بریده‌هایی از کتاب ماه به روایت آه

باید بیاموزیم که آن که با پای خود به خدمت خلیفه شرفیاب نشود، با «سر» می‌برندش.

با یاد عباس، قلبم می‌لرزد و جگرم می‌سوزد؛ آه نازنین برادرم، در آن آخرین لحظات، وقتی با آن قامت رشید، پا از رکاب بیرون کشیدی، بی‌آن‌که دستی برای حائل کردن داشته باشی، چگونه از اسب بر زمین افتادی؟...

پرنیانِ وجود این فرشته نجابت، مهربانی و شکیبایی را از تارِ صفاتِ مردانه علی و پودِ عفاف و عاطفه فاطمه بافته‌اند.

خدایا، چه مهربان است زینب. بی‌او در مدینه، دور از مادر و خویشاوندانم چه می‌کردم؟ تحمل روزهای سخت آخر بارداری، آن هم بی‌وجود مهربانی و امیدآفرینی زینب... حتی تصورش را هم نمی‌توانم بکنم. این روزها و ماهها، زینب برای من، هم دوست بوده است، هم خواهر، هم مادر؛ و اگر شرم از ریحانه و دردانه رسول خدا مانع نبود، می‌گفتم: هم دختر. پرنیانِ وجود این فرشته نجابت، مهربانی و شکیبایی را از تارِ صفاتِ مردانه علی و پودِ عفاف و عاطفه فاطمه بافته‌اند.

«اِنّ العبّاس زُقّ العلمَ زَقّاً»: همانا عباس، به او دانش بسیار فراوان تغذیه شده است. «زَقّ» یعنی تغذیه جوجه پرنده توسط مادرش. پدرم علی می‌خواست بگوید که همان‌طور که جوجه پرنده از بدو تولد، با عصاره و شیره دانه‌ها تغذیه می‌شود، عباس نیز به فراوانی از چکیده علوم و معارف الهی و بشری، سیر و سیراب شده است.

کربلا محل تلاقی نقاط اوج فضیلت‌ها و رذیلت‌های اخلاقی و انسانی بود و آدمیان، تا پیش از عاشورا، هرگز فرشتگان و شیاطین را تا بدان حدّ به شگفتی و اعجاب وانداشته بودند

آخر ای امیر، فقط آن چهل ـ پنجاه نفر نبودند. عباس بن علی هم با آنان بود. ـ عباس؟ خوب، چند نفر لازم داری تا دیگر از عباس نترسی؟ هزار نفر؟ دو هزار نفر؟ ـ اگر چهار هزار نفر در اختیارم بگذارید، خیال‌تان را از بابتِ آب، آسوده خواهم کرد.

شکایت از که کنم که غمّازم خانگی است.

عباس با مهربانی زیر بازویم را گرفت و با لبخند گفت: همه ما بندگان پروردگاریم و آن که پرهیزگارتر است، نزد خدا گرامی‌تر است

نقطه ضعف شیعیان علی تفرقه است.

پس از سلام به دخترعمویم زینب که مشغولِ دستاس است، می‌گویم: «دختر عموجان، برادرتان حسین بر شما درود می‌فرستد و...» قبل از آن که جمله‌ام را تمام کنم، مثل اسفند بر آتش از جا می‌جهد: «جانم فدای حسین و آن که از او برایم خبر آورد...» و بعد، «حسینم، برادرم» گویان به سمت در می‌رود

شیعه همان مذهب و مکتبی است که در آن، خدا عاشقان را به جرم عاشقی، کشته می‌خواهد

عباس پروانه‌ای نیست که ببینی و از یادش ببری. او را از زیبایی و تابناکی به ماه تشبیه می‌کنند، ماه بنی‌هاشم. می‌دانی چرا؟ چون مثل ماه از خورشید وجود حسین، نور و گرما می‌گیرد و دورش می‌گردد. نمی‌شود چشم در چشم خورشید دوخت و راز دل گفت؛ اما ماه، ماه واسطه راز و نیاز است.

در عجبم از این که چرا نه فقط پسران که حتی دختران علی هم از پسران ما، مردانه‌ترند!!

قبل از جنگ صفین به امیر مؤمنان خبر دادند که دو تن از یاران نزدیک و فداکارش، حجربن عدی و عمروبن حِمق، آشکارا معاویه و مردم شام را لعن می‌کنند. امام به آنان پیام فرستاد و از این کار بازشان داشت. انگار همین دیروز بود. در خدمت امام نشسته بودیم که آن دو وارد شدند و گفتند: ای امیر مؤمنان، مگر نه آن است که ما بر حقیم و آنان بر باطل؟ پس چرا ما را از لعن ایشان نهی می‌کنی؟ فرمود: آری، به پروردگار کعبه سوگند که ما بر حقیم اما دوست ندارم که شما دشنام‌دهنده و لعنت‌کننده باشید. بگویید: پروردگارا، خون‌های ما و ایشان را حفظ فرما و میان ما را اصلاح کن و آنان را از گمراهی نجات ده و هدایت کن تا هر که حق را نشناخته، بشناسد و هر که بر باطل اصرار می‌کند، از آن دست بردارد.

نقطه ضعف شیعیان علی تفرقه است. همین شیوه در جنگ صفین، علی را به پذیرش حکمیت و بعدها حسن‌بن علی را به پذیرش صلح واداشت.

و فرق است میان آنان که فاتح آب و گِل‌اند با آن که فاتح جان و دِل است.

معشوق دوم، برادر دیگرم عباس بود که به راستی توقع خداوند را نسبت به دلبری و عاشقی آدمیان بالا برد...

به مولازاده‌ام عبیدالله بگو «کربلا دیدنی است»...

یتیم که باشی، جواب شیرین زبانی‌اَت یا تحقیر و کم محلی است یا ترّحم و دلسوزی.