بریده‌هایی از کتاب زن و چالش های جامعه

درمورد معلم‌ها و پرستارها: ما از پرستاران چه توقعی داریم؟ دقت و دل‌سوزی مادرانه. آیا از آنان لباس تنگ و کوتاه می‌خواهیم؟ پس چرا آنان را مجبور به پوشیدن این جور لباس‌ها می‌کنند؟ انتظار ما از مهمان‌داران هواپیما چیست؟ از خانم فروشنده‌ای که ساندویچ یا کالای دیگری می‌فروشد، چه توقعی داریم؟ یک بازوی کاری و یک هوش و یک حساب دقیق. پس چرا فروشنده‌ها و مهمان‌داران و دیگر کارکنان خانم را مجبور می‌کنند که به صورت جذاب و دلربا ظاهر شوند؟ این یعنی تجارت با بدن زن، یعنی انکار همهٔ قابلیت‌های زن غیر از زیبایی و تحریک‌کنندگی او.

انسانی که از بند خود رها نشده باشد، نمی‌تواند از بند دیگران رهایی یابد.

اگر زن اعضای زینت خود را نپوشاند و در هنگام راه رفتن زیبایی‌هایش را آشکار کند و به‌طور کلی، اگر وضع تحریک‌کننده و وسوسه‌انگیزی داشته باشد، هر اندازه هم عالم و بااستعداد و فداکار و بافضیلت باشد، در اولین برخورد با نامحرم، همان زیبایی‌ها و جذابیت‌هایش جلب توجه می‌کند و قابلیت‌های دیگرش نادیده گرفته می‌شود. تنها یک نگارهٔ هنری است.

خواهران! مردانی که از خودشان برای شما بت‌هایی برای عبادت کردن ساختند و شکل‌هایی از این عبادت به نام خدمت در خانه یا آوردن فرزند برای شما ترسیم کردند، همان‌ها در عصر جدید، بتی دیگر برای شما ساختند و شیوه‌ای دیگر از عبادت کردن را بر شما تحمیل کردند. آن‌ها هنوز می‌خواهند شما را وادار کنند که آن‌ها را قدس الاقداس بدانید. این‌طور نیست؟ روزگاری مرد زن را به کار کردن در خانه و بچه‌دار شدن وادار می‌کرد و امروز او را وادار می‌کند تا به تابلوی هنری تبدیل شود تا مرد با چشمانش و با قلب بیمارش از او لذت ببرد: چه در خیابان، چه در مدرسه و چه در بیمارستان. مرد می‌خواهد در همه جا زن را به تابلوی زیبا تبدیل کند تا از دیدن آن لذت ببرد وگرنه چه دلیلی دارد سالن‌های مد به راه بیندازند و مدل‌های جدید لباس ارائه کنند، آن هم با چه کیفیت و چه میزان تحریک‌کنندگی! آیا در درازمدت هدفی جز تأثیرگذاری هرچه بیشتر بر مرد دارند؟

می‌گویند زن آزاد است، اما هزار و یک زنجیر بر دست و پای او بسته‌اند و در کتاب‌ها و تبلیغات و مهمانی‌ها و مُدها اسارت را به او تحمیل می‌کنند و شخصیت و هویت او را انکار می‌کنند.

برای اینکه زن بتواند به عنوان انسان (و نه فقط زن و جنس مؤنث) در جامعه حضور پیدا کند، باید راه رفتن او تحریک‌آمیز نباشد و با ناز و عشوه حرف نزند و اعضایی را که زینت محسوب می‌شوند، مثل سینه و موها و پاها و... بپوشاند؛ به‌گونه‌ای که وقتی با خانمی روبه‌رو می‌شویم، خود را در مقابل یک انسان ببینیم، نه یک جنس مؤنث. مطلب روشن است؟ من مجبورم تکرار کنم و از این بابت معذرت می‌خواهم. اگر زن اعضای زینت خود را نپوشاند و در هنگام راه رفتن زیبایی‌هایش را آشکار کند و به‌طور کلی، اگر وضع تحریک‌کننده و وسوسه‌انگیزی داشته باشد، هر اندازه هم عالم و بااستعداد و فداکار و بافضیلت باشد، در اولین برخورد با نامحرم، همان زیبایی‌ها و جذابیت‌هایش جلب توجه می‌کند و قابلیت‌های دیگرش نادیده گرفته می‌شود. تنها یک نگارهٔ هنری است.

مردم بیم مکنید در راه راست، که شمار روندگان آن چنین اندک چراست.

خانم جوان! تو امروز با زیبایی‌ات می‌توانی نگاه مردها را به خودت جلب کنی، ولی بدان که با این کار به ترویج گناهی بسیار زشت در جامعه کمک کرده‌ای؛ یعنی تجاوز به ناموس مردم، تجاوز به زن و دختر مردم. تو برای همیشه جوان و زیبا نخواهی ماند. فردا که سنت بالا رفت، دختر جوان دیگری هم از شوهر خودت دلبری می‌کند. تیری که تو امروز پرتاب می‌کنی، فردا سینهٔ خودت را می‌شکافد.

امام حسن (ع) می‌فرماید: «مادرم فاطمه را دیدم که شب جمعه در محرابش به عبادت ایستاده بود. او پیوسته در حال رکوع و سجود بود تا سپیدی صبح پدیدار گشت. می‌شنیدم که برای مردان و زنان مؤمن با ذکر نامشان دعا می‌کرد،

تکیهٔ تمدن جدید روی زیبایی و تحریک‌کنندگی زنان است و این مساوی است با پایین آوردن ارزش زن و نادیده گرفتن مهارت‌ها و قابلیت‌های او

زنی که می‌خواهد در جامعه بهترین و دل‌فریب‌ترین باشد، در شبانه‌روز چند ساعت از وقت خود بهره می‌برد؟ چند ساعت باید در آرایشگاه سپری کند؟ چقدر باید در مقابل آینه بایستد؟ چقدر وقت نیاز دارد تا مد و لباس دلخواهش را پیدا کند؟ چند ساعت باید صرف بازدید از نمایشگاه‌ها و مغازه‌ها کند؟... برای اینکه در طول شبانه‌روز در بهترین و زیباترین شکل و شمایل در بین مردم حاضر شود، باید ساعت‌ها وقت صرف کند و در نتیجه مجالی برای بروز شایستگی‌ها و مهارت‌هایش باقی نمی‌ماند.

عنصر اصلی در ازدواج، دختر است نه پسر. همهٔ شما یا ازدواج کرده‌اید یا فرزندانتان ازدواج کرده‌اند یا مراسم ازدواج را دیده‌اید. ازدواج را دختر انجام می‌دهد و مرد آن را می‌پذیرد. مثلاً وقتی خطبهٔ عقد را جاری می‌کنیم و وکالت دختر را قبول می‌کنیم، می‌گوییم: «زَوَّجتُکَ نفسی عَلی المهر المَعلوم» (خودم را با مهریهٔ مشخص‌شده به ازدواج تو درمی‌آورم.) ازدواج را دختر یا وکیل دختر صادر می‌کند و مرد یا شوهر می‌گوید: پذیرفتم. بنابراین، زن است که عقد ازدواج را می‌خواند و مرد آن را می‌پذیرد. دختر، یا زوجه، عنصر اصلی در ازدواج است. پس چطور می‌توان ازدواج را بر دختر تحمیل کرد؟ به هیچ وجه چنین چیزی درست نیست. حرام است. عقدی که با مجبور کردن دختر خوانده شود، باطل است.

ولی بدان که روز آخرتی هم هست و چه نیکوست داوری خدا در آن روز و دادخواهی محمد (ص).

آنان می‌گویند که مؤمن‌اند، ولی ایمانشان در اعمال و افکار و عواطفشان انعکاسی ندارد. پس این صورتِ ایمان است، نه حقیقت ایمان.

برادران و خواهران من، ببینید چگونه بر ضد کرامت و عزت زن نقشه می‌کشند! در هر قصه و رمانی که نوشته می‌شود و هر فیلم و تئاتری که نمایش داده می‌شود، نقش زن فقط زیبایی و دلربایی است و در هیچ نقش دیگری حضور ندارد؛ نه به شایستگی‌های او توجهی دارند و نه به علم او. وقتی می‌خواهند ذهن خواننده یا تماشاگر را از مسائل مهم جامعه منحرف کنند، به سراغ زنی می‌روند که جذابیت جنسی داشته باشد. آیا این وضع فیلم‌ها و قصه‌ها و رمان‌های ما نیست؟

ای جوانان، شما باید تهدیدها و خطرهایی که به همراه دستاوردهایی که از نسل‌های قبل کسب کرده‌اید، جبران کنید و وارد عرصهٔ عمل شوید و شما می‌توانید.

به زودی روزی خواهد رسید که شما در برابر دو گزینه قرار خواهید گرفت: اصول اسلام یا اوهام مسلمانان.

امام رضا (ع) از کنار خدمتکارانش می‌گذشت. آن‌ها نشسته بودند و غذا می‌خوردند. خواستند از جایشان بلند شوند، ولی امام نگذاشت آنان برخیزند. روزی نیز خدمتکار خود را پی کاری فرستاد، ولی او دیر کرد. امام به دنبال او رفت و دید خوابیده است. امام نزدیک او نشست و بادبزن را برداشت و شروع به باد زدن او کرد. رحمت و مهربانی کجاست! خدمتکار نیز انسان است. باید با برادران خود برخورد نیک داشته باشیم. فاطمه (س) کارهای خانه‌اش را تقسیم کرد. روزی خودش کار می‌کرد و خدمتکار استراحت می‌کرد و

یکی از دانشمندان بزرگِ زنِ دنیا لبنانی‌الاصل است؟ بیشتر مردم این را نمی‌دانند. این دانشمند دکتر سلوی نصار است که چندی پیش فوت کرد. او اتم‌شناس بود و در سطح دانشمندان بزرگ جهان قرار داشت. کسی او را نمی‌شناسد و اخبارش در هیچ روزنامه و مجله‌ای منتشر نمی‌شود. چرا؟ برای اینکه هفتادساله است و چهرهٔ جذاب و دلربایی ندارد. وقتی وفات کرد، بعضی از روزنامه‌ها لطف کردند و خبرهای کوتاهی از مرگ او منتشر کردند. خانم سلوی نصار همهٔ عمر خود را در راه علم و خدمت به قوی‌ترین سازمان در لبنان گذراند. او اولین مدیر لبنانی مؤسسهٔ آمریکایی جونیور کالج بود و قبل از وفاتش وصیت کرد که چشم‌ها و مغز و قلبش برای آزمایش‌های علمی اهدا شود. مردها یادی از او نمی‌کنند، برای اینکه ظاهر فریبنده‌ای نداشت.

درمورد قصه‌ها و فیلم‌ها: برادران و خواهران من، ببینید چگونه بر ضد کرامت و عزت زن نقشه می‌کشند! در هر قصه و رمانی که نوشته می‌شود و هر فیلم و تئاتری که نمایش داده می‌شود، نقش زن فقط زیبایی و دلربایی است و در هیچ نقش دیگری حضور ندارد؛ نه به شایستگی‌های او توجهی دارند و نه به علم او. وقتی می‌خواهند ذهن خواننده یا تماشاگر را از مسائل مهم جامعه منحرف کنند، به سراغ زنی می‌روند که جذابیت جنسی داشته باشد. آیا این وضع فیلم‌ها و قصه‌ها و رمان‌های ما نیست؟