بریده‌هایی از کتاب به لطافت باران

روزی چهارده ساعت کار می‌کرد. تنها به خاطر احترام به روز عاشورا بود که در آن درس و بحث را تعطیل می‌کرد و به سوگواری می‌نشست.

انسان وقتی حضرت علامه طباطبایی را زیارت می‌کرد، به یاد این حدیث شریف می‌افتاد که جناب کلینی در کتاب فضل العلم کافی به اسنادش از حضرت امام صادق (ع) نقل می‌کند و فرموده است: "مَنْ تَعَلَّمَ الْعِلْمَ وَ عَمِلَ بِهِ وَ عَلَّمَ للهِ دُعِیَ فِی مَلَکُوتِ السَّمَاوَاتِ عَظِیماً فَقِیلَ تَعَلَّمَ للهِ وَ عَمِلَ للهِ وَ عَلَّمَ للهِ"؛ آن کسی که دانش تحصیل کند و بدان عمل کند و به دیگران برای خدا تعلیم بنماید، در ملکوت سماوات و عالم اله که خودش عالم عظیمی است. او را به عظیم صدا می‌کنند

انسان وقتی به مقام توحید افعالی رسید، عالم را زیر پوشش ربوبیت رب‌العالمین می‌بیند؛ خود او و افعال کمالی [نه شرور و قبایح] او مهره‌هایی از افعال و اوصاف فعلی خدای سبحان به شمار می‌روند و دیگر موجودات را هم این چنین مشاهده می‌کند و قهراً وقتی فعل کمالی خود و دیگر فاعلان را فانی در فعل خدای سبحان دید، نه به خود متکی می‌شود نه به دیگران. این انسان از مرحلهٔ اعتماد به نفس و نظایر آن می‌رهد و به اعتماد به خدا می‌رسد.