بریده‌هایی از کتاب می خواهم چه کاره شوم؟

وقتی به دیگران کمک می‌کنیم، در مقایسه با زمانی که کمک دریافت می‌کنیم، احساس بهتری داریم.

مشاغل و کارهایی که تنها برحسب وظیفه و برای خوشایندِ فردی دیگر (والدین یا رئیستان) انجام می‌شوند هیچ‌وقت به آن نتایج و دستاوردهای کارهایی که براساس علاقه و عشق انجام می‌شوند نمی‌رسند. شغل شمای بزرگسال ممکن است هرروز و همیشه فوق‌العاده و جذاب نباشد، اما باید در کل -اگر همه‌چیز مرتب پیش برود- دلپذیر باشد. رنج و سختی ربطی به کاری که فرد انجام می‌دهد ندارد. این‌ها که گفتیم یعنی اینکه شما باید لذت و خشنودی‌تان را جدی بگیرید. برای اینکه زندگیِ کاریِ خوبی داشته باشید، باید به مسئلهٔ لذت [از کار] خوب فکر کنید، چراکه مسئله‌ای بسیار حیاتی است. نکته‌ای که گفتیم ممکن است عجیب به نظر برسد، چون در مدارس هیچ‌گاه به مسئلهٔ جذابیت و سرگرمیِ کار نمی‌پردازند.

اولین پرسشی که دربارهٔ هر شغلی باید پرسید این نیست که «حقوقش چقدر است؟» بلکه این است که «این شغل چگونه به دیگران کمک می‌کند؟» فکر نکنید این سؤال از شما آدم مقدسی می‌سازد. هدف از این سؤال بیشتر خودتان هستید، چون آگاهان می‌دانند که لطف‌کردن به دیگران حقیقتاً مسرت‌بخش است.

راز یافتن یک شغل خوب این است که آگاهی بیشتری دربارهٔ سرچشمه‌های لذت و استعدادمان داشته باشیم.

غیرممکن است که شغلی برای همهٔ افراد شغل خوبی به حساب بیاید. اینکه چه شغلی برای شما مناسب است از یک سو، به مهارت‌هایتان بستگی دارد و از سوی دیگر، به نیازهای جهان. پس دیگر نباید به شغل خوب به صورت کلی فکر کنیم، بلکه باید به این فکر کنیم که چه شغلی برای «شما» مناسب است؛ به عبارت دیگر، سلایق، استعدادها و علایق خاص شما مهم می‌شوند.

جوایز و افتخارات مدارس نصیب کسانی می‌شوند که ظرفیت زیادی برای ملول‌بودن داشته باشند، خیلی دنبال سرگرمی و تفریح نباشند، زحمت بکشند و بااین‌حال ادامه بدهند.

وقتی به شغلی با درآمد بالا فکر می‌کنید احتمالاً به همهٔ آن چیزهایی فکر می‌کنید که می‌توانید با پولِ این شغل بخرید. در چنین مواقعی، خیلی راحت فراموش می‌کنیم که این شغل باعث می‌شود که غالب زمانمان را با انجام کارهایی سپری می‌کنیم که علاقه‌ای به آن‌ها نداریم.

درآمد یک شغل واقعاً شاخص درستی [دقیق] برای خوب یا بدبودن آدم‌ها نیست. تنها نشان‌دهندهٔ تقاضای موجود برای یک شغل است، آن هم در نسبت با کسانی که می‌توانند این کار را انجام دهند. یا اگر بخواهیم ساده‌تر بگوییم داستان از این قرار است: مردم تا چه حد خواستار چیزی هستند که خیلی‌ها تواناییِ انجامش را ندارند.

به یاد می‌آورم استادی را که می‌گفت، اگر می‌خواهید کتابی هرگز خوانده نشود آن را بخشی از برنامهٔ درسی قرار دهید!

یکی از ضروریات اصلی کار احساس افزودن بر چیزی است، چیزی که بتوانید بایستید و بدان افتخار کنید؛ اینکه شما تأثیری، هرچقدر هم کوچک، بر جهان داشته‌اید، اینکه چیزها را بهتر از اولشان کرده‌اید.

اولین پرسشی که دربارهٔ هر شغلی باید پرسید این نیست که «حقوقش چقدر است؟» بلکه این است که «این شغل چگونه به دیگران کمک می‌کند؟» فکر نکنید این سؤال از شما آدم مقدسی می‌سازد. هدف از این سؤال بیشتر خودتان هستید، چون آگاهان می‌دانند که لطف‌کردن به دیگران حقیقتاً مسرت‌بخش است.

اینکه تا چه حد از زندگی لذت می‌برید لزوماً وابسته به میزان پولی که خرج می‌کنید نیست. پیوند بین شادکامی و پول پیوندی کاملاً سست و لرزان است.

در زندگی باید کار عجیب‌وغریبی انجام دهید: در بهترین معلم‌هایتان دقیق شوید، آن‌ها که همه دوستشان دارند و حاضرند هر کاری برایشان بکنند، و ببینید که این معلم‌ها چه می‌کنند و در زندگی از روی دست آن‌ها تقلید کنید.

پول را مثل جزئی از یک وعدهٔ غذایی در نظر بگیرید، به این شیوه بهتر می‌توانید به پول فکر کنید: عنصر مهمی است، اما نمی‌شود کیفیت همهٔ چیزهای دیگر را، تنها با اتکاء به آن، بالا برد. اگرچه برای پختن خیلی از غذاهای خوشمزه به روغن زیتون نیاز دارید، اما اگر فقط روغن زیتون بخورید احساس ناخوشی می‌کنید و حتی بیمار می‌شوید؛ داستان پول هم همین است.

تخصص‌داشتن در کار ما را پولدارتر و کارآمدتر می‌کند، اما خب می‌تواند بسیار ملال‌آورتر هم باشد.

مشاغل و کارهایی که تنها برحسب وظیفه و برای خوشایندِ فردی دیگر (والدین یا رئیستان) انجام می‌شوند هیچ‌وقت به آن نتایج و دستاوردهای کارهایی که براساس علاقه و عشق انجام می‌شوند نمی‌رسند.

حین درس‌دادن به دیگران باید مراقب بود، آدم‌ها دوست ندارند بهشان توهین شود؛

حقوق‌ها را بر مبنای اهمیت کار تعیین نمی‌کنند، حقوق صرفاً نتیجه این معادله است: با در نظرگرفتنِ تعداد کسانی که توانایی انجام یک کار را دارند، مردم با چه شدت و تمایلی می‌خواهند آن کار انجام شود.

آنچه داریم یاد می‌گیریم این است که پول درآوردن تنها خواست ما از کارکردن نیست. کار باید برایمان جذاب هم باشد.

گران‌ترین فوتبالیست‌ها آن‌هایی هستند که در حل مسئلهٔ تماشاگران بهترین‌اند: مسئله و مشکل این تماشاگران این است که با تمام وجود می‌خواهند که تیمشان یا کشورشان برنده شود و اگر این اتفاق نیفتد بسیار ناراحت و نگران می‌شون