بریده‌هایی از کتاب می خواهم چه کاره شوم؟

کنند. این تفاوت، برروی حقوق [دستمزد] تأثیر می‌گذارد. هرچه تعداد کسانی که می‌توانند یک مسئله را حل کنند بیشتر باشد، مزدی که در ازای حل مسئله می‌گیرند کمتر می‌شود و هرچه تعداد کسانی که می‌توانند یک مسئله را حل کنند کمتر باشد، مزدِ حل آن مسئله بیشتر می‌شود.

فرق آرزوهای ما با امید و آرزوهای پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌هایمان در چیست؟ دقیقاً از کی چنین بلندپرواز و جاه‌طلب شدیم؟

تعداد کتاب‌هایی که دربارهٔ اژدها نوشته شده بیشتر از کتاب‌هایی است که به شما در یافتن شغل مناسب کمک می‌کنند،

[با خواندن این کتاب] اگر بار دیگر فرد بزرگسالی که خوب هم نمی‌شناسیدش این سؤال را از شما پرسید، پاسخ‌های خوبی در چنته خواهید داشت، مثلاً در جوابش خواهید گفت: «هنوز نمی‌دانم، اما دارم رویش فکر می‌کنم» و اگر شجاع هم باشید ممکن است با لبخندی اضافه کنید، «شما چطور، می‌دانید می‌خواهید چه‌کار کنید؟» و بعد از گفتن این جمله، ممکن است خیلی سریع دست از سر شما بردارند، یا جوابِ شما سرآغازِ گفت‌وگویی جذاب باشد.

کمتر کسی از قبل طرح و برنامه‌ای دارد، اما تقریباً همهٔ ما _ در پایان _ مقصدی می‌یابیم که کمابیش متناسب است.

بهترین نقطهٔ شروع این است که نفس عمیقی بکشید و فهرستی تهیه کنید از همهٔ چیزهایی که جذاب و سرگرم‌کننده به نظر می‌رسند. هرچیزی ممکن است باشد: غواصی، دویدن، ورق‌بازی،

جهان مدرن، از بسیاری جهات، جهان راحت‌تر و خوشایندتری است (به‌خصوص اگر دندان‌درد داشته باشید [درمانش در جهان مدرن بسیار راحت‌تر است])؛ بااین‌حال، درد و رنج‌های خاصی را هم به همراه دارد که هیچ دامن‌گیر نیاکانمان نبود: اولین و مهم‌ترین این دردها رنج و مشقت ناشی از انتخابِ اشتباه است.

در قرن هجدهم، یک اقتصاددان برجستهٔ اسکاتلندی به نام آدام اسمیت اولین کسی بود که به این نکته اشاره کرد و گفت کار کسی که بخواهد خودش همهٔ کارها را انجام دهد چقدر سخت، کُند و بی‌فایده خواهد بود. و ازاین‌رو، پیشنهادش این بود که اگر کشوری می‌خواهد واقعاً ثروتمند شود، مردم باید از انجام کارهای بسیار و پراکنده دست بردارند و به‌جای آن تنها روی یک کار تمرکز کنند، کاری که در تمام طول روز و برای همیشه انجام می‌دهند.

همهٔ توجهات صرف آموزشِ مشاغل می‌شود، نه آموزش چگونگی انتخاب آن‌ها.

جهان مدرن، از بسیاری جهات، جهان راحت‌تر و خوشایندتری است (به‌خصوص اگر دندان‌درد داشته باشید [درمانش در جهان مدرن بسیار راحت‌تر است])؛ بااین‌حال، درد و رنج‌های خاصی را هم به همراه دارد که هیچ دامن‌گیر نیاکانمان نبود: اولین و مهم‌ترین این دردها رنج و مشقت ناشی از انتخابِ اشتباه است.

رقابت در دنیای مدرن تنها به کسانی مجالِ بقا می‌دهد که حداکثر انگیزه و بیشترین قدرتِ مداومت و پایداری در برابر شرایط سخت را داشته باشند

برای راضی‌بودن در کار باید هوش و آگاهی بسیاری از احتمال موفقیت داشته باشید، و گاهی [لازم است که] از مسابقه‌ای که رقابت بسیار زیادی برای آن وجود دارد خارج شده و تمرکز خود بر آن کارهایی بگذارید که می‌توانید در آن‌ها برنده شوید.

وقتی تقاضا برای یک شغل خاص بسیار زیاد باشد، توانایی‌ها و تلاش‌هایتان [برای رسیدن به آن شغل] احتمالاً با نتیجه و پاداشِ مناسب همراه نخواهد شد. نه به این خاطر که در آن ضعف دارید، بلکه به این خاطر که رقابت در این مشاغل به‌طرز وحشتناکی زیاد است. احتمالاً با همین‌قدر تلاش در شغل و کار دیگری موفق‌تر (و راضی‌تر) خواهید بود.

تقریباً به‌یقین می‌توان گفت که تصور شما از کار تا حد زیادی از خانواده‌تان سرچشمه می‌گیرد.

شغلی که وجهه دارد ممکن است برای شما مناسب باشد، اما قرار نیست چون دیگران شغلی را خوب می‌دانند آن شغل برای شما مناسب باشد. خیلی باید مراقب مسئلهٔ وجهه باشید.

کمی هوش و اندکی هم نافرمانی (آنقدر که شما را به دردسر نیندازد و کماکان فرد مطبوع و سازگاری به‌حساب بیایید) لازم است، اما اگر در این زمینه زیاده‌روی کنید، نتیجه نابودی زندگی‌تان خواهد بود. می‌توانید خودتان باشید و درعین‌حال بپذیرید که باید دقیقاً آنچه را که گفته شده است انجام دهید.

می‌توانید خودتان باشید و درعین‌حال بپذیرید که باید دقیقاً آنچه را که گفته شده است انجام دهید.

کمی هوش و اندکی هم نافرمانی (آنقدر که شما را به دردسر نیندازد و کماکان فرد مطبوع و سازگاری به‌حساب بیایید) لازم است، اما اگر در این زمینه زیاده‌روی کنید، نتیجه نابودی زندگی‌تان خواهد بود.

یک نفر بزرگسال هم باید بداند که چگونه «خوب» باشد، اما مهم‌تر این است که یاد بگیرد چگونه خودش باشد.

برای اینکه زندگی خوبی داشته باشیم باید دو نکتهٔ هوشمندانه را در نظر بگیریم: یکی اینکه در سال‌های مدرسه دانش‌آموزی بسیار سخت‌کوش باشیم و، هم‌زمان، آگاه باشیم که مدرسه همه‌چیز را به ما یاد نمی‌دهد؛ در جهانِ کار با چیزهایی مواجه می‌شوید که هیچ‌یک از معلم‌هایتان هیچ‌گاه اشاره‌ای به آن‌ها نکرده‌اند