بریده‌هایی از کتاب نیایش

آری ای پیامبر انقلاب حسین! ما می‌دانیم، ما همه را شنیده‌ایم، تو پیام کربلا را، پیام شهیدان را به‌درستی گزارده‌ای، تو شهیدی هستی که از خون خویش کلمه ساختی، همچون برادرت که با قطره قطره خون خویش سخن می‌گفت اما بگو، ای خواهر! بگو که ما چه کنیم؟ لحظه‌ای بنگر که ما چه می‌کشیم؟ دمی به ما گوش کن تا مصائب خویش را با تو بازگوییم،

مگو که بر شما چه گذشت، مگو که در آن صحرای سرخ چه دیدی، مگو که جنایت آنجا تا به کجا رسید، مگو که خداوند، آن روز، عزیزترین و پرشکوه‌ترین ارزش‌ها و عظمت‌هایی را که آفریده‌است، یک‌جا، در ساحل فرات و بر روی ریگزارهای تفتیده بیابان طف، چگونه به نمایش آورد و بر فرشتگان عرضه کرد، تا بدانند که چرا می‌بایست بر آدم سجده می‌کردند... آری، زینب! مگو که در آنجا بر شما چه رفت، مگو که دشمنانتان چه کردند، دوستانتان چه کردند...

و تو ای علی، ای شیر! مرد خدا و مردم! ربّ‌النوع عشق و شمشیر! ما شایستگی شناخت تو را از دست داده‌ایم؛ شناخت تو را از مغزهای ما برده‌اند، اما عشق تو را، علی‌رغم روزگار، در عمق وجدان خویش، در پس پرده‌های دل خویش، همچنان مشتعل نگاه داشته‌ایم؛ چگونه تو عاشقان خویش را در خواری رها می‌کنی؟ تو ستمی را بر یک زن یهودی که در ذّمه حکومتت می‌زیست، تاب نیاوردی و اکنون، مسلمانان را در ذمّه یهود ببین. و ببین که بر آنان چه می‌گذرد! ای صاحب آن بازو که یک ضربه‌اش از عبادت هر دو جهان برتر است، ضربه‌ای دیگر!

ای خداوند! تو که «همه فرشتگانت را در پای آدم به سجده افکندی» ، اینک نمی‌بینی که بنی‌آدم را در پای دیوان به خاک سجود افکنده‌اند؟ آنان را از بند عبودیت بت‌های این قرن که خود تراشیده‌ایم، به بندگی آزادی‌بخش عبادت خویش، آزادی ببخش! ای خداوند،

خدایا! به من توفیق تلاش در شکست، صبر در نومیدی، رفتن بی همراه، جهاد بی سلاح، کار بی پاداش، فداکاری در سکوت، دین بی دنیا، مذهب بی عوام، عظمت بی نام، خدمت بی نان، ایمان بی ریا، خوبی بی نمود، گستاخی بی خامی، مناعت بی غرور، عشق بی هوس، تنهایی در انبوه جمعیت، دوست‌داشتن بی آنکه دوست بداند، روزی کن.

«نیایش‌هایی که همچون بخار آتش‌ها و گداخته‌ها از قلب‌های مذاب نیایش‌گران، از سطح تیره زمین به آسمان بالا می‌رود و به سوی کانون اصلی معنوی عالم جذب می‌شود، سخنانی است که عشق با خداوند می‌گوید» .

بهترین راه آموزش، آموزش غیرمستقیم است.

شهادت که «جهاد انسان مؤمن آگاه مسئول، با جور و جنایت است در دوره نتوانستن»

«هیچ‌کس هیچ‌وقت نیایش نکرده‌است، مگر آنکه چیزی دستگیرش شده‌است» .

صبح نیایش کردن و بقیه روز را همچون یک وحشی به سر بردن بیهوده است.