بریده‌هایی از کتاب چگونه با همکاران خود کنار بیاییم

ما از همکارانمان عصبانی می‌شویم که چرا مسائلی که هرگز آموزش ندیده‌اند را بلد نیستند.

اعتقاد درونی افراد تدافعی این است که منتقدان تمایل به آسیب‌زدن و تحقیرکردن آن‌ها دارند و اینکه هر نقدی به این معناست که آن‌ها خوب نیستند. ما می‌توانیم به آن‌ها نشان دهیم که در یک محیط کاری عموماً یک دلیل برای نقد وجود دارد: عملکرد موثرتر کسب‌وکار

هر فردی تمایل به داشتن حالت دفاعی و گوش نسپردن به نظرات دیگران را دارد، باید به‌عنوان یک واقعیت در طبیعت انسان توصیف شود

هرچه ما درک بیشتری از ریشهٔ نیاز به دروغ‌گویی داشته باشیم، عطوفت بیشتری نسبت به افرادی احساس می‌کنیم که در مواجهه با بازخوردها به دروغ‌گویی روی می‌آورند.

اشتباه‌کردن جزئی از زندگی تمام افراد خوب و شایسته است.

شرکت‌ها به تعدادی افراد درون‌گرا نیاز دارند تا همچون عامل تعادل در برابر برون‌گراها عمل کنند؛ تعدادی فرد محتاط تا عجلهٔ مفرط افراد شتاب‌زده را کاهش دهند؛ تعدادی فرد خوشبینِ سرزنده تا با اندوه منفی‌باف‌ها جور شوند.

غیبت اطلاعات مهمی درمورد مشکلات موجود در یک شرکت را آشکار می‌کند و نشان می‌دهد که چه اموری را می‌توان با اندکی مداخله اصلاح کرد. غیبت، به شیوهٔ مبهم و مرموز خود، حول موضوعات مهمی می‌گردد. آنچه ما درموردشان غیبت می‌کنیم مضامین مرکزی روانشناسی شرکت هستند: ما به‌شکل غیرمستقیم درمورد ارتباط، اعتماد، خودباوری، خودآگاهی، احترام، خلاقیت و سخنوری صحبت می‌کنیم. ممکن است از این اصطلاحات به‌درستی استفاده نکنیم

در زمان کنونی، بیشتر روزهای دور از محل کار فقط به‌شکل تصادفی به ما کمک می‌کنند که به‌شکل دوطرفه بخش‌هایی از ذهن و گذشتهٔ خود را برای یکدیگر فاش کنیم که صبر و بخشش بر مبنای همین شناخت شکل می‌گیرد. یک روز دور از محل کار، که به طور مشخص با نگاه روان‌شناختی برنامه‌ریزی شده است، می‌تواند به‌شکل نظام‌مندتری به هدفی که توضیح داده شد دست یابد.

از مهارت‌های معلم‌های خوب این است که آن‌ها می‌توانند بپذیرند مطالب بسیار زیادی را نمی‌دانند

تدریس خوب بر این ایده استوار است که ناآگاهی پیامد عدم آموزش درست تا امروز است، نه ضعف فردی که تحت آموزش قرار دارد.

کسی که تحت آموزش است نباید بترسد، عصبانی شود یا آسیب ببیند. اگر افراد مورد بی‌احترامی قرار گیرند و تهدید یا تحقیر شوند، هیچ‌کس به‌خوبی یاد نمی‌گیرد. وقتی به کنایه به ما گفته می‌شود که احمق هستیم، تعداد اندکی از ما ممکن است آموزه‌ها را خوب گوش کنیم و بپذیریم.

هیچ‌یک از ما بالغ نیستیم.

ایراد موجود در چگونگی تربیت یک فردْ خود را در زندگی کاری و در بزرگ‌سالی او نشان می‌دهد.

نباید به‌جای کار بر افراد تمرکز کنیم

مدارس به ما آموزش می‌دهند که انتظارات را برآورده کنیم، نه اینکه آن‌ها را تغییر دهیم؛ که ایده‌ها را انتقال دهیم، نه اینکه آن‌ها را خلق کنیم. به لحاظ رفتاری، مدارس به ما یاد می‌دهند که به افراد در موضع قدرت احترام بگذاریم، به جای اینکه –به‌شکلی الهام‌بخش- تصور کنیم هیچ‌کس نمی‌داند چه‌چیزی در جریان است. مدارس از ما می‌خواهند دست‌هایمان را بالا ببریم و صبر کنیم که به ما اجازه دهند؛ از ما می‌خواهند مدام از دیگران اجازه بگیریم. آن‌ها به ما القاء می‌کنند که اگر تکالیفمان را به‌موقع انجام بدهیم و از افراد مسئول اطاعت کنیم، همه چیز خوب پیش خواهد رفت.

هرچه بیشتر در تمام ابعاد انسانی خود در ذهن دیگران ظاهر شویم، احتمال بیشتری وجود دارد که نسبت به نقاط ضعف ما صبور باشند و خطاهای ما را ببخشند

انسانی، هر چقدر هم که موفق و ماهر باشد، ممکن است به‌شکل‌های متنوعی به لحاظ احساسی نابالغ باشد

رفتار بد اغلب نتیجهٔ آسیب‌دیدن است: کسی که فریاد می‌زند شنیده نشده است؛ کسی که دیگران را مسخره می‌کند یک بار تحقیر شده است. از این منظر، رفتار نامناسب واکنشی است به یک زخم و نه هدفی اولیه

سودآوری و توسعهٔ آتی یک شغل به این بستگی دارد که در ذهن فردی که در طول جلسه با ناراحتی در گوشه‌ای نشسته است چه می‌گذرد

اصلاح احساساتی چون نفرت از خود و شرمساری وظیفه‌ای است که در طول زندگی باید به آن بپردازیم.