیارتر گردد. می‌دانی چرا در حین خاک‌سپاری زمزمه می‌کنیم: سبحان الحی الذی لایموت؟ فقیهان خیال می‌کنند این عبارتِ جلیل را خطاب به خداوند می‌گوییم! حاشا به غیرتشان! خدای تعالی عظیم‌تر از آن است که نامِ او را در مرگ یاد کنند! حَیِّ لایموت خطاب ما به همین مُردهٔ روبه‌روست؛ یعنی چنان زنده شدی که دیگر هرگز نخواهی مُرد. و نامهٔ خداوند به مُردهٔ عاشق چنین آغاز می‌شود: مِنَ الحَیّ الَّذی لایَموت، اِلَی الحَیّ الّذی لایَموت ...

رهرو باید صاحب استقامت باشد و بی‌توقف! روندهْ راه می‌بیند یا، بنا به احوالِ خویش، راهی می‌سازد. و نخستین گام گُم شدن در راه است! گم‌شدگیْ اتفاق است در ابتدا؛ ولی پیدا شدن در این گمراهی حقیقتِ طریق است.

در عبور از شمسِ مولانا شمسِ خودت را می‌بینی و همین سِرّ درونِ تو خواهد شد!