بریده‌هایی از کتاب به لطافت باران

«توبه دو بازگشت از خداوند متعال به بنده و یک بازگشت از بنده به سوی خداوند سبحان است. نخست خداوند به بنده توبه و رجوع نموده و او را متوجه گناهش می‌کند، سپس بنده به سوی خداوند توبه و بازگشت می‌کند، آنگاه خداوند با مغفرت به سوی بنده رجوع نموده و توبه او را می‌پذیرد.»

گفت که «در زندگی آزاد باش! هان! گذران است جهان؛ شاد باش! رو به خودت نسبت هستی مده! دل به چنین مستی و پستی مده زانچه نداری ز چه افسرده‌ای وز غم و اندوه، دل آزرده‌ای؟!

اگر طالب حقیقت باشی، گمشدهٔ خویش را خواهی یافت و درمی‌یابی هرآنچه می‌خواستی رمز و رازش در وجود خودت نهاده شده است

"بندهٔ خدا بایستی حق‌شناس باشد. اگر آدم حق مردم را نتواند ادا کند، حق خدا را هم نمی‌تواند ادا کند

بیرون ز تو نیست آنچه در عالم هست از خود بطلب هر آنچه خواهی که تویی

بدانیم که راه رسیدن به لقای پروردگار چندان دور و دراز نیست.

سحر آمدم به کویت که ببینمت نهانی «أرِنی» نگفته، گفتی دو هزار «لن‌ترانی»

دردم از یار است و درمان نیز هم دل فدای او شد و جان نیز هم هر دو عالم یک فروغ روی اوست گفتمت پیدا و پنهان نیز هم

آیت‌الله جوادی آملی می‌گویند: «... اگر استاد علامه طباطبایی را فارابی عصر بنامیم، سخنی به گزاف نگفته‌ایم ... شهید مطهری -با آن همه علم و فضیلت- در مقابل علامه، بسان قطره‌ای بود در برابر دریا!»

اگر خدا دارای علم نامحدود است، دیگر نمی‌توان گفت که در کنار علم نامحدود خدا، علم محدود دیگران هم وجود دارد.

بندگی‌مان چو گدایان به شرط مزد است

رو به خودت نسبت هستی مده!

علامه حضور چنین زنی را آنقدر در زندگی‌اش مؤثر می‌دانست که می‌گفت این زن بود که مرا به اینجا رساند. او را شریک کارهای علمی و تألیفات خود قرار داده بود و نیمی از تألیفاتش را متعلق به همسرش می‌دانست.

پرستش‌به‌مستی است در کیش‌مهر به شادیّ و آسایش و خواب و خور به جز اشک چشم و به جز داغ دل چه فرهادها مرده در کوه‌ها چه دارد جهان جز دل و مهرِ یار بود کیش من مهر دلدارها ‌ برونند زین حلقه هشیارها ندارند کاری دل‌افگارها نباشد به دست گرفتارها چه حلّاج‌ها رفته بر دارها مگر توده‌هایی ز پندارها

کمالات عین ذات ما نیست، زیرا اگر کمالی عین ذات چیزی باشد، هرگز از او جداشدنی نیست. واضح است که روزگاری بر ما گذشته و می‌گذرد که از خود هیچ نداشته‌ایم، نداریم و نخواهیم داشت.

این زن مؤمن و باتقوا با این که سواد خواندن و نوشتن نداشت، در فضای روح‌پرور نجف از عنایت صاحب آن آستان شریف بهرهٔ فراوانی برده بود، به طوری که قرآن و زیارت عاشورا را به درستی قرائت می‌کرد و سوره‌هایی از قرآن را نیز به حافظه سپرده بود.

«خدای تعالی هم در برابر اسماء جمیلش محمود و سزاوار ستایش است و هم در برابر افعال جمیلش؛ و نیز هیچ حمدی از هیچ حامدی در برابر هیچ امری محمود سر نمی‌زند، مگر آنکه درحقیقت حمد خدا است، برای آنکه آن جمیلی که حمد و ستایش حامد متوجه آنست، فعل خدا است و او ایجادش کرده، پس جنس حمد و همهٔ آن، از آن خدا است.»

هرچیزی که مخلوق خداست، به آن جهت که مخلوق او است و منسوب به او است؛

تو مپندار که مجنون سرِ خود مجنون گشت از سَمَک تا به سمایش کشش لیلا برد من به سرچشمهٔ خورشید نه خود بردم راه ذرّه‌ای بودم و مهر تو مرا بالا برد

«عبادتی که مورد قبول شده باشد، یک نوع خضوع و خشیت می‌آورد.»