بریده‌هایی از کتاب اشکال ندارد که حالت خوب نیست

بعضی‌چیزها هیچ‌گاه درست نمی‌شوند، فقط می‌توان برای همیشه با آنها سازگار شد.

می‌دانیم به کمک نیاز داریم اما واقعاً نمی‌دانیم چه می‌خواهیم. د

به‌طرزی باورنکردنی، دیدن رنج کسی که عاشقش هستی دشوار است

مهم نیست چند رنگین‌کمان و پروانه به داستان بچسبانی، بعضی داستان‌ها ختم به خیر نخواهند شد.

همهٔ ما می‌خواهیم دربارهٔ دردهایمان حرف بزنیم. همهٔ ما داستان‌هایی در دل داریم که نیازمند شنیده‌شدن و پذیرش هستند؛ اما درست همین‌حالا؟ حالا که اندوهگینی؟ و اندوهت تازه و سنگین است؟ الان زمان مناسبی برای بحث‌های دوطرفه و بده‌بستان دربارهٔ اندوه‌هایی نیست که تحمل می‌کنیم.

اندوه با آدمی سازگار می‌شود، نه پیروز بر او. هرچقدر طول بکشد، دل و ذهنت به‌طور مرموزی در میان گستره‌ای ویران‌شده، زندگی جدیدی را به‌زحمت برای خود دست‌وپا می‌کنند.

همهٔ ما از این «همدردی» سود می‌بریم - قطع‌کردن صحبت‌های فرد سوگوار به‌منظور همدردی، در فرد حامی احساس عجز، ناراحتی و تمسخر و در فرد سوگوار به‌جای حس همدردی و همدلی، احساس طردشدن و نادیده‌گرفته‌شدن ایجاد می‌کند.

مقایسهٔ یک درد با درد کس دیگر، معمولاً نتیجهٔ معکوس می‌دهد.

واکنش‌های دیگران نسبت به اندوهت چقدر می‌تواند احمقانه باشد. فکر اینکه دیگران دیوانه‌اند یا تو فقط زیادی حساس هستی، مرحلهٔ جدیدی از استرس را به اندوهت می‌افزاید. تأیید و پذیرش اهمیت دارد، اما روش‌هایی که مردم می‌کوشند با استفاده از آنها تو را تسلی دهند به‌هیچ‌عنوان تسلی‌بخش نیستند.

ما به ابزارهای جدید برای خارج‌شدن از درد احتیاج نداریم. چیزی که نیاز داریم مهارت تحمل اندوه است، دربارهٔ خودمان و دیگران. روی‌هم‌رفته، ما انبار بزرگی از اندوه‌های هرگز شنیده‌نشده داریم که با خود حملشان می‌کنیم، چون داستانی نداریم که کمکمان کند آنها را بشنویم.

من فکر می‌کنم این نظریه تقریباً درست است. رتبه‌بندی اندوه وجود دارد؛ جدایی و طلاق اصلاً شبیه مرگ پدرومادر نیست. مرگ پدربزرگ به مرگ فرزند شباهت ندارد. ازدست‌دادن شغل هیچ شباهتی به ازدست‌دادن دست‌وپا ندارد.

اشکال ندارد که حالت خوب نیست

همهٔ ما لایق آنیم آنگاه که درگیر اندوهی بزرگیم کسی صدایمان را بشنود.

تجربهٔ یک شکست درست مانند تجربهٔ کس دیگری تعبیر نمی‌شود. اندوه هم به‌اندازهٔ عشق منحصربه‌فرد است. کسی که چنین تجربه‌ای دارد - حتی چیزی شبیه به ماجرای تو - به این معنا نیست که قادر به درک توست. زمانی‌که مردم داستان‌های حزن‌انگیز خودشان را تعریف می‌کنند امیدوارند که ذره‌ای از دردهایت را برطرف کنند. این حقیقت دارد، اما نه کاملاً.

نیمهٔ دوم جمله به تک‌تک این جملات آشنای تسلی‌بخش این عبارت را اضافه کن: «پس این‌قدر احساس بدی نداشته باش.» دست‌کم برای مدتی کنارش بودی (پس این‌قدر احساس بدی نداشته باش)؛ او برای کاری که دوست داشت جانش را از دست داد (پس این‌قدر احساس بدی نداشته باش)؛ تو همیشه می‌توانی بچهٔ دیگری داشته باشی (پس این‌قدر احساس بدی نداشته باش)؛

تجربهٔ یک شکست درست مانند تجربهٔ کس دیگری تعبیر نمی‌شود. اندوه هم به‌اندازهٔ عشق منحصربه‌فرد است. کسی که چنین تجربه‌ای دارد - حتی چیزی شبیه به ماجرای تو - به این معنا نیست که قادر به درک توست.

چیزی که از دست رفت دیگر برگشتنی نیست.

مقایسه برای هیچ‌کسی راهگشا نیست.

آنچه باید به آن عمل کنیم این است که - به‌عنوان یک تمرین کاربردی - تمام اندوه‌ها را بپذیریم؛ پذیرش تمام اندوه‌ها، کوچک و بزرگ. زندگی دگرگون می‌شود و لحظات تغییر می‌کنند. آنها را باهم مقایسه نکنید. تجربیات دردآور و اندوهناک سوگواران برای تمام افراد در چنین شرایطی یکسان نیستند.

ما باید کاملاً مراقب باشیم تا اندوه کسی را نادیده نگیریم. همهٔ ما لایق آنیم آنگاه که درگیر اندوهی بزرگیم کسی صدایمان را بشنود. مهم هم نیست که آن غصه چیست. به‌طور هم‌زمان، ما نمی‌توانیم برای تمام حوادث وزنی یکسان در نظر بگیریم و به شکلی موفقیت‌آمیز کسی را در اندوهی حمایت کنیم.