بریده‌هایی از کتاب تمرین

۶۰. از ناباوران دوری کنید یکی از مؤلفه‌های اصلی همدلی عملی تعهد به همدلی نکردن با همه است. یک نقاش معاصر باید انتقاد یا تحقیر کسی را که هنوز به زندگی راکد کلاسیک عادت دارد، نادیده بگیرد. مبتکر فناوری باید از نظر مخالف کسی‌که هنوز از دستگاه ویدیو استفاده می‌کند، بگذرد. اشکالی ندارد، کار شما برای آن شخص مناسب نیست. جملهٔ «این کار برای سلیقهٔ شما نیست.» می‌تواند همنشین آرام «بفرمایید، من این را ساختم» باشد.

یک فرآیند خوب می‌تواند به نتایج خوبی منجر شود؛ اما آن‌ها را تضمین نمی‌کند.

بگذارید اقدام انسان برای انجام‌دادن کاری که ممکن است نتیجه‌بخش نباشد، را هنر بنامیم؛

انجام کار مهمی که همه بپسندند ناممکن است.

کیاسو در واقع بیشتر به ترس و بی‌کفایتی مربوط می‌شود و اگر به اندازهٔ کافی به خود اعتماد داشته باشیم و بدانیم در همان مسیری هستیم که می‌خواهیم به آنجا برویم، دیگر وجود نخواهد داشت.

کیاسو یک واژه هوکینی است به معنای «ترس از عقب افتادن» یا به اندازهٔ کافی به دست نیاوردن.

زمان به‌سرعت در گذر است و شما فقط یک‌بار فرصت امروز را در اختیار دارید.

در دنیایی که سریع‌تر از همیشه در حال تغییر است، مجموعهٔ مهارت‌ها و نگرشی متمایز دقیقاً همان چیزی است که ما از شما می‌خواهیم.

اگر به اندازهٔ کافی افراد متفاوت و منحصربه‌فردی در کنار هم داشته باشیم، قطعاً چیز جدیدی رخ خواهد داد.

اینکه چه وقت تصمیم می‌گیرید یک هنرمند شوید مهم نیست. آنچه واقعاً مهم است این است که شما تصمیم بگیرید،

باید از نقطه‌ای آغاز کنیم و با همهٔ وجود ادامه دهیم.

تنها راه تعهد به هدف، شروع کردن است.

فقط کافی است شروع کنید.

ماهیت نوآوری این است که طوری عمل کند تا گویی _ گویی به کاری که انجام می‌دهید واقعاً علاقه‌مند هستید، گویی این کار به بار خواهد نشست، گویی این حق شماست که اینجا باشید. در طول راه، می‌توانید آنچه را برای شما کار نمی‌کند کشف کنید تا بفهمید چه چیزی کار می‌کند.

سندرم قلابی بودن را مدت‌ها قبل از پیدایش این اصطلاح، در سال ۱۹۷۸، پائولین کلنس و سوزان ایمس به‌کار بردند. این سندرم همان صداهای مزاحم درون سر ماست که به ما یادآوری می‌کنند نباید قد علم کنیم، نباید دل به دریا بزنیم و نباید روی صحنه بیاییم و خودنمایی کنیم.

بیشتر ما، بیشتر اوقات، بدون قصد و هدف عمل می‌کنیم.

بیشتر آنچه ما در پی آن هستیم، نتیجه‌ای نخواهد داد؛ اما هدف ما - هدف در خدمت بودن، هدف تبدیل کردن دنیا به جایی بهتر و خلق چیزهای مهم- بخش اساسیِ این الگوست. زیرا بیشتر ما، بیشتر اوقات، بدون قصد و هدف عمل می‌کنیم.

آنچه ما نیاز داریم رئیسی است که بتواند به ما اعتماد کافی داشته باشد تا در حین سفرمان با اعتمادبه‌نفس به جلو نگاه کنیم. کسی که بتواند قدم بعدی را قبل از شرایط اضطراری پیش‌بینی کند. کسی که وحشت نمی‌کند و در هر عملی به دنبال کسب اعتبار نیست و کسی که برای مدت طولانی با ماست.

مهم‌ترین رئیسی که هرکدام از ما در نهایت به او پاسخ می‌دهیم، خودمان هستیم و معنای داشتن یک رئیس بهتر، داشتن رؤسایی است که برای ما استانداردهای بالا تعیین می‌کنند اما وقتی هم که شکست می‌خوریم سخت نمی‌گیرند و به ما استراحت می‌دهند. آنچه ما نیاز داریم رئیسی سخت‌کوش، صبور و بصیر است.

یک شرکت به‌ندرت دربارهٔ تأثیر بلندمدت نحوهٔ برخورد با کارمندان قضاوت می‌شود، بلکه بیشتر براساس سود و ارزش سهامش در بازار قضاوت می‌شود.