بریده‌هایی از کتاب امیدواری

سنگینی و پریشانی در سری است که تاج بر آن نشسته است.

ما از هر آنچه که برای جان به دَر بردن به آن نیاز داریم برخورداریم. مهم نیست چه از دست داده‌ایم؛ مهم نیست چه گندهایی در گذر زمان زده‌ایم؛ مهم نیست که شب چقدر تاریک است ... با وجود همهٔ سختی‌ها، ما مهربانی، جان، روشنایی و غذا را به همدیگر پیشکش می‌کنیم، که مجال نفسی تازه را به ما می‌دهند، که امید را خلق می‌کنند ... کافی برای گذران امروز.

درختان غول‌پیکر، انگشتان کج خورشید که از میان شاخه‌هایشان رد می‌شوند. من محبت و حیرتی در وجودم احساس می‌کنم که حاصلِ سال‌ها قدم زدنم در زیر سایه سار این مردان خوش‌هیکل است. بسیار واقعی و باشکوه‌اند، همچون نهنگ‌ها و کوه‌ها، گویی که تراشیده شده‌اند. من حکمت رحم خداوند به ما را نمی‌دانم، ولی این را می‌دانم که هیچ چیز به راست‌قامتی درخت سکویا رشد نمی‌کند. این درختان غول‌پیکر یکی از جلوه‌های غرور خداوندند، که تو در مقیاس کوچک می‌بینی. من به خدا می‌گویم، کارت عالی بوده، رفیق!

عشق تنها حقیقت است، و این حقیقتْ شفا می‌دهد

«مذهب مثل بیرون شام خوردن با دوستان است. هر کسی غذای دلخواهش را سفارش می‌دهد، ولی همه باز می‌توانند سر یک میز بنشینند.»

لطفاً نگذار که هیچ کس آن را از من بگیرد. قدردانیِ حقیقی دیدن این مسئله است که چطور کسی دلت و کیفیت زندگی‌ات را تغییر داد، کمکت کرد آن آدم خوبی بشوی که ذاتاً هستی. هرگز هیچ دورهمی بیشتر از مراسم ترحیم، حس عمیق‌تری از آگاهی نسبت به زمان حال، میل غرق شدن در همین لحظه، و اِبراز علنی عشق به کسانی که از همه بیشتر دوستشان داریم به آدم نمی‌دهد. همهٔ این‌ها معمولاً کل آن روز طول می‌کشد.

زندگی تاب می‌آورد. طبیعت، ذره‌ذره، ما را برمی‌گرداند، و ما از نو جوانه می‌زنیم. این زندگی است. ما زندگی هستیم.

هر وقت پریشان یا آزرده‌خاطر گوشی تلفن را برداشته‌ام و به او زنگ زده‌ام، با گفتن این جمله جواب داده است که: «سلام عزیز دلم، خوشحالم که تویی!» من به این باور رسیده‌ام که خدا هم، وقتی دعا می‌خوانم، همین حس و حالِ بانی را دارد، حتی وقتی چندان چنگی به دل نمی‌زنم.

برو و گمنام کارهایی برای آدم‌های بی‌کَس و تنها انجام بده، چند دلاری به هر آدم فقیری که می‌بینی کمک کن، جواب تلفن دیگران را بده. از خودت بیرون بیا و به داد دیگران برس، در عین حالی که عمیقاً مراقب خودت هستی و کارهایی برای خودت می‌کنی: مثلاً خوردن لقمه‌ای نان و پنیر، یکی_ دو باری در روز سر به آسمان بلند کردن، خریدن چند تا جوراب خوشگل، زدن چرتی کوتاه.

دنیا الکلیِ پَست بغض‌گرفته‌ای است که می‌خواهد با بچه‌هایت قرار بگذارد. آن‌ها باید زره، اسلحه، و _ تا آن‌جا که من می‌دانم _ تو را داشته باشند! بله تو ... جنابِ بادیگارد، بانکدار، پرستار.

عوضی نباش؛ سعی کن نام آدم‌ها را به خاطر داشته باشی، مخصوصاً آن‌هایی که قدرت یا اسم و رسمی ندارند؛ و زیبایی را از طریق دوربین‌ها، کتاب‌ها و نوارها جست‌وجو کن.

خاخام‌ها، وقتی که شاگردی از آن‌ها سؤالی می‌کند اغلب با پرسشی متناقض یا با نقل داستان جوابش را می‌دهند. این مسئله شاید برای آن دسته از ما که به دنبال جواب ساده و سرراست هستیم، آزاردهنده و وقت‌گیر باشد.

از دریچهٔ کنجکاوی، آگاهی و نفس‌های تازه، واقعیت گسترده‌تری را تماشا کن.

«اگر تا حدی که آزارت دهد عشق بورزی، دیگر آزاری وجود نخواهد داشت؛‌ فقط عشق بیشتر خواهد بود»؟

این مسئله برای آن دسته از ما که نظام منظم‌تر و پیش‌بینی‌پذیرتری را ترجیح می‌دهیم اضطراب‌آور است، نظامی که در آن بتوانی بگویی و ثابت کنی که برخی چیزها درست هستند، و متضادشان نادرست. آیا این خواستهٔ زیادی است؟

نور فقط گرما نمی‌بخشد؛ چیزهایی را هم که می‌خواهیم یا نمی‌خواهیم ببینیم روشن می‌کند. فروزندگیِ درون ما _ مثل نور شمال افریقا _ خواب و بیداری، زشتی و زیبایی، را عیان می‌کند.

نور انرژی‌ای است که نمی‌توانید لمس یا محبوسش کنید؛ و این سرشت روح هم هست.

نور انرژی‌ای است که نمی‌توانید لمس یا محبوسش کنید؛ و این سرشت روح هم هست.

همگی می‌توانیم تغییر کنیم. برخی می‌گویند که نمی‌توانیم، ولی وقتی شدت خطر یا درد زیاد باشد، تغییر می‌کنیم. و وقتی که تغییر می‌کنیم، زندگی هم تغییر خواهد کرد.

باور داشتیم ما موجوداتی روحی هستیم که تجربه‌های بشری را، در جسمی خاکی، از سر می‌گذرانیم _ و نه برعکسش _ و این‌که روح، عشق، و حقیقتْ اصلِ واقعیت‌اند که جای بوالهوسی‌های واقعیت‌های مادی‌مان را می‌گیرند.