بریده‌هایی از کتاب سپری کردن زمستان

ما فصل‌هایی داریم که در آن شکوفا می‌شویم و فصل‌هایی داریم که در آن برگ‌های‌مان از ما فرو می‌ریزند و استخوان‌های‌مان را آشکار می‌سازند. سپس با گذشت زمان، دوباره رشد می‌کنند.

این چیزی است که در زمستان می‌آموزید: یک گذشته، یک حال و یک آینده وجود دارد. زمانی بعد از آینده وجود دارد.

گیاهان و حیوانات با زمستان نمی‌جنگند، آن‌ها وانمود نمی‌کنند که اتفاقی رخ نداده است و تلاش نمی‌کنند با همان شیوهٔ زندگی خود در تابستان، به زندگی ادامه دهند؛ آن‌ها آماده می‌شوند، سازگار می‌شوند. آن‌ها رفتارهای دگردیسی خارق‌العاده‌ای را از خود نشان می‌دهند تا بقای خود را تضمین کنند. زمستان زمانی برای کناره‌گیری از جهان، بیشینه‌سازی منابع ناکافی، انجام رفتارهایی از جنس بهره‌وری بی‌رحمانه و ناپدیدشدن از نظر است؛ اما این‌جاست که تغییر رخ می‌دهد. زمستان نه مرگ چرخهٔ زندگی، بلکه بوتهٔ آزمایش آن است.

زمانی که صحبت از انسان به میان می‌آید، سودمندی مفهومی بی‌فایده است. تصور نمی‌کنم ما تابه‌حال خواسته باشیم در مورد دیگران به فایده‌ای که برای ما دارند فکر کنیم؛ ما حیوانات خانگی را به‌خاطر لذت ناشی از مراقبت از آن‌ها نگهداری می‌کنیم، به‌طور داوطلبانه دهان‌هایی اضافی را تغذیه می‌کنیم و فضولات را در کیسه‌های پلاستیکی کوچک جمع‌آوری می‌کنیم و آن را آرامش‌بخش می‌دانیم، ستایش خود را به‌سوی ناتوان‌ترین شهروندان، یعنی نوزادان و کودکان معطوف می‌کنیم، به دلایلی که هیچ ارتباطی با سودمندی‌شان در آینده ندارد. ما در مراقبت از دیگران و در توزیع عشق شکوفا می‌شویم. این چگونگی رشد و شکوفایی ما است. زمستان‌های ما چسب‌های اجتماعی ما هستند.

درحالی‌که به زمستان شخصی خودم نزدیک می‌شوم، یقین دارم که سرما نیروهای شفادهنده‌ای دارد که من هنوز به شناخت‌شان نزدیک هم نشده‌ام. گذشته از همهٔ این‌ها، ما بعد از یک زمین‌خوردن ناجور برای تسکین درد، یخ روی مفصل می‌گذاریم، پس چرا نباید همان کار را برای زندگی انجام دهیم؟

گذشته از همهٔ این‌ها، ما بعد از یک زمین‌خوردن ناجور برای تسکین درد، یخ روی مفصل می‌گذاریم، پس چرا نباید همان کار را برای زندگی انجام دهیم؟

زمستان اجتناب‌ناپذیر است. ما دوست داریم تصور کنیم زندگی می‌تواند یک تابستان ابدی باشد و ما منحصراً در رسیدن به آن ناکام بوده‌ایم. در خیال خود زیستگاهی استوایی، تا ابد نزدیک به خورشید، فصلی بی‌پایان و تغییرناپذیر را ترسیم می‌کنیم. اما زندگی این‌گونه نیست. از نظر عاطفی ما مستعد تابستان‌های خفقان‌آور و زمستان‌های کوتاه و تاریک، با کاهش ناگهانی دما، نور و سایه هستیم. حتی اگر به‌واسطهٔ خویشتن‌داری خارق‌العاده و بخت مساعد، قادر باشیم سلامتی و شادی خود را در تمام دوران زندگی‌مان کنترل کنیم، باز نمی‌توانیم از زمستان‌های زندگی اجتناب ورزیم. پدر و مادر ما سالخورده شده و می‌میرند؛ دوستان‌مان مرتکب خیانت‌های جزئی می‌شوند؛ نابکاری‌های جهان سرانجام ما را تحت فشار قرار می‌دهد. جایی در امتداد این خط، سرانجام مرتکب خطا می‌شویم و زمستان بی‌سروصدا پدیدار خواهد شد.

رنج‌های ما از جنگی ناشی می‌شود که در مقابل این حقیقت بنیادی و مهم برپا می‌کنیم. او می‌گوید: «فرار از ترس، ترس است. جنگیدن با درد، درد است.

موهبت تماشای‌شان نصیب‌مان می‌شود، گویی پاداشی است که در مقابل صبر و ایمان‌مان به ما داده شده است. سپس به نظر می‌رسد آن‌ها را در همه‌جا می‌بینیم.

غیاب نور خورشید، حفظ ساختار رشد بسیار پرهزینه می‌شود.