بریده‌هایی از کتاب چگونه با همکاران خود کنار بیاییم

تسکین‌دادن یکی از مهرآمیزترین رفتارهایی است که انسان‌ها نسبت به هم انجام می‌دهند. تسکین‌دادن در مرکز عشق قرار دارد، [تعیین می‌کند که] انسان‌ها چگونه با هم ارتباط برقرار کنند و همان چیزی‌ست که تفاوت بین میل به مرگ و ظرفیت تحمل‌کردن را به وجود می‌آورد.

بدگمانی نشانه‌ای از نفرت نسبت به خویش است.

ناراضی‌کردن برخی از مردم برای مدتی جنبه‌ای عادی از جالب‌بودن و سازنده‌بودن یک انسان است و شاید، در طولانی‌مدت، تنها معیاری باشد برای اینکه واقعاً در شادی و همراهی دیگران سهیم باشیم.

ما می‌توانیم با یادگرفتن هنر گفتن پیام‌های بد، صادق‌تر بودن را یاد بگیریم.

این محبت نیست که ما یک رابطهٔ عاشقانه را صرفاً به این خاطر که به نظر می‌رسد طرف مقابل بدون ما دوام نمی‌آورد ادامه بدهیم: او از پسش برمی‌آید.

در محل کار، ما با مخفی‌کردن شک و تردیدهایمان و موافقت با آنچه نمی‌توانیم انجام دهیم به دیگران خدمت نمی‌کنیم.

زمانی که ما در افکار و احساساتمان روراست نباشیم، هرکسی را به خطر می‌اندازیم.

زمانی که ما در افکار و احساساتمان روراست نباشیم، هرکسی را به خطر می‌اندازیم. در محل کار، ما با مخفی‌کردن شک و تردیدهایمان و موافقت با آنچه نمی‌توانیم انجام دهیم به دیگران خدمت نمی‌کنیم. همان‌طور که در رابطه با عشق هم این محبت نیست که ما یک رابطهٔ عاشقانه را صرفاً به این خاطر که به نظر می‌رسد طرف مقابل بدون ما دوام نمی‌آورد ادامه بدهیم: او از پسش برمی‌آید. گفتنِ آنچه فکر می‌کنید دیگران می‌خواهند بشنوند، می‌تواند زمان، انرژی و حسن‌نیت آن‌ها را تلف کند.

پنهان‌کاریِ فرد مهرطلب همیشه ناشی از ترس نیست. گاهی این رفتار از روی عشق و علاقهٰ‌ی آن‌ها به فردی بوده که وابستگی عمیقی به وی داشته‌اند اما او به‌شکلی آسیب‌پذیر بوده است. آن‌ها پاسخ‌هایشان را جعل می‌کردند تا از یک دعوای دیگر جلوگیری کنند، پدر یا مادر افسردهٔ خود را در حالت روحی خوبی نگه دارند یا از فشار بیشتر بر زندگیِ از پیش دشوار و اندوهبار جلوگیری کنند. بعضی مواقع، آن‌ها باید از فردی که برایشان مهم بوده است در برابر پیچیدگی‌های واقعیت محافظت می‌کردند. جای تعجب نیست که برای این افراد، در بزرگ‌سالی، حدس زدن آنچه دیگران می‌خواهند راحت‌تر از این است که خواسته‌های خودشان را درک کنند.

چنین فردی با نگفتن نیازها و آرزوهای واقعی‌اش، در زمان مقرر و با شجاعت لازم، اطرافیانش را گیج می‌کند. گاهی چنین احساسی به وجود می‌آید که انگار لبخند رضایت فرد مهرطلب چیزی جز یک رفتار ساختگی نیست. اما این افراد برای رفتارهای ساختگی خود دلایل ترحم‌برانگیزی دارند: هدفشان رسیدن به منفعت نیست، بلکه از عدم خشنودی دیگران وحشت دارند.

اینکه فردی باشیم که به‌دنبال خشنودی دیگران است خوب به نظر می‌رسد. اما این یک الگوی رفتاری مشکل‌دار است، هم برای کسانی که این رفتار را در پیش می‌گیرند و هم برای همکارانشان.

فقط یک موجودِ کامل می‌تواند همان‌طور که هست باقی بماند.

اگر ناگهان به‌سمت کاری خیز برنداریم، می‌توانیم آن کار را کمی دیرتر به‌درستی انجام دهیم.

ما معمولاً پیچیده‌ترین و مهم‌ترین مسئولیت‌های آموزشی خود را زمانی انجام می‌دهیم که بیشتر از هر زمان دیگری مشوش و تحت فشاریم. ما از یک حس دستپاچگی رنج می‌بریم که اگر همین لحظه این کار را انجام ندهیم، آن موضوع برای همیشه بدون رسیدگی ادامه پیدا می‌کند. باید اطمینان بیشتری به این داشته باشیم که اگر ناگهان به‌سمت کاری خیز برنداریم، می‌توانیم آن کار را کمی دیرتر به‌درستی انجام دهیم.

یک معلم خوب منتظر بروز مشکل نمی‌شود تا درسی را آموزش دهد، بلکه زمانی را انتخاب می‌کند که آن مطلب به‌خوبی یاد گرفته شود

شاگردان ممکن است از این مطلب خاصی که آموزش داده می‌شود آگاه نباشند، اما به‌طور کلی نسبت به «معلم» در موقعیت فرودست نیستند. آن‌ها جرئت پیدا می‌کنند تا با ناآگاهی خود در یک حوزهٔ مشخص روبه‌رو شوند و این عدم آگاهی را به آموزشی بسپارند تا اصلاح شود.

بهترین معلم‌ها آن‌هایی هستند که می‌توانند این احتمال را تاب بیاورند که ممکن است آنچه درس می‌دهند به‌خوبی فهمیده نشود.

برای اینکه پذیرای آموزش باشیم، باید خیالمان آسوده باشد که معلم در مقابل ما صبور است، به ارزش ما اطمینان دارد و برای [مواجه شدن با] شکست آموزش دیده است.

ما دیگران را به خاطر ندانستن آنچه هرگز افتخار نداده‌ایم که بهشان بگوییم سرزنش می‌کنیم. در نهایت از جهل و عدم آگاهی مداوم دیگران پر از رنجش می‌شویم

تخصصی‌ترین موضوعی که وظیفه داریم در طول زندگی خود به دیگران آموزش دهیم این موضوعِ به‌ظاهر عجیب اما عظیم است که: من چه کسی هستم، احساسات من چیست و به چه‌چیزی اهمیت می‌دهم.