بریده‌هایی از کتاب اشکال ندارد که حالت خوب نیست

می‌دانیم به کمک نیاز داریم اما واقعاً نمی‌دانیم چه می‌خواهیم. د

همهٔ ما می‌خواهیم دربارهٔ دردهایمان حرف بزنیم. همهٔ ما داستان‌هایی در دل داریم که نیازمند شنیده‌شدن و پذیرش هستند؛ اما درست همین‌حالا؟ حالا که اندوهگینی؟ و اندوهت تازه و سنگین است؟ الان زمان مناسبی برای بحث‌های دوطرفه و بده‌بستان دربارهٔ اندوه‌هایی نیست که تحمل می‌کنیم.

به‌طرزی باورنکردنی، دیدن رنج کسی که عاشقش هستی دشوار است

اندوه با آدمی سازگار می‌شود، نه پیروز بر او. هرچقدر طول بکشد، دل و ذهنت به‌طور مرموزی در میان گستره‌ای ویران‌شده، زندگی جدیدی را به‌زحمت برای خود دست‌وپا می‌کنند.

مهم نیست چند رنگین‌کمان و پروانه به داستان بچسبانی، بعضی داستان‌ها ختم به خیر نخواهند شد.

همهٔ ما از این «همدردی» سود می‌بریم - قطع‌کردن صحبت‌های فرد سوگوار به‌منظور همدردی، در فرد حامی احساس عجز، ناراحتی و تمسخر و در فرد سوگوار به‌جای حس همدردی و همدلی، احساس طردشدن و نادیده‌گرفته‌شدن ایجاد می‌کند.

مقایسهٔ یک درد با درد کس دیگر، معمولاً نتیجهٔ معکوس می‌دهد.

واکنش‌های دیگران نسبت به اندوهت چقدر می‌تواند احمقانه باشد. فکر اینکه دیگران دیوانه‌اند یا تو فقط زیادی حساس هستی، مرحلهٔ جدیدی از استرس را به اندوهت می‌افزاید. تأیید و پذیرش اهمیت دارد، اما روش‌هایی که مردم می‌کوشند با استفاده از آنها تو را تسلی دهند به‌هیچ‌عنوان تسلی‌بخش نیستند.

ما به ابزارهای جدید برای خارج‌شدن از درد احتیاج نداریم. چیزی که نیاز داریم مهارت تحمل اندوه است، دربارهٔ خودمان و دیگران. روی‌هم‌رفته، ما انبار بزرگی از اندوه‌های هرگز شنیده‌نشده داریم که با خود حملشان می‌کنیم، چون داستانی نداریم که کمکمان کند آنها را بشنویم.

من فکر می‌کنم این نظریه تقریباً درست است. رتبه‌بندی اندوه وجود دارد؛ جدایی و طلاق اصلاً شبیه مرگ پدرومادر نیست. مرگ پدربزرگ به مرگ فرزند شباهت ندارد. ازدست‌دادن شغل هیچ شباهتی به ازدست‌دادن دست‌وپا ندارد.