بریده‌هایی از کتاب اشکال ندارد که حالت خوب نیست

اینجا مسئله‌ای وجود دارد: هر دردی به‌خودی‌خود ارزشمند است و هیچ‌کدام از آنها شبیه هم نیستند. تو نمی‌توانی تمام اندوه‌های این دنیا را به یک چشم ببینی و بگویی همه‌چیز باهم برابر است؛ چون اصلاً این‌طور نیست.

متأسفم که به این کتاب احتیاج پیدا کرده‌ای و خیلی خوشحالم که اینجایی.

اگر خودت را اینجا یافتی - در میان زندگی‌ای که خواهان آن نبودی و هرگز چشم‌انتظارش نبودی - واقعاً متأسفم. نمی‌توانم به تو اطمینان دهم که درنهایت همه‌چیز روبه‌راه خواهد شد. نمی‌توانم بگویم همه‌چیز درست می‌شود. حالت خوب نیست و احتمالاً هرگز هم خوب نخواهد شد. بسیار مهم است که بپذیری هر اندوهی که به‌دوش می‌کشی بی‌نهایت بد، دشوار، هراس‌انگیز و تحمل‌ناپذیر است.

نیازمند هیچ راه‌حلی نیستی. لازم نیست از اندوهی که به‌دوش می‌کشی رها شوی. تو به کسی نیاز داری که دردت را ببیند و آن را بپذیرد. تو به کسی احتیاج داری که وقتی ایستادی و با وحشت به حفره‌ای که در دل زندگی‌ات ایجاد شده زل زدی، آنجا باشد و دستانت را در دست بگیرد. بعضی‌چیزها هیچ‌گاه درست نمی‌شوند، فقط می‌توان برای همیشه با آنها سازگار شد.

ما را نصیحت کرده بودند که همه‌چیز را فراموش کنیم و زندگی‌مان را ادامه دهیم. به ما گفته بودند به این مرگ‌ها نیاز داشته‌ایم تا بیاموزیم چه چیزهایی در زندگی اهمیت دارند. حتی کسانی بودند که می‌کوشیدند کمک کنند تا این درد و رنج‌ها پایان یابند. حرف‌ها و نصیحت‌های تکراری حتی زمانی‌که با قصد نیک و نیت خیر بیان می‌شوند تحقیرآمیز و خردُدیدن چنین درد عظیمی به‌نظر می‌رسند.

هرکسی لایق شنیدن اندوه تو نیست. هرکسی قادر نیست آن را بشنود. فقط چون کسی آن‌قدر باملاحظه است که دربارهٔ دردی که به‌دوش می‌کشی جویا شود، به این معنا نیست که تو ملزم به پاسخ‌دادن هستی.

واقعیت درد و اندوه بسیار با آنچه دیگران از بیرون مشاهده می‌کنند متفاوت است. در این دنیا درهایی هست که تو توان رهاشدن از آنها را نداری.

بعضی‌چیزها هیچ‌گاه درست نمی‌شوند، فقط می‌توان برای همیشه با آنها سازگار شد.

شجاعت - قهرمانی - پیروزی بر رنج‌ها و بیرون‌کشیدنِ نعمت از دل آن نیست؛ شجاعت بیدارشدن و رویارویی با هر روزی است که ترجیح می‌دادی دیگر بیدار نشوی؛ شجاعت یعنی همراهی و همدلی با قلبی که میلیون‌ها تکه شده است و هرگز هم التیام نخواهد یافت؛ شجاعت، ایستادن بر لبهٔ پرتگاهی است که به‌تازگی در زندگی‌ات سر برآورده است و نه می‌شود از آن روی برگرداند و نه می‌توان با احساس عمیق «مثبت فکرکردن»، آن شکاف را پر کرد؛ شجاعت یعنی به درد اجازه دهی گسترش یابد، ریشه بگیرد و ببالد.

باید در میان آنان کسانی باشند که بتوانیم در کنارشان بنشینیم، گریه کنیم و باز هم جنگجو به‌شمار آییم.

تو نیاز داری که حقیقت اندوهت برایت نمایان شود - نه اینکه کاهش بیابد، نه اینکه دگرگون یا ضعیف شود.

چه در زندگی واقعی و چه در داستان‌های افسانه‌ای. به‌عنوان یک فرهنگ، ما نمی‌خواهیم بشنویم چیزهایی وجود دارند که هرگز درست نمی‌شوند. به‌عنوان یک فرهنگ، ما نمی‌خواهیم بشنویم دردهایی هستند که هرگز التیام نمی‌یابند.

اتفاق‌هایی که زندگی را دگرگون می‌کنند در پی نشان‌دادن چه چیزی به ما هستند

اندوه‌های پیش‌پاافتاده حتی بدون اینکه در طول زندگی دوباره تکرار شوند دشوارند. مرگ‌های ناگهانی و خانمان‌برانداز صدایی دارند که به اشکال مختلف طنین می‌اندازد؛ نه بهترند، نه بدتر - اصلاً به هم شبیه نیستند.

اگر به کسی گفته باشی تجربهٔ اندوه آنان هیچ شباهتی به غم‌وغصهٔ تو ندارد، شرط می‌بندم که واکنش دفاعی‌شان را دیده و شنیده‌ای. آنها آزرده و دلخور می‌شوند - بی‌شک اگر به گویندهٔ داستان با این جمله که «این دو ماجرا اصلاً شبیه هم نیستند» پاسخ بدهی، چیزی که می‌شنوی این است: «غصهٔ تو به‌اندازهٔ اندوه من واقعی نیست.» آنها این جمله را این‌طور می‌شنوند که دردشان به‌اندازهٔ کافی حزن‌انگیز نبوده است. آنها این تفاوت را به‌عنوان توهینی به قلبشان و نپذیرفتن دردشان می‌شنوند

بیان‌کردن داستان‌هایی از اندوه زمان‌ومکان خودش را دارد. هنگامی‌که زندگی‌ات از هم پاشیده است، یکی از آن زمان‌ها نیست. وقتی داستان دیگران را می‌شنوی احساس «دهان‌کجی» می‌کنی؛ چون دیگران دارند چیزی را از تو می‌گیرند: اهمیت واقعیت کنونی‌ات را.

مقایسهٔ اندوه‌ها و به‌اشتراک‌گذاشتن داستان‌های غم‌انگیز اصلاً برایت تسلی‌بخش نخواهند بود. البته که این‌طور نیست. این داستان‌ها می‌توانند این حس را القا کنند که غمت به‌وسیلهٔ افراد دیگری که می‌خواهند داستان‌های خودشان را تعریف کنند تحت‌الشعاع قرار گرفته است - مهم هم نیست این ماجراها چقدر قدیمی باشند و چقدر به اندوه فعلی‌ات نامرتبط. صحبت‌کردن افراد دربارهٔ دردهایشان تنها راهی است برای برداشتن تمرکز از حمایت‌کردن تو به‌سمت دریافت نیازهای خودشان.