بریده‌هایی از کتاب تمرین

ممارست شما یک سفر است و در نهایت شما را به یک اتاق می‌رساند؛ اتاقی با قوانین متفاوت، انتظارات متفاوت و چالش‌های متفاوت.

۲-سفر را انتخاب کنید نه لزوماً هر تعامل بخصوصی را. از آنجا که با این رویکرد روی لبهٔ تیغ راه می‌روید، ناممکن است که همه کارهایتان طنین‌انداز شود؛ اما مشکلی نیست. کار بزرگ لزوماً کار محبوب نیست؛ به‌سادگی کاری است که ارزش انجام دادن را داشته است. اگر تن به سفر داده‌اید، اما به‌ندرت می‌توانید خودنمایی کنید، احتمالاً باید کار بهتری انجام دهید. کاری شجاعانه‌تر. با همدلی بیشتر کار کنید. هنگامی‌که نگاه کردن را یاد بگیرید؛ می‌توانید مهارت خود را بهبود ببخشید. بعید است عمل همراه با تعهد به تمرین و ممارست، تأثیر خودش را نگذارد. البته اگر به اندازهٔ کافی اهمیت بدهید.

۱-شما می‌توانید کاری پیش‌پاافتاده انتخاب کنید. کاری آن‌قدر بی‌تفاوت یا متوسط ‌ که هیچ‌کس به خودش زحمت بد آمدن از آن را هم نمی‌دهد (که همچنین به این معنی است که بعید است مردم آن را دوست داشته باشند). این بسیار شایع و منشأ تقریباً تمام کارهای خلاقانهٔ تلف شده است. ۲-شما می‌توانید با نادیده گرفتن ژانر، بازار و هرگونه بازخورد، کار را فقط برای خود خلق کنید. هرچندگاه یک‌بار، دستیابی به موفقیت از طریق خودگرایی حاصل می‌شود؛ اما تصور اینکه کسی که با دیگران همکاری می‌کند بتواند به‌طور مثمرثمر به این شیوه کار کند، دشوار است. این راه گزینهٔ اعتماد کردن به خویش را برایتان باقی می‌گذارد و ترکیب دو انتخاب است: ۱-کاری را انتخاب کنید که برای کسی بسیار مهم باشد. درک درستی از ژانر ایجاد کنید. برای دیدن رؤیاها و امیدهای مخاطب خود تلاش کنید و تا جایی که مایل به دنبال کردن هستند، از هنجار خارج شوید و عجیب بودن را انتخاب کنید.

هیچ مشکلی با ناباوران وجود ندارد. آن‌ها نه اختلال شخصیت دارند و نه ابله هستند. آن‌ها فقط علاقه‌ای به رفتن به مکان مورد نظر شما ندارند، شاید نه در ژانری که در آن کار می‌کنید آموزش دیده‌اند و نه از آنچه مخاطب اصلی شما می‌بیند، آگاهی دارند. اگر ما نتوانیم این را بپذیریم و اگر تمرکز ما روی اعتبارسنجی بیرونی باشد، سفر ما همواره پرمخاطره خواهد بود. از نظر فرهنگی انجام کار مهمی که همه بپسندند ناممکن است. عمل «مهم» بودن به این معنی است که تأثیر متفاوتی روی مردم خواهد گذاشت. گزینه‌های دیگر عبارت‌اند از:

هیچ مشکلی با ناباوران وجود ندارد. آن‌ها نه اختلال شخصیت دارند و نه ابله هستند. آن‌ها فقط علاقه‌ای به رفتن به مکان مورد نظر شما ندارند، شاید نه در ژانری که در آن کار می‌کنید آموزش دیده‌اند و نه از آنچه مخاطب اصلی شما می‌بیند، آگاهی دارند. اگر ما نتوانیم این را بپذیریم و اگر تمرکز ما روی اعتبارسنجی بیرونی باشد، سفر ما همواره پرمخاطره خواهد بود. از نظر فرهنگی انجام کار مهمی که همه بپسندند ناممکن است. عمل «مهم» بودن به این معنی است که تأثیر متفاوتی روی مردم خواهد گذاشت

مبتکر فناوری باید از نظر مخالف کسی‌که هنوز از دستگاه ویدیو استفاده می‌کند، بگذرد. اشکالی ندارد، کار شما برای آن شخص مناسب نیست.

از ناباوران دوری کنید یکی از مؤلفه‌های اصلی همدلی عملی تعهد به همدلی نکردن با همه است. یک نقاش معاصر باید انتقاد یا تحقیر کسی را که هنوز به زندگی راکد کلاسیک عادت دارد، نادیده بگیرد

گزینه‌های دیگر عبارت‌اند از: ۱-شما می‌توانید کاری پیش‌پاافتاده انتخاب کنید. کاری آن‌قدر بی‌تفاوت یا متوسط ‌ که هیچ‌کس به خودش زحمت بد آمدن از آن را هم نمی‌دهد (که همچنین به این معنی است که بعید است مردم آن را دوست داشته باشند). این بسیار شایع و منشأ تقریباً تمام کارهای خلاقانهٔ تلف شده است. ۲-شما می‌توانید با نادیده گرفتن ژانر، بازار و هرگونه بازخورد، کار را فقط برای خود خلق کنید. هرچندگاه یک‌بار، دستیابی به موفقیت از طریق خودگرایی حاصل می‌شود؛ اما تصور اینکه کسی که با دیگران همکاری می‌کند بتواند به‌طور مثمرثمر به این شیوه کار کند، دشوار است.

اگر تن به سفر داده‌اید، اما به‌ندرت می‌توانید خودنمایی کنید، احتمالاً باید کار بهتری انجام دهید. کاری شجاعانه‌تر. با همدلی بیشتر کار کنید. هنگامی‌که نگاه کردن را یاد بگیرید؛ می‌توانید مهارت خود را بهبود ببخشید. بعید است عمل همراه با تعهد به تمرین و ممارست، تأثیر خودش را نگذارد. البته اگر به اندازهٔ کافی اهمیت بدهید.

نظام صنعتی که همه ما در آن زندگی می‌کنیم مبتنی بر نتیجه است. مبتنی بر بهره‌وری تضمین‌شده در ازای کار بی‌روح و از پیش هدایت‌شده! اما اگر تصمیم بر آن گیریم که روح آن را بیابیم، سفر متفاوتی در پیش رو خواهیم داشت. این راهی است که کسانی که در پی تغییر هستند و می‌خواهند اوضاع را بهتر کنند، پی می‌گیرند.

سخاوتمند بودن یعنی آگاهانه روی تغییری که می‌خواهیم در این جهان به وجود بیاوریم، تمرکز کنیم.

ما می‌توانیم شانس خود را امتحان کنیم، حرفمان را بزنیم و در آن آیندهٔ آرمانی سهیم باشیم.

. ما فکر می‌کنیم بهتر است چیزی نگوییم، تا به کلی طرد شویم.

هنگامی‌که ما نقطه‌نظرات و حرف‌های دیگران را تقلید می‌کنیم، یا وقتی سخت تلاش می‌کنیم که آنچه را دیگران گفته‌اند منعکس کنیم، در حقیقت خودمان را پنهان می‌کنیم و ما این کار را با حمایت سیستم انجام می‌دهیم، سیستمی که ترجیح می‌دهد ما عوام باشیم، یک کارگر ساده در کارخانه که به‌سادگی قابل تعویض است.

دنیای ما ید طولایی در قیل‌وقال‌های بیهوده و دست کوتاهی در ارتباطات معنی‌دار و رهبری مثبت دارد.

ماهیگیر باید ماهی به خانه ببرد. این سوختی است که او را وادار می‌کند هر روز سر ساعت مشخصی چوب و وسایل ماهیگیری‌اش را بردارد و راهی ماهیگیری شود؛ اما صید کردن، عارضه جانبی تمرین ماهیگیری است. تمرین را به‌درستی انجام دهید و تعهد شما به کارتان درهای بازار را برای کارتان باز خواهد کرد.

دست‌به‌کار شدن و عمل کردن بهتر از فرار کردن از آن است.

اگر هر روز کاری خلاقانه انجام می‌دهید، اکنون فردی خلاق هستید. بله، یک فرد خلاق، نه یک فرد محدودشده، نه یک فرد بی‌استعداد و نه حتی یک فرد تلاشگر؛ یک فرد خلاق!

اگر می‌خواهید رهبر شوید، پس رهبری کنید. اگر می‌خواهید نویسنده شوید، پس بنویسید. «من در حال خدمت هستم.» چیزی است که هریک از ما می‌توانیم انتخاب کنیم. فقط یک لحظه زمان می‌برد تا آغاز شود. و همین که شروع کردید، همانی هستید که می‌خواهید باشید.

لازم نیست صبر کنیم تا انتخاب شویم و مجبور نیستیم کنار بایستیم و امیدوار باشیم که ندای دعوت را حس خواهیم کرد و مطمئناً مجبور نیستیم به سحر و جادو اعتقاد داشته باشیم تا معجزه بیافرینیم.