بریده‌هایی از کتاب می خواهم چه کاره شوم؟

در مدرسه، احتمالاً چیزهای بی‌نهایت ارزشمندی یاد می‌گیرید: افکار و مهارت‌های جدید، پشتکار، تلاش و پایداری، احترام به اقتدار و چگونه منظم‌بودن و وقت‌شناسی.

برای خوب درس‌دادن باید از همهٔ آن مهارت‌هایِ معلمان خوب استفاده کنید: ترکیبی از مهربانی و اقتدار، جذابیت و ادب، همدلی و همراهی با کسانی که دیدگاه‌های شما را در نیافته‌اند، همراه با زبان‌بازیِ ملایم (و گاهی پر از شوخی و کنایه). نکتهٔ کنایه‌آمیز این است که یکی از چیزهایی که مدارس به شما یاد نمی‌دهند همان چیزی است که باید به‌راحتی آموخته می‌شد: هنر تدریس.

مدارس از اساس به شاگردِ خوب‌بودن پاداش می‌دهند: شاگردی که به او می‌گویند چه‌کار باید بکند و به افکار و ایده‌های دیگران به‌خوبی گوش فرا می‌دهد. اما زندگیِ بزرگسالی به چیزی حتی دشوارتر نیازمند است: به اینکه معلم خوبی هم باشیم.

در محیط کار اما نمی‌شود از مهارت‌های ارتباطی صرف‌نظر کرد؛ در محیط کار بدون توجه و حساسیت نشان‌دادن نسبت به نیازهای دیگران، نیازهای مشتریان جذاب و همکارانتان نمی‌توانید ادامه دهید، در محیط کار باید با آن‌هایی هم که دوست ندارید به‌خوبی رفتار کنید، باید بدون آنکه ناراحتشان کنید ببینید نگرانی‌های اطرافیانتان چیست و بپذیرید که ممکن است شما دربارهٔ چیزی اشتباه کرده باشید.

واقعیتِ عجیب و ناخوشایندی است اما گویا خوب‌بودن در مدرسه [عملکرد خوب] همراه با بی‌اعتنایی به دیگران و عدم‌سازگاری با آن‌هاست، البته به غیر از معلم‌ها (که اقلیتی بسیار کوچک هستند). همه در کلاس ممکن است شما را ناجور، بدخلق، انزجارآور و محنتی تمام‌عیار بدانند، بااین‌حال همهٔ جوایز و افتخارات را هم ببرید

کاری که از روی علاقه انجام شود همیشه بهتر از کاری پیش می‌رود که تنها از روی اجبار و وظیفه باشد، پس -در یک جهان رقابتی- موفقیت وابسته به این است که علایقتان را بشناسید تا برای پیروزی بر رقبا، که آن‌ها هم معطوف به علایقشان هستند، شانس داشته باشید.

در مسیر کلی زندگی، بالاخره جایی هم هست که شما باید از مقررات تخطی کنید، روال را نادیده بگیرید، برخلاف برخی سنت‌ها عمل کنید و انتخاب‌هایی داشته باشید که (حداقل برای مدت‌زمانی) باورهای مقبول و مورد احترام [عموم] را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد.

مدارس به‌طور معمول فرمان‌برداری را به شما آموزش می‌دهند. مدارس دانش‌آموز خوب را کسی می‌دانند که از قواعد و مقررات پیروی می‌کند

در مدارس، مواجهه با موقعیت‌های مبهم و سروکار داشتن با آن‌ها را آموزش نمی‌دهند

نخستین چیزی که باید گفت این است که طراحان و برنامه‌ریزان مدارس کسانی نیستند که حتماً تجربه یا استعداد زیادی در زندگیِ کاری بیرون از مدرسه داشته باشند. بیشتر معلمان چیز زیادی دربارهٔ کار در سیاست، تجارت یا علم نمی‌دانند. ممکن است معلم درخشانی باشند، اما باوجوداینکه آن‌ها قرار است شما را آمادهٔ رویارویی با جهان پهناور و بزرگ کنند، خودشان تجربهٔ زیادی از این جهان ندارند.

اینکه چه شغلی برای شما مناسب است از یک سو، به مهارت‌هایتان بستگی دارد و از سوی دیگر، به نیازهای جهان.

استعدادهایمان در بعضی امور اتفاقی نیستند، بلکه به شیوه‌های منحصربه‌فردِ عملکرد مغزمان مربوط می‌شوند؛ این شیوه‌های منحصربه‌فرد باعثِ تفاوت و تمایز ما می‌شوند. بنابراین، راز یافتن یک شغل خوب این است که آگاهی بیشتری دربارهٔ سرچشمه‌های لذت و استعدادمان داشته باشیم.

اولین پرسشی که دربارهٔ هر شغلی باید پرسید این نیست که «حقوقش چقدر است؟» بلکه این است که «این شغل چگونه به دیگران کمک می‌کند؟» فکر نکنید این سؤال از شما آدم مقدسی می‌سازد. هدف از این سؤال بیشتر خودتان هستید، چون آگاهان می‌دانند که لطف‌کردن به دیگران حقیقتاً مسرت‌بخش است.

در زندگی خیلی چیزها را مهم می‌دانیم درحالی‌که واقعاً مهم نیستند. و وقتی آدم‌های اطرافمان دائم دربارهٔ مسائل جزیی صحبت می‌کنند، کم‌کم مسائل مهم فراموشمان می‌شوند

وجهه برای انتخاب شغلی که شاید برای شما مناسب نباشد دلیل خوبی نیست. وجهه گول‌زننده است. به‌خاطر وجهه است که گاهی خیال برمان می‌دارد و تصور می‌کنیم چون دیگران شغلی را تحسین می‌کنند، پس ما هم باید انجامش دهیم.

طراحان و برنامه‌ریزان مدارس کسانی نیستند که حتماً تجربه یا استعداد زیادی در زندگیِ کاری بیرون از مدرسه داشته باشند. بیشتر معلمان چیز زیادی دربارهٔ کار در سیاست، تجارت یا علم نمی‌دانند. ممکن است معلم درخشانی باشند، اما باوجوداینکه آن‌ها قرار است شما را آمادهٔ رویارویی با جهان پهناور و بزرگ کنند، خودشان تجربهٔ زیادی از این جهان ندارند.

معنای بزرگ‌شدن برای شما درآمدن از کنترل دیگران است. تنها بودن را دوست دارید، به‌ندرت دچار ملال می‌شوید. گاهی متهم شده‌اید به اینکه آدم فعالیتِ گروهی نیستید -راستش را بخواهید- این نقد کمابیش درست است. وقتی داستانی می‌خوانید که در آن فردی از کارش در بانک استعفا داده و شرکتی تأسیس کرده که کارش واردات فرش از غرب آفریقا است، به شدت هیجان‌زده می‌شوید.

دوست دارید دانشتان را در اختیار دیگران قرار دهید؛ برایتان لذت‌بخش است وقتی [با دانشتان] به دیگران کمک می‌کنید و ترس و سرخوردگی‌هایشان را به تسلط و آرامش بدل می‌کنید.

وقتی اطرافیانتان را ترس برداشته، احساس می‌کنید که ترس بر شما غالب نیست و حواستان جمع است؛ این ویژگی خود را دوست دارید.

پول دلچسب است، چون مثل پاداشی است برای فهم چیزهایی دربارهٔ دیگران.