بریده‌هایی از کتاب موهبت شگفت انگیز خشم

از این طرز فکر نهادینه‌شده که شما را عصبانی می‌کند صحبت خواهیم کرد و این که چه‌طور آن را به نیازهایی ترجمه کنید که بر اثر اعمال طرف مقابل برآورده نشده‌اند. سپس خواهیم گفت چگونه از این آگاهی به بازسازی آشتی بین خود و دیگران برسیم.

مرحلهٔ اول: تشخیص محرک خشم، بدون مخلوط کردن آن با ارزیابی. مرحلهٔ اول رسیدگی به خشم با استفاده از ان. وی. سی، آگاهی از این نکته است که محرک خشم، یا تلنگر آغازکننده، علت خشم نیست. یعنی آن‌چه باعث خشم ما می‌شود رفتارهای دیگران نیست، بلکه چیزی درون ماست که به کارهای دیگران واکنش نشان می‌دهد، و در واقع همین است که باعث خشم ما می‌شود.

عصبانیت، برآورده نشدن نیازهای ماست. مشکل این‌جاست که ما با نیازهایمان در تماس نیستیم. به جای آن که مستقیماً با نیازهایمان مرتبط بشویم، به ذهن‌مان رجوع می‌کنیم و شروع می‌کنیم به فکر کردن به این که دیگران چه عیبی دارند که نیازهای ما برآورده نمی‌شود. قضاوتی که ما نسبت به دیگران داریم ـ و سبب خشم ما می‌شود ـ

اگر من بپرم وسط و طرفم را سرزنش کنم، هیچ‌وقت به دردی که پشت همهٔ این‌هاست نخواهیم رسید. نخواهم توانست نیازهایم را به‌تمامی به او ابراز کنم و کاری کنم که او آن‌ها را درک کند. فقط وارد دعوایی می‌شویم که من می‌دانم چه‌طور تمام می‌شود: حتی وقتی هم بِبَرم، احساس خوبی نخواهم داشت. پس، نه، من می‌خواهم آن‌چه در وجودم می‌گذرد به صورت کامل ابراز کنم.

چون اگر من فکر کنم طرفم باعث می‌شود من چنین احساسی بکنم، بعید است که خودم را در حین تنبیه او تصور نکنم

نگرشی که ارتباط بدون خشونت به ما پیشنهاد می‌کند این است که همهٔ این افراد را «انسان» هایی ببینیم که نیازهایی داشته‌اند و در تلاش برای برآورده شدن این نیازها، آن اعمال را انجام داده‌اند. ممکن است من عملی را که به قصد برآورده شدن نیازشان انجام داده‌اند دوست نداشته باشم، ولی می‌توانم تصور کنم که من هم همین نیازها را دارم، و می‌دانم فردی که مثلاً نیاز به امنیت دارد چه حالی دارد.

«سلام مارشال. یادت می‌آید دفعهٔ قبل که این‌جا بودی، گفتی وقتی از فکر آزار دیگران کیف می‌کنیم یا می‌خواهیم کسی را آزار بدهیم نیاز واقعی ما این است که زجرمان فهمیده شود؟» گفتم: «بله، یادم هست.»

خشم احساس باارزشی است. ندای بیدارکننده است. به ما می‌گوید داریم جوری فکر می‌کنیم که کم‌وبیش تضمین می‌کند نیازهایمان برآورده نشود.

بنابراین کاری که ما با استفاده از ان. وی. سی. می‌خواهیم برای ادارهٔ خشم بکنیم، این است که در خشم عمیق‌تر شویم تا ببینیم وقتی عصبانی هستیم درون ما چه می‌گذرد، تا بتوانیم به نیازی برسیم که ریشهٔ خشم ماست، و بعد آن نیاز را برآورده کنیم. من گاهی محض اهداف آموزشی، خشم را به چراغ قرمزی که توی داشبورد ماشین‌هاست تشبیه می‌کنم که اطلاعات مفیدی از آن‌چه موتور نیاز دارد می‌دهد. دلیلی ندارد کسی این چراغ را پنهان یا قطع بکند یا نادیده بگیرد. بهتر است سرعت ماشین را کم کنید تا بفهمید این چراغ دارد چه پیامی به شما می‌دهد.

این کتاب به صورت خاص از خشم و راهکارهای این الگوی ارتباطی در مواجهه با آن صحبت می‌کند. تعابیری از قبیل مهار، فروخوردن و تدبیر خشم را کنار می‌گذارد و دید جدیدی نسبت به خشم و علت به وجود آمدن آن می‌دهد. به ما می‌آموزد که افراد، حوادث و موضوعات علت خشم نیستند بلکه صرفاً «محرک» اند؛ و قضاوت‌ها و نیازهای برآورده‌نشدهٔ ماست که موجب خشم می‌شوند. این کتاب به ما کمک می‌کند به‌جای سرکوب یا برون‌ریزی مخاطره‌آمیز خشم، آن را به صورت کامل «بیان کنیم»، به گونه‌ای که برآورده شدن نیازهایمان محتمل‌تر شود و در نتیجه، رابطهٔ محبت‌آمیزتری هم با خود و هم با دیگران، و با جهان هستی، داشته باشیم.